ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ

• ΟΖ
  

  23/10/1992 - Τεύχος Νο 51

  Δυστυχώς, δεν αρκούν ούτε η έντονη ευαισθητοποίηση απέναντι σε προφανή κοινωνικά δεινά, ούτε οι όποιες καλές προθέσεις γενικώς, για να φτιάξει κανείς καλά τραγούδια. Αυτό δεν αποτελεί «μπηχτή», αλλά ευθεία παρατήρηση για το πρώτο ολοκληρωμένο album του Γιώργου Τσίγκου και των Μαύρων Κύκλων, ύστερα από το mini-LP Τετραγωνισμένα Φύλλα. Οι στίχοι του, απλοϊκοί και τετριμμένοι, περί πολέμου, ηρωίνης, ψευτοεπανασταστών, προδομένης νεολαίας και άλλων, σημαντικών πλην γραφικά εκφερομένων εδώ θεμάτων, δεν καταφέρνουν εδώ να μετουσιωθούν σε κάτι παραπάνω από εφηβικής συνθηματολογίας τραγουδάκια. Ένα άλλο μείον είναι η έλλειψη μουσικής ταυτότητας των Μαύρων Κύκλων –μιας κατά τ’ άλλα αρκετά αξιόλογης μπάντας- καθώς στους Χαμένους Ποιητές Μας συναντάμε πρωτόλεια punk, μπαλάντες, ακόμη και funk-pop συνθέσεις (το Είναι Κάτι Παιδιά, η πιο συμπαθητική στιγμή του album), ατάκτως ερριμένες και αδικημένες από την παλιομοδήτικη, ασθενή ερμηνεία του Τσίγκου.
  Αξίζει άραγε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον;

ΟΖ

6/11/1992

ΔΙΑΦΩΝΩ
Χωρίς να θέλω να γίνω κακοπροαίρετος απέναντι στον τρόπο με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Ζαχόπουλος έκρινε στον φύλλο 51 του πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Γιώργου Τσίγκου, ας μου επιτραπεί να εκφράσω μια γνώμη τελείως διαφορετική.
Πρώτον, δεν θεωρώ στίχους που αναφέρονται στην ανθρώπινη αλλοτρίωση, στη μοναξιά, στον πόλεμο και τα ναρκωτικά, ως απλοϊκούς και τετριμμένους, διότι πιστεύω ότι τα παραπάνω εξακολουθούν να απασχολούν τους ζώντες στην ελληνική κοινωνία. Δεύτερον, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να εναντιώνεται απέναντι στο μουσικό ύφος που ακολουθεί ένα σχήμα, χαρακτηρίζοντας το παλιομοδίτικο. Συγκεκριμένα οι Μαύροι Κύκλοι παίζουν hard rock με αρκετά μεταλλικά στοιχεία στα riffs και έντονο 70s στις ήρεμες στιγμές τους, διατηρώντας όπως σωστά επισημαίνει ο Κωνσταντίνος – μια πρώιμη punk χροιά στη rhythm section. Αυτό κρίθηκε ως αναχρονιστικό! Μα ο καθένας έχει δικαίωμα να παίζει αυτό που τον εκφράζει. Μην ξεχνάμε επίσης ότι εδώ έχουμε ένα από τα λιγοστά ελληνόφωνα hard σχήματα της ανεξάρτητης σκηνής. Τρίτον, βρείτε μου ένα εγχώριο σχήμα που να έχει προσωπική ταυτότητα. ’δικα ψάχνετε. Κανένα δεν υπάρχει. Τέλος, αγαπητέ Κωνσταντίνε, όταν κρίνουμε ένα «δικό» μας συγκρότημα, είμαστε το λιγότερο ελαστικοί σε θέματα παραγωγής.
Α.Γ.

• Στις Σκιές Του Β23

Άνοιξη 92 - Τεύχος Νο 6

Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του γρουπ και έρχεται μετά το μίνι LP «Τετραγωνισμένα Φύλλα» που γνώρισε αρκετή επιτυχία, Το ύφος του γρουπ δεν είναι διαφορετικό εδώ. Έχουμε λοιπόν έντονα πολιτικοποιημένο στίχο, χαρντ ροκ φόρμες και την φωνή του Γ. Τσίγκου μελοδραματική και «τραβηγμένη» σε πολλά σημεία, ανάλογα με τους στίχους που περισσότερο απαγγέλλει παρά τραγουδάει. Ενορχήστρωση και παραγωγή δεν μπορώ να πω ότι βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Προσωπικά ο «παλιομοδίτικος» τρόπος σκέψης και έκφρασης δεν με συγκινεί τόσο. Συγκινεί όμως αρκετό κόσμο ακόμα. Έτσι το γρουπ διόλου απίθανο να αποκτήσει και νέους οπαδούς! Και αυτό έχει περισσότερο σημασία γι’ αυτούς, από οποιαδήποτε καλή ή κακή κριτική.
Δ.Α.