top of page

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ

b_214_or_hamenoipoihtes_edited.jpg

ΣΤΙΧΟΙ

Όχι δεν είναι (ναι)

Όχι δεν είναι ερωτικό
τραγούδι για σένα
Δεν μιλάει για ειρήνη
τη ζωούλα μας που σβήνει

Το τραγούδι μου μωρό μου
από σένα για μένα
στην πρώτη του αναπνοή
μωρό σε γέννα

Δεν μιλάει για στρατούς
για μικροαστούς λαγούς
Δεν μιλάει για πατρίδες
τις χαμένες μας ελπίδες
Δεν μιλάει για πυρηνικά
και του κράτους τα παρανοϊκά.

Δε μιλάει για κουλτούρες
εθνοσοσιαλμουρμούρες
Δεν μιλάει για υποκρισία
και του έθνους την λογοκρισία
Δεν μιλάει για αυτοκτονία
το συνειδητό  αντιρρησία

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ

Για τα ψυχιατρεία του κράτους

όλα τα νομικά εγκλήματά τους
για τα κλουβιά που κλείσαν τα όνειρά μας
για το σκοτάδι που γεμίσαν την καρδιά μας
Για το κεφάλαιο που φτιάχνει μηχανές
για τον φασισμό που δίνει διαταγές
για τους χαφιέδες με την ρουφιανιά
του ταΐζουν χοντρά αφεντικά

Με τους χαμένους ποιητές μας
ενώνουμε τις φωνές μας
θέλουμε ζωή ελευθεριακή
όχι επιβίωση δουλεμπορική
Δε ζούμε στη σκιά κανενός κερατά
παίρνουμε τη ζωή στα χέρια
όχι στου κόσμου τη μιζέρια

Δες δεξιώσεις με σαμπάνιες
διπλωμάτες, πολιτικές καμπάνιες
δες πως χτίζονται οι εκκλησίες
να φοβόμαστε δικές τους αμαρτίες
Δες τους εμπόρους με τα ναρκωτικά
γλοιώδη ερπετά , φτηνά ηρεμιστικά
Δες τη δικαιοσύνη του εκλεγμένου δυνατού
Που ξεσπάει στην πλάτη κάθε απεργού

ΡΕΚΒΙΕΜ

Νύχτα που χάθηκε

και συ πίνεις ακόμα
τίποτα ικανό δε στάθηκε
αγκαλιάζεις ένα πτώμα

Είναι ώρες που κοιτάς το ταβάνι
δεν έχεις βγάλει μιλιά
γιατί ρε φίλε , γιατί να το κάνει;

Η ζωή του μικρά φώτα
ξεφτίλα για δουλειά
αφεντικά που κοιτάζουν πρώτα
κίτρινα χαρτιά μιας εξουσίας
Κι αυτός απόβλητος
εχθρός της νομιμότητας
φίλος της εχθροπραξίας
Στα δεκάξι του κλέφτης
και χρήστης ηρωίνης
σε μια κοινωνία που θέλει μόνο να δίνεις
Κι εμείς κι εσείς
που τα βλέπουμε όλα αυτά
αθεράπευτα , άρρωστα μυαλά
που φτιάχνουν νεκρόφιλες καταστάσεις
μέσα σε μια στείρα μήτρα
πως μπορείς να αντιδράσεις
Κι η μοναξιά το ψέμα
φουλάρι από αίμα.
Μας πείσανε αδερφέ μου , μας πείσανε;

ΚΟΡΜΙ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ

Να 'ρχεσαι σα ροδόανθη πεταλούδα
σκορπώντας γύρω σου ερωτικές μυρωδιές
Η θάλασσα που αγριεύει λαξεύει το κορμί μου
να γίνεται στιλπνό, στιλπνό να ξεγλυστράς.

Κι έμοιαζε πλατίνα η κάθε σου ματιά
κι έμοιαζε ελπίδα των ματιών σου η φωλιά.
Σ` ένοιωθα μέσα μου να φωλιάζεις και να σφίγγεις
κορμί βελούδινο , διάφανο από φως.

’νοιξη είπες κι έγινες ένα μικρό φυλλαράκι
ποδοπατημένο από βουή και μηχανές.
Στις έρημες αμμουδιές της αγκαλιάς σου
ζευγάρια να χάνονται το συνάντημα του έρωτά σου.

ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ

Το ξέρεις πως η ηρωίνη σκοτώνει
ξέρεις ποιος πουλά τη λευκή σκόνη
ξέρεις στην Αφρική πεθαίνουν παιδιά
ρατσισμός, φασισμός , σάρκα λευκιά.

Το ξέρεις αλλά φοβάσαι
μόνος λες πως θα `σαι
Βγες άνθρωπε στους δρόμους
με της καρδιάς τους νόμους

Το ξέρεις πως σου μιλάνε για παιδεία
μας διασύρουν στην εθνική πορνεία
Το ξέρεις πως σου μιλάνε για πατρίδα
κομπιούτερ κανονίζουν κάθε μας ελπίδα

Το ξέρεις πως σκοτώνονται ερωτευμένοι
στους πολέμους που κάνουν οι χορτασμένοι
Το ξέρεις πως αυτοκτονούν φαντάροι
στη ειρήνης το χατζάρι.

Το ξέρεις πως τα ανθρώπινα δικαιώματα
κρύβονται πίσω απο δολοφωνημένα πτώματα
Το ξέρεις πως εργάτες χάνουν τη ζωή στα γιαπιά
πλουτοκράτες ξεζουμίζουν ανήλικα παιδιά

ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

Δως μου την καρδιά σου
χάρισέ μου τα όνειρά σου
να σου μιλήσω για επανάσταση
των χαμένων ρόκερ την ανάσταση

δως μου το χρήμα σου
δως μου το ποίημα σου
να σου μιλήσω για φιλοσοφίες
αιώνια γαλήνη που θα βρείς στις θρησκείες

Πλησιάζει το κτήνος
την ψυχή  μου θέλει το κτήνος
Υποκρινόμενος επαναστάτης
της ζωής μας αφέντης κι επιστάτης

Γίνε μαριονέτα το θύμα
ανδροκρατούμενο κτήμα
να σου μιλήσω στην τρυφερή ματιά σου
πως καταστρέφω την δύναμη  της γενιάς σου

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ

Είπα σήμερα να ερωτευθώ
το ουράνιο τόξο της νύχτας
να φύγω και να λυτρωθώ
στης αγάπης τη δίψα

Μπαρ γεμάτα φώτα λησμονιάς
έξω αλυχτά ο αλήτης κι ο φονιάς
Η βροχή ξεβάφει τους τοίχους
ακούω της καρδιά σου τους χτύπους

Εκεί κάτω πονάνε κάτι παιδιά
δεν έχουν ελπίδα καμιά
τους τα κλέψανε όλα πια
τα σκουπίδια στοίβα στην Ακρόπολη μπροστά

Καμένα του μυαλού μου τα δάση
στου κόκκινου φεγγαριού τη χάση
Πύρινη ηλιαχτίδα με τυφλώνει
ο χαμένος έρωτάς  σου με σκοτώνει.

Τριγυρνώ στην πόλη απελπισμένα
φίλοι κι όνειρα χαμένα
η ζωή μου όλη μια αρένα
τα νεύρα μου είναι τσακισμένα

ΠΟΛΕΜΟΣ

Πόλεμος - πόλεμος
ποιοι τον κάνουν;
Πόλεμος - πόλεμος
ποιοι το θέλουν;
Τα απάνθρωπα τα κτήνη
που βιάζουν την ειρήνη
κρεμάνε την ελευθερία
τα χρυσοδάκτυλα θηρία.

Το ατσάλι ξερνά φωτιά
καίγεται η νυχτιά.
Μωρά παιδιά γυμνά
το αίμα λιώνει τη χειμωνιά.
Αίμα για σιδερένια πουλιά
τα παιδιά δεν έχουν σχολειά
Αίμα για ατσάλινα τείχη
και 'μεις μια ζωή στη φρίκη

Η φτώχεια χαροκαμένη
μάνα συντριμένη
Το νερό μολυσμένο χρόνια
το ψωμί πάει στα κανόνια
Αρώστεια πόνος δυστυχιά
χωρίς γιατρούς τα χωριά.
Το κορίτσι μου κρυώνει και πεινά
για τα πετρέλαια ποιος μας ματωκυλά

ΑΣΠΡΗ ΣΚΟΝΗ

Σε γνώρισα απόβραδο με ρίγη
όργωνες τους ουρανούς
νιώθοντας κάτι να σε πνίγει
Κόκκινες οι κόρες των ματιών σου
πόθοι αγίνωτοι των ονειρικών σου.
Δεν πρόλαβες δύο λόγια μοναξιάς
στο πρόσχημα κάποιας φευγάτης αγκαλιάς.
Σε πλησίασα φοβισμένα και δειλά
σε παρακαλώ να σου κρατήσω συντροφιά

Κι άρχισες δυνατά να με χτυπάς
μοναχικά να μ`απαντάς
όχι, όχι δεν θέλω να πεθάνω μόνη
πάρτε απ` τις φλέβες μου
της μοναξιάς τη σκόνη

Μαύρη φλέβα τα όνειρά σου
κρύα βελόνα τρώει τα σωθικά σου.
Το ξέρω θα σε ξαναβρώ στη γωνιά
να φτύνεις αίμα κι όνειρα παλιά
μαχαίρι να μου δίνεις
λίγο λίγο ολοένα να σβήνεις
Σε πλησίασα φοβισμένα και δειλά
σε παρακαλώ να σου κρατήσω συντροφιά

ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Γιώργος Τσίγκος

φωνή

Νίκος Μπελίτσιας

κιθάρα

Μάνος Σπυριδάκης

μπάσσο

Γιάννης Τσιγκουνάκης

κιθάρα

Μάνος Ζήκος

πλήκτρα

Οδυσσέας Ανδρούτσος

τύμπανα
    

Παραγωγή: Γιώργος Τσίγκος/Wipe Out Records
Μουσική: Γιώργος Τσίγκος & Μαύροι Κύκλοι
("Είναι κάτι παιδιά"-μουσική: Α.Θωμάκης & Γ..Τσίγκος & Μαύροι Κύκλοι)
Ηχογράφηση & remix: Κώστας Παρίσσης, Studio Praxis (Οκτώβρης '91-Γενάρης '92)
Φωτογραφία οπισθοφύλλου: Γιώργος Βδοκάκης
Πίνακας εξωφύλλου: Τούλα Κατσούλα
Επίσης έπαιξαν οι μουσικοί: Κώστας Παρίσσης: κιθάρα ("’σπρη σκόνη"), Τζούντι: φλάουτο ("Κορμί Βελούδινο"), Genji Ito: rainstick ("’σπρη σκόνη"), Αντώνης Θωμάκης: ακουστική κιθάρα ("Είναι κάτι παιδιά").
CD Layout: Art In Action graphix 01/7489946

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΥΠΟΥ

  • ΟΖ

    23/10/1992 - Τεύχος Νο 51

    Δυστυχώς, δεν αρκούν ούτε η έντονη ευαισθητοποίηση απέναντι σε προφανή κοινωνικά δεινά, ούτε οι όποιες καλές προθέσεις γενικώς, για να φτιάξει κανείς καλά τραγούδια. Αυτό δεν αποτελεί «μπηχτή», αλλά ευθεία παρατήρηση για το πρώτο ολοκληρωμένο album του Γιώργου Τσίγκου και των Μαύρων Κύκλων, ύστερα από το mini-LP Τετραγωνισμένα Φύλλα. Οι στίχοι του, απλοϊκοί και τετριμμένοι, περί πολέμου, ηρωίνης, ψευτοεπανασταστών, προδομένης νεολαίας και άλλων, σημαντικών πλην γραφικά εκφερομένων εδώ θεμάτων, δεν καταφέρνουν εδώ να μετουσιωθούν σε κάτι παραπάνω από εφηβικής συνθηματολογίας τραγουδάκια. Ένα άλλο μείον είναι η έλλειψη μουσικής ταυτότητας των Μαύρων Κύκλων –μιας κατά τ’ άλλα αρκετά αξιόλογης μπάντας- καθώς στους Χαμένους Ποιητές Μας συναντάμε πρωτόλεια punk, μπαλάντες, ακόμη και funk-pop συνθέσεις (το Είναι Κάτι Παιδιά, η πιο συμπαθητική στιγμή του album), ατάκτως ερριμένες και αδικημένες από την παλιομοδήτικη, ασθενή ερμηνεία του Τσίγκου.
    Αξίζει άραγε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον;

     

ΟΖ

6/11/1992

ΔΙΑΦΩΝΩ
Χωρίς να θέλω να γίνω κακοπροαίρετος απέναντι στον τρόπο με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Ζαχόπουλος έκρινε στον φύλλο 51 του πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Γιώργου Τσίγκου, ας μου επιτραπεί να εκφράσω μια γνώμη τελείως διαφορετική.
Πρώτον, δεν θεωρώ στίχους που αναφέρονται στην ανθρώπινη αλλοτρίωση, στη μοναξιά, στον πόλεμο και τα ναρκωτικά, ως απλοϊκούς και τετριμμένους, διότι πιστεύω ότι τα παραπάνω εξακολουθούν να απασχολούν τους ζώντες στην ελληνική κοινωνία. Δεύτερον, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να εναντιώνεται απέναντι στο μουσικό ύφος που ακολουθεί ένα σχήμα, χαρακτηρίζοντας το παλιομοδίτικο. Συγκεκριμένα οι Μαύροι Κύκλοι παίζουν hard rock με αρκετά μεταλλικά στοιχεία στα riffs και έντονο 70s στις ήρεμες στιγμές τους, διατηρώντας όπως σωστά επισημαίνει ο Κωνσταντίνος – μια πρώιμη punk χροιά στη rhythm section. Αυτό κρίθηκε ως αναχρονιστικό! Μα ο καθένας έχει δικαίωμα να παίζει αυτό που τον εκφράζει. Μην ξεχνάμε επίσης ότι εδώ έχουμε ένα από τα λιγοστά ελληνόφωνα hard σχήματα της ανεξάρτητης σκηνής. Τρίτον, βρείτε μου ένα εγχώριο σχήμα που να έχει προσωπική ταυτότητα. ’δικα ψάχνετε. Κανένα δεν υπάρχει. Τέλος, αγαπητέ Κωνσταντίνε, όταν κρίνουμε ένα «δικό» μας συγκρότημα, είμαστε το λιγότερο ελαστικοί σε θέματα παραγωγής.
Α.Γ.


  • Στις Σκιές Του Β23

Άνοιξη 92 - Τεύχος Νο 6

Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του γρουπ και έρχεται μετά το μίνι LP «Τετραγωνισμένα Φύλλα» που γνώρισε αρκετή επιτυχία, Το ύφος του γρουπ δεν είναι διαφορετικό εδώ. Έχουμε λοιπόν έντονα πολιτικοποιημένο στίχο, χαρντ ροκ φόρμες και την φωνή του Γ. Τσίγκου μελοδραματική και «τραβηγμένη» σε πολλά σημεία, ανάλογα με τους στίχους που περισσότερο απαγγέλλει παρά τραγουδάει. Ενορχήστρωση και παραγωγή δεν μπορώ να πω ότι βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Προσωπικά ο «παλιομοδίτικος» τρόπος σκέψης και έκφρασης δεν με συγκινεί τόσο. Συγκινεί όμως αρκετό κόσμο ακόμα. Έτσι το γρουπ διόλου απίθανο να αποκτήσει και νέους οπαδούς! Και αυτό έχει περισσότερο σημασία γι’ αυτούς, από οποιαδήποτε καλή ή κακή κριτική.
Δ.Α.

bottom of page