top of page

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

16.04.2021

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ASTRA 98,2 WebTV (ΚΥΠΡΟΣ)
στην Mari-constance Constantinou

https://www.facebook.com/watch/?ref=external&v=257155982801767

Το γκρουπ ''Γιώργος Τσίγκος Και Οι Μαύροι Κύκλοι'' είναι ένα από τα μακροβιότερα στην ελληνική ροκ σκηνή και ίσως από τα πιο αυθεντικά.
Στίχος κοινωνικοπολιτικός, περιγράφει το αδιέξοδο και τη κατάντια της καθημερινότητας που έχει μετατρέψει τον άνθρωπο έρμαιο του χρήματος και της εκμετάλλευσης.

11.02.2019

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στο hyperdimensionmagazine.blogspot.com
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ





 Ένα από τα βασικά προβλήματα της Ελλάδας, είναι η ξενομανία, η μίμηση του

ξένου τρόπου ζωής και κυρίως της μουσικής. Πολλά συγκροτήματα χάνονται γιατί

δεν γίνονται αποδεκτά από το Ελληνικό κοινό, που τα θεωρεί ως "’λλη μια

Ελληνική μπάντα". Πιστεύεις, πως μέσω συνεργασίας και σωστής μουσικής παιδείας,

θα μπορούσε να βελτιωθεί η κατάσταση;



Καταρχάς δεν δέχομαι την λέξη ξένος για κάθε μορφή ζωής και πόσο μάλλον στην τέχνη. Είμαστε αδέρφια της μάνας Γης και του πατέρα Ουρανού. Τα ξένα προς την ανθρωπότητα, αλλά και της θεότητας ζωντανής Φύσης στον πλανήτη μας είναι τα βάρβαρα αισθήματα (το μίσος, ο ρατσισμός, η καταστροφή του πλανήτη της δανεικής κατοικίας μας) τα οποία πηγάζουν από μυαλά εξουσιομανών πολεμοκάπηλων ηλιθίων.


Στον αιώνα μας με τις ταχύτητες του διαδικτύου, της άμεσης πληροφορίας (με τα καλά και τα κακά του) δεν υπάρχει περίπτωση να μην επηρεαστείς ή να επηρεάσεις. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Πάντα υπάρχει χώρος για την παρθενογένεση και περιμένουμε το άστρο να μας φωτίσει για τη Βηθλεέμ.  ’λλωστε πουλάει καλά στη βιομηχανία του θεάματος, τόσο που κάθε εποχή της κάνουν παρθενορραφή για να μπορούν οι εραστές θεατές να καταναλώνουν με βουλιμία.


Η τέχνη γενικότερα δεν πρέπει να έχει σύνορα, αγκαθωτά συρματοπλέγματα πάσης φύσεως. Εμείς εκφραζόμαστε με αυτή τη γλώσσα και μάθαμε στα σχολεία παρέα με συμμαθητές μας από όλες τις γωνιές του πλανήτη να σεβόμαστε την γλώσσα και την κουλτούρα κάθε λαού. Χρέος έχεις να μάθεις τους ποιητές του τόπου που γεννήθηκες για να μάθεις να σέβεσαι τους συγγραφείς ολάκερου του πλανήτη στον οποίο συγκατοικούμε. Να μάθεις για τους παλαιότερους ποιητές για να  καταλάβεις την διαφορετική αξία του σύγχρονου δημιουργού και αν την έχει. Η Οδύσσεια είτε στα ελληνικά είτε στα κινέζικα έχει τον ίδιο σκοπό. Την Ιθάκη. Κι αυτός είναι ο δρόμος. Αποφάσισε με πιο όχημα γλώσσα θες να πας.


Υπάρχουν πχ. πολύ όμορφα τραγούδια στην ελληνική γλώσσα

τα οποία έχουν προσθέσει λέξεις ή φράσεις από άλλες γλώσσες για να αποδώσουν τιμή στον έρωτα, την αγάπη. Μειώνεται η αξία; όχι ίσα ίσα που κοσμούν υπέροχα την μελωδία.

Από τις πιο όμορφες είναι η γλώσσα του σώματος. Εσύ πρέπει να τη μιλάς πεσμένος χάμω στα τέσσερα; Υπάρχει η νοηματική. Εσύ την “ακούς” και επιλέγεις μόνο το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο; υπάρχει η ανεγκέφαλη, η αμερικανιά γκανγκστερικού τύπου η οποία είναι χειρότερη κι έχει εξαπλωθεί σαν ιός. Σαπίζει μυαλά, καρδιές, ψυχές. Βιάζει σαν κατά συρροή δολοφόνος σε ταινίες τρόμου σε μια χώρα με ακραίο βαθμό συντήρησης, πουριτανισμού, ακραίας θρησκευτικής απολυταρχίας υιοθετώντας παραδόξως και παραφύση τον ανίκητο σατανά του κέρδους. Δεν είναι δυστυχώς μόνο στην Αμερική του Τραμπ αλλά και σε κάθε γειτονιά αυτού του πλανήτη. Μια βόλτα στα κανάλια της τηλεόρασης με τα ριάλιτι, τις ταινίες αλλά και τις μουσικές, θεατρικές επιλογές θα σας πείσουν. Κι εσκεμμένα καμιά πληροφορία δεν περνά για τις δραστηριότητες νέων καλλιτεχνών και του πνευματικού κόσμου γενικότερα. Αυτοί οι τελευταίοι μπορεί να φταίνε κι οι ίδιοι για την εκκωφαντική απουσία τους μέσα στην πιο σκληρή κι απάνθρωπη κρίση των ημερών μας.


Η μουσική ή όποια άλλη μορφή τέχνης πρέπει να αποσκοπεί στην μετάδοση ιδεών, συναισθημάτων, να προβληματίζει και να ερεθίζει για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Να εξάπτει την φαντασία, να προάγει την Ανθρωπιά. Την Αγάπη. Την Ελευθερία.

Η μουσική είναι μια για όλο τον κόσμο. Απλά την κατηγοριοποίησαν οι έμποροι και την χωνέψαμε για να δικαιολογούμε την κάθε μορφή έκφρασής μας.


Δεν χάνεται κανένα συγκρότημα που η αξία του έχει βάσεις σε ότι προανέφερα. Δεν χάνεται τίποτα όταν γεννιέται από ανάγκη πανανθρώπινης έκφρασης και μιλά για την απάλειψη του πόνου, της μοναξιάς, της προσφυγιάς, του έρωτα, της ειρήνης. Δεν πάει τίποτα χαμένο στη ζωή μας όταν γίνεται από καρδιάς και με φαντασία. Τα συγκροτήματα δεν χάνονται όταν έχουν δυνατή φωνή. Όταν έχουν μοναδικό λόγο και πρόταση που να συνάδει με τη στάση ζωής τους.


Αν τώρα το κοινό με πλύση εγκεφάλου ακολουθεί τα κοπάδια που εκτρέφουν οι λύκοι της τέχνης για να οικονομάν είναι κάτι που γίνεται ανά τους αιώνες κι από τότε που ανακαλύφθηκε η κερδοσκοπία.

Η συνεργασία και η  “σωστή” μουσική παιδεία πάντα υπήρχανε και θα υπάρχουν. Απλά στις μάζες οι οποίες πατρονάρονται από τις επιταγές της διαφημιστικής προπαγανδιστικής μόδας (επιβαλλομένη από εμπόρους της κοκαινόβουλης σκυλάδικης, εξαναγκασμένης πολλάκις και παραφύση διασκέδασης) δεν μπορείς να τις κάνεις μεταμόσχευση εγκεφάλου, να τις κάνεις να ακούνε, να βλέπουν να αισθάνονται αυτό που ορίζεις εσύ στη ζωή του “σωστό”. Γι αυτές το σωστό σου είναι το λάθος τους. Γιατί με το δικό τους έμαθαν να γαμάνε, να τρώνε, να χέζουν, να ψηφίζουν. Είναι η μίζερη δική τους καθημερινή εφήμερη χαρά μέσα στο βόθρο του μυαλού τους.

Και θα τους υπερασπιστούμε με τα πιστεύω μας για να μπορεί να υπάρχει και η κάθε φωνή. Για να μπορούμε να υπάρχουμε ελεύθεροι και να δημιουργούμε. Αυτή είναι η διαφορά μας.

Υπάρχουν πολλά και καλά ωδεία σε κάθε τόπο και γίνονται ευτυχώς πολλές και καλές συνεργασίες αλληλεγγύης. 


Στο εξωτερικό υπάρχει βαριά βιομηχανία τέχνης. Οι φτωχογειτονιές της μουσικής “Ιερουσαλήμ” στην οποία κατοικούμε όλοι όσοι γνωρίζουμε τα της ελληνικής σκηνής δεν μπορούν να συναγωνιστούν σε αυτό το επίπεδο τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές παρόλες τις αλτρουιστικές αλλά και φιλότιμες προσπάθειες των παιδιών. Παρόλα αυτά σαν δημιουργοί δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα οι μουσικοί από τις ελληνικές μπάντες. .

Αν κάτι έχει αξία υπάρχουν αυτιά και φωνές εκεί έξω που έχουν μάθει και να βλέπουν τους

μοναχικούς, όσο και ιδιαίτερους χτύπους καρδιάς και φαντασίας. Δίνουν ευκαιρίες γιατί εσύ σέβεσαι και εκτιμάς τον εαυτό σου και δίνεις ευκαιρίες. Αρκεί να παλεύεις, να εργάζεσαι σκληρά για το όνειρό σου για έναν κόσμο καλύτερο. Οι μπάντες να μην ασχολούνται τι λέει το κάθε “ελληνικό” ή άλλο κοινό αλλά τι λέει η καρδιά τους και μόνο αυτή. Μόνο εσύ μπορείς να κρίνεις τα όνειρά σου. Κανείς άλλος.

Τελικά τι θα σε έπειθε οικοδεσπότη μου να αλλάξεις την ονομασία της ιστοσελίδας σου με τα σύμβολα της ντοπιολαλιάς σου;







  Ο Φώτης Κόντογλου, είπε για την ξενομανία στη μουσική μας:


"Τη μουσική μας την περιφρονούνε γιατί είναι, κατά τη γνώμη τους, πρωτόγονη,

βάρβαρη και παλιωμένη, μ’ έναν λόγο «βλάχικη», ανάξια για ανθρώπους που ζούνε

«Στην εποχή των μεγάλων κατακτήσεων της επιστήμης»."


  Ποια ήταν τα προβλήματα αποδοχής της δουλειάς σου, που συνάντησες κατά την

πορεία σου, από τον κύκλο των μουσικών και το κοινό;




Ο μεγάλος δάσκαλος με τους σπουδαίους μαθητάδες.

Όποιος ακόμα και στις μέρες μας πιστεύει πως πρέπει να περιφρονούμε την όποια μουσική γιατί η δική μας είναι η μοναδική αλήθεια αυτομάτως ρίχνει νερό στον μύλο του φασισμού.

Αυτοί είναι πρωτόγονοι και βάρβαροι που στο όνομα της επιστήμης τους δουλεύουνε μια ζωή για να φτιάχνουν βόμβες μαζικής καταστροφής (και μουσικής) αλλά αδυνατούν να βρούνε μια στιγμή, πριν πάνε με τους υπερπυραύλους τους σε άλλους γαλαξίες, για να σώσουν από πνιγμό ένα ορφανό κι  άρρωστο προσφυγόπουλο από τα μανιασμένα πελάγη των σκλαβοπάζαρων.


Πολιτισμός είναι να εκφράζεσαι ελεύθερα με όποιον τρόπο και γλώσσα επιθυμείς σεβόμενος τον πολιτισμό των άλλων, τα ήθη και τα έθιμά τους, τις ιδιαιτερότητές τους και να συνεργάζεσαι αρμονικά ώστε να κερδίζεις τον σεβασμό τους.


Όσον αφορά την αποδοχή του έργου της μπάντας μας αλήθεια είναι πως κουράστηκα πολύ κι άργησα να πείσω κάποιους να ηχογραφήσουμε τα πρώτα τραγούδια μας.

Αν δεν πλήρωνα ακριβά τις πρώτες ηχογραφήσεις ίσως δεν επικοινωνούσαμε τώρα. Ίσως να μην γνώριζαν αυτοί οι λίγοι φίλοι το ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο! Την μπάντα την ήθελα στη ζωή μου για να απαλύνω την αφόρητη μοναξιά που ένιωθα από παιδί. Να επικοινωνώ.


Να μοιράζομαι σκέψεις και αισθήματα. Μου έλεγαν “καλοπροαίρετοι φίλοι” γιατί δεν τα κρατάς στο συρτάρι σου; Δεν βάζουμε τα φρεσκοπλυμένα όνειρά μας σε κανένα συρτάρι. Τα απλώνουμε στον καθαρό ορίζοντα του κόσμου αναζητώντας το ταίρι μας. Την Αγάπη.

Τώρα οι νέοι δημιουργοί τα ανεβάζουν σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης κι είναι κοινά προς ακρόαση.


Ο νέος μας δίσκος με τίτλο “ΑΝ" κυκλοφόρησε το 2017 σε βινύλιο και ένθετο cd. Αμέσως το ανεβάσαμε στην γνωστή σελίδα μας για τους λάτρεις των οπτικοακουστικών.

Δημιούργησα με αγαπημένους συνεργάτες την μπάντα για να περνάμε καλά. Κάθε συναυλία να είναι μια γιορτή που όλοι συμμετέχουν με γεμάτα ποτήρια και καρδιές. Μια ατέλειωτη θεατρική παράσταση με τη συμμετοχή μπάντας και κοινού. Ένα πάρτυ συνέχειας του δρόμου των αγώνων, στην ζεστασιά του οδοφράγματος, των αλληλέγγυων συντρόφων,

των καταλήψεων, των απεργιών, της συμπαράστασης σε κάθε κατατρεγμένο και βιασμένο συνειδησιακά αλλά και σωματικά άνθρωπο.

Αλήθεια είναι ότι πολλές φορές δεν με ενδιέφερε αν ο συνεργάτης ήταν καλός μουσικός ή αν ταιριάζουμε. Με ένοιαζε να είναι εντάξει άνθρωπος. Φίλος κι αδερφός στον πόνο του άλλου.

Με τη στενή μουσική έννοια κάτω κι από τη πίεση του πληρωμένου χρόνου δεν έγιναν οι πιο δυνατές παραγωγές. Όπως δεν πέτυχαν και συνεργασίες λόγω διαφοράς απόψεων, ιδεών πολιτικών αλλά και στον τρόπο ζωής σε μια κοινωνία που υποφέρει κι αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια.

Όμως ένα έργο όταν έχει κάτι να πει θα βρει τον δρόμο του για τις καρδιές των ανθρώπων. Ακόμα και με μια κατσαρόλα και μια κουτάλα φτιάχνεις νόστιμο τραγούδι αρκεί ο ακροατής σου να έχει ανάγκη να φάει από το φτωχικό αλλά τίμιο χέρι σου κατάχαμα με ανοιχτή καρδιά. Οι γκουρμεδιές της τέχνης θέλουν και επιδέξιους κώλους να τους στήνεις τουρλωτούς στα νυχτοκάματα της εκπορνευμένης διασκέδασης. Πάνε κυρίες με πανάκριβες γούνες, ψηφίζουν κέντρο αριστερά, μέσα, έξω άκρα δεξιά, σοσιαλ ρατσιστές με τους πρόσφυγες και συγκινούνται με θεατρικές υπερπαραγωγές για την καταστροφή της Σμύρνης. Μη χειρότερα. Έχει γεμίσει αλίμονο ο κόσμος ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ.

Πολλά τα προβλήματα όταν εκδίδεις με χίλια βάσανα το έργο σου. Το πρώτο πράγμα που τρως κατάμουτρα είναι οι πόρνες της τέχνης. Οι κριτικοί παντός καιρού.

Τότε ήταν τα περιοδικά τώρα οι ιστοσελίδες πληροφόρησης. Δεν θα κάνουν ποτέ τον κόπο να δημοσιεύσουν πέντε γραμμές για να ενημερώσουν τους αναγνώστες τους για το έργο σου. Μέχρι βέβαια να τα αρπάξουνε. Περιμένουν να τα πάρουνε από σένα που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα.


Δεν υπάρχει ταξική συνείδηση σε μερικούς όχι μόνο στη δημοσιογραφία αλλά και γενικότερα στη ζωή. Υπάρχει γιατρός στη γειτονιά μου που βλέπει τον αγώνα που κάνω να επιβιώσω τρώγοντας σκατά όλη μέρα κι όταν το παιδί μου αρρωσταίνει και ζητώ την βοήθειά του μου απαντά με απλωμένο το χέρι πως πρέπει να σκάσω τον παρά γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι στον πόνο, την ανέχεια.


Μέσα στην κρίση ξεφύτρωσαν καρποφόρα αγκανθόδενδρα με καρδιές ταμειακές μηχανές συνδεμένες με την εφορία της κόλασης μας. Οι χαρτογιακάδες, οι πολιτικάντηδες του κώλου, οι χορτασμένοι λαδοπόντικες του συστήματος με τα ξύλινα λόγια, τα ατσάλινα καρφιά. Οι έμποροι  ελπιδοφόρων φέρετρων που έχουν μέσα στις μεγάλες κοιλιές τους υπόσχονται τον κομματικό παράδεισο αρκεί να μπεις μέσα στο νεκρικό στομάχι τους. Εκεί καταντήσαμε;

Υπάρχουν καλλιτέχνες μαϊντανοί του συστήματος, ας τους πούμε κι έτσι, που κλάνουν και το μαθαίνει ο πλανήτης κι εσύ βασανίζεσαι ψάχνοντας στους κάδους των σκουπιδιών της ανακύκλωσης για να επιβιώσεις και δεν βρίσκουν μια ΣΤΙΓΜΗ να πούνε ένα καλό λόγο. Γιατί; Γιατί δεν πουλάς φίλε. Αυτή είναι η μαγική λέξη κι όχι τι μουσική κάνεις.

Έπρεπε για να παίξουν το τραγούδι σου να περάσεις από το κρεβάτι τους κι αν αυτοί θέλανε “ ο δίσκος σου θα γινότανε χρυσός”.


Δεν πουλιούνται όλα και δεν αγοράζονται ευτυχώς. Είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε πολύ μεγάλη εταιρία δισκογραφική για να φτάσει το έργο μας σε περισσότερους ανθρώπους πιστεύοντας πως αυτό θα μας φέρει πιο κοντά στις πανανθρώπινες ιδέες και αγώνες μας.

Το καταφέραμε; Το τέρας φαντάζει ανίκητο. Παίζεις από έξω από το σπίτι του άλλου κι επειδή δεν του είπαν τα views πόσο πολύ μετράς δεν θα σου κάνει like για να έρθει στη συναυλία σου. Δεν του είπαν πόσο γαμάτος είσαι οι σύντροφοι του, το κόμμα του,  το internet, τα κλαψομούνικα t.v. shows κλπ. Αυτός ο φασιστάκος είναι ο χειρότερος και δεν τον θέλεις στο σπίτι σου, δίπλα στα παιδιά σου. Γιατί δεν ψάχνεται, δεν αναζητά και καταναλώνει αναμασημένη τροφή.


Στο σήμερα με τόση πληροφόρηση όποιος θέλει να μάθει τι κάνουν οι καλλιτέχνες που εκτιμά το μαθαίνει. Όποιος θέλει να μάθει αν ο Γιώργος Τσίγκος κυκλοφόρησε νέο δίσκο θα το μάθει; Θέλει;

Δεν θα μάθει έτσι ποτέ τραγούδια σαν το ΣΤΙΓΜΕΣ ή ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Γιατί αυτοί δεν μπορούν να το νιώσουν.


Έρχεται η μεγάλη στιγμή που πρέπει να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η πολιτική θέση, άποψη του δημιουργού πρέπει να κατατίθεται με σαφήνεια και περιθώρια κριτικής, με σεβασμό στην άλλη άποψη κι όχι μπαίνοντας σε καλούπια στρατευμένης τέχνης. ’λλωστε σαν ανήσυχοι όσο κι απείθαρχοι δημιουργοί θα είμαστε πάντα απέναντι σε κάθε μορφή  εξουσίας ακόμα κι αυτή που προτείνει το μελοποιημένο ποίημα ΣΤΙΓΜΕΣ, έστω με Χριστιανική λύτρωση επί του καθημερινού σταυρού των ανθρώπων.


Υπάρχουν φωνές που μου λένε “μη κάνεις πολιτικές δηλώσεις” χάνεις πελάτες.

Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει από τις τρύπες τους γλοιώδεις γυμνοσάλιαγκες με αγκυλωτούς σταυρούς στον κώλο του φατσοβιβλίου κι ολούθε και οικειοποιούνται τραγούδια μας αλλά κι άλλων συναδέλφων γράφοντας από κάτω τις πιο σεξιστικές κι άρρωστες συφιλιδικές μαλακίες τους.


Το ξέρω πως από τη στιγμή που τα δημοσιεύεις ο καθένας μουσικοκάπηλος γκάνγκστερ του ελλαδιστάν, κάθε κερατάς μισθοφόρος κρυφοκαραβανάς τα εκπορνεύει για δικό του οικονομικό όφελος.

Δεν σας ανήκουν τα τραγούδια μας σκώληκες πτωματοφάγοι και δεν επιθυμώ να έρχεστε στις συναυλίες μας. Μακριά από τους φίλους μας. Θα τους υπερασπιστούμε σαν τον εαυτό μας.











Μπάρκαρες, ταξίδεψες, χάθηκες και ξαναγύρισες από μικρή ηλικία · είδες τον

κόσμο αλλιώς, πέρα από τους περιορισμούς της Ελλάδας, πως το ταξίδι και ο

κόσμος που γνώρισες, έφτιαξε τον Γιώργο Τσίγκο που ξέρουμε σήμερα; 




Είχα τρία αδέρφια. Ο μεγάλος αδερφός μου χάθηκε σε ναυάγιο κάτω από την Πελοπόννησο αρχές Γενάρη του 1993, μόλις έγινε πρώτος μηχανικός.

Με βοήθησε το 1978 να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο. Ήμουν μόλις 16 χρονών. Λεφτά για φροντιστήρια για το λύκειο δεν υπήρχαν. Η μάνα άρρωστη μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Τα χρέη πολλά και οι δουλειές για έναν ορφανό πιτσιρικά πολλές άλλα ύποπτες και του χειρίστου είδους. Είχε προηγηθεί και ένα χρονικό μικρό διάστημα όπου έκανα σε τεχνική σχολή για τορναδόρους όπου σε διαγωνισμό του υπουργείου στην έκθεση βραβεύτηκα για ένα διήγημά μου το οποίο διάβασα σε όλο το σχολείο. Ο καθηγητής των μαθηματικών μου είπε πως δεν κάνω γι αυτό το σχολείο. Έπρεπε να πάω λύκειο. Καπάκι μου έκλεψαν το ποδήλατο που με θυσίες είχα αγοράσει. Με αυτό πήγαινα στη σχολή κι ερχόμουνα κάθε μέρα κάνοντας 20 χιλιόμετρα. Σε μια κλήση του καθηγητή της αίθουσας να πάει στον διευθυντή με άφησε στο “πόδι του “ ώστε σαν επιμελητής να μην κάνει κανείς φασαρία.

Γυρίζοντας πίσω είδε κι άκουσε πως όλοι κάνανε φασαρία. Μου ζήτησε να κατονομάσω ποιοι το έκαναν. Αρνήθηκα. Με απέβαλαν. Έπρεπε να πάω ξανά με τον κηδεμόνα μου. Η μάνα δεν θα άντεχε άλλη πίκρα. Πήγα με τον μεσαίο αδερφό μου. Όταν άκουσε τι με κατηγορούσανε τους απάντησε. “τον αδερφό μας τον στείλαμε εδώ να μάθει τέχνη κι όχι να γίνει ρουφιάνος”.


-Δεν ξαναπάτησα.


Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Στη δευτέρα γυμνασίου, μόλις είχε πέσει η χούντα αλλά σταγονίδια υπήρχαν παντού όπως και τώρα τα οποία προσδοκούν ανάσταση νεκρών, τα ζόμπι, ώστε να πάρουν τανκς και να εισβάλλουν στις ζωές μας.

Βγάλαμε με συμμαθητές ένα φυλλάδιο με ποιήματα και πεζά. Με κάλεσαν στο γραφείο του γυμνασιάρχη. Έφαγα ένα ξεγυρισμένο χαστούκι από τον αρχιδοχουντικό γυμναστή. Μου φώναζαν να ομολογήσω πως με βάλανε κομμουνιστές να το κάνω.  Με απέβαλαν. Πήγα αυτή τη φορά με την μάννα μου στο γραφείο του διευθυντή. Την έκαναν σκουπίδι. Την μάννα μου ρε σκουλήκια;


Την μάννα που ανάθρεψε μόνη τρία παιδιά σκατοπλένοντας στα νοσοκομεία με διπλές βάρδιες τους κώλους όλων των αφεντικών για να μη μου λείψει τίποτα;

’ντε γαμηθείτε δουλοπρεπείς σκατόψυχοι.

Έτσι άρχισε και η αποχώρηση από το εκπαιδευτικό σύστημα των καμπουριαστών δασκαλίσκων.


Το πεζοδρόμιο είναι μεγάλο σχολείο. Έχω κάνει πολλές δουλειές κι έχω πάρει πολλές και σκληρές όσο και γλυκές εμπειρίες. Θυμάμαι όταν μπάρκαρα μια ιστορία. Καταμεσής του Ατλαντικού μας έτυχε βλάβη στις ηλεκτρομηχανές. Πέσαμε πάνω σε μεγάλη θαλασσοταραχή

με σφοδρή ακατάπαυστη καταιγίδα. Το καράβι έπλεε σαν καρυδότσουφλο μέσα στην πίσσα της νύχτας. Βυθιζότανε στο νερό και ξανά έβγαινε.  Μου λέει ο μηχανικός πήγαινε να φέρεις τα εργαλεία από μπροστά. Εκεί δουλεύαμε το πρωί κι ήταν χαρά θεού κι ανθρώπων. Μικρό παιδί ήμουνα κι αμούστακο. Με παράσερνε το μανιασμένο κύμα χτυπώντας με γερά πάνω στο ατσαλένιο κατάστρωμα. Γλιστρούσα κάθε φορά προσπαθώντας να σταθώ στα πόδια μου κι έσκαγα κάτω σαν να με χτυπούσε ο διάολος. Τα κατάφερα όμως κι αυτή τη φορά αλλά και τις άλλες που προσπάθησαν συνάδελφοι να με τραμπουκίσουν κι όσοι προσπάθησαν στη ζωή μου να μου βάλουν τρικλοποδιές.

Τα ταξίδια επίσης είναι μεγάλο σχολείο. Να γνωρίζεις ανθρώπους και τις συνήθειες τους, τα ήθη, τα έθιμά του πανέμορφου τόπου τους. Να ανοίγουν από ομορφιές τα μάτια σου αλλά και τα μυαλά σου.

Unknown Sound - Συνέντευξη με τον Γιώργο Τσίγκο & Μαύροι Κύκλοι (23/06/18)

https://www.mixcloud.com/UnknownSound/unknown-sound-συνέντευξη-με-τον-γιώργο-τσίγκο-μαύροι-κύκλοι-230618/

05.05.2018

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΠΟΡ fΜ 94,6 Μ

Ο Γιώργος Τσίγκος και 2 απο τους 3 "Μαύρους κύκλους" (Μαυρίκος Σκαράκης & Γιώργος Αποστολόπουλος ) παρουσιάζουν την νέα δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο "Αν" και συζητούν με τον Παναγιώτη Ρήλλο για την μουσική τους πορεία και πολλά πολλά άλλα με άξονα τα κομμάτια του δίσκου. Μαζί στο στούντιο και η Μαρία Αρφάνη.

https://www.mixcloud.com/destinova21/ο-γιώργος-τσίγκος-οι-μαύροι-κύκλοι-σπορ-fm-946-6518-εν-κατακλείδι-παναγιώτης-ρήλλος/

17.02.2018

rockoverdose.gr ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ Δημήτρη Αλόρα

Το Rock Overdose και ο Δημήτρης Αλόρας είχαν την ευκαιρία, να συνομιλήσουν με μία από τις χαρακτηριστικότερες προσωπικότητες της Ελληνικής μουσικής, τον Γιώργο Τσίγκο ο οποίος με το συγκρότημα του, τους Μαύρους Κύκλους επιστρέφει μετά από 9 χρόνια στην δισκογραφία με το νέο του άλμπουμ ’ν. Η συνέντευξη αποδείχτηκε κάθαρση για τον ίδιο.
Ο Τσίγκος καταθέτει την ψυχή του και τις σκέψεις του σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για το τότε, το τώρα και το μετά.
Οποιοσδήποτε πρόλογος θα αμαυρώσει τα λεγόμενα του στο περιοδικό, τα οποία  τις περισσότερες φορές τσακίζουν κόκκαλα.
Βουτήξτε βαθιά στα λεγόμενα του και σκεφτείτε πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα τη σήμερον ημέρα!
 
 
 
Rock Overdose: Γιώργο σε καλωσορίζω στις σελίδες του Rock Overdose! Πως νιώθεις καταρχάς που έχετε ένα νέο δίσκο έτοιμο μετά από 9 χρόνια και ποια η ανταπόκριση γι αυτόν μέχρι στιγμής;
 
Γιώργος Τσίγκος: Το συναίσθημα να κρατάς νέα δημιουργία στα χέρια σου δεν περιγράφεται με λόγια. Έχουν περάσει κοντά 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου και περίπου 30 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου. Κι όμως είναι σαν πρώτη φορά να ερωτεύεσαι.  Ένα ‘παιδί’ ακόμα αλλά τόσο διαφορετικό. Με τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ψυχή.
 
Η ανταπόκριση από τους φίλους της μπάντας είναι άκρως συγκινητική. Τα μηνύματα που λαβαίνουμε καθημερινά μας δίνουν δύναμη. Όταν εκλεκτοί άνθρωποι με μεγάλες καρδιές μας βάζουν στο σπίτι τους, μας αγκαλιάζουν στις συναυλίες, μοιράζονται μαζί μας τις αγωνίες τους, τις ιστορίες, τα όνειρά τους είναι μεγάλη τιμή για μας. Μας θεωρούν δικούς τους ανθρώπους κι εμείς οικογένειά μας. Είναι αδέρφια! Ευχαριστούμε για τη βοήθεια και την υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια.
 
 
Rock Overdose: Σ αυτά τα 9 χρόνια τι σας κράτησε μακριά από τη δισκογραφία και αντίστοιχα τι σας έδωσε έμπνευση και κίνητρο για να εκφραστείτε ξανά; Σας έκανε όλο αυτό το μεγάλο διάστημα να ‘πεινάτε’ πιο πολύ για νέες καλλιτεχνικές ανησυχίες;
 
Γιώργος Τσίγκος: Από τη γέννηση της κερδοσκοπίας στον πλανήτη οι φτωχοί άνθρωποι καταπιέζονται μέσα σε μια αβάσταχτη σκλαβιά. Κι αυτό γίνεται από τη μέρα που βγαίνουν από τη μήτρα της μάνας τους. Όχι πως πριν περνούσαμε θαυμάσια αλλά τα τελευταία 9 χρόνια βιώνουμε όλοι μια άγρια και βάρβαρη καταπάτηση παντός είδους δικαιωμάτων με αιχμή την στοχευμένη οικονομική κι ανθρώπινη εξαθλίωση. Αποτέλεσμα μιας πατροναρισμένης κοινωνίας, με τα μυαλά της στη κιμαδομηχανή του συστήματος, της εργοδοτικής και τραπεζικής φερέφωνης πληροφόρησης. Μέσα σε αυτή την κόλαση της απανθρωπιάς είναι μηδαμινή η αξία της απουσίας μας.
 
Είναι όμως άξιο λόγου να παρατηρήσουμε (κι αυτό για τη δικαίωση και του αγώνα νεότερων συγκροτημάτων) πως οι προσπάθειές μας να υπάρξουμε καλλιτεχνικά πέφταν πάνω σε τείχος μικρών ανθρώπων με  μεγάλες τσέπες. Δεν εννοώ να αφιερώνεις μεγάλο μέρος του περιοδικού σου η της ραδιοφωνικής σου εκπομπής αλλά έστω να ανακοινώνεις με δυο λόγια τα νέα της μπάντας που κάνει τον κόπο να σου στείλει ένα δελτίο τύπου. Κριτικάρουν εκ του ασφαλούς τις χολυγουντιανές παραγωγές με τις δικές μας που είναι από το το υστέρημά μας, το χαρτζιλίκι. Με τη δικαιολογία πως δεν πουλάει. Δεν είναι όλα χρήμα. Υπάρχουν και τα παιδικά όνειρα. Εσύ δεν υπήρξες παιδί; Γεννήθηκες κουραδοταμειακή μηχανή;
 
Τα τελευταία χρόνια ήταν και για πολλούς από εμάς οδυνηρά. Χάσαμε γονιούς, αγαπημένους φίλους κι αδερφούς. Χάσαμε τις δουλειές οι οποίες μας βοηθούσαν να επιβιώσουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις μουσικές αναζητήσεις μας. Παράλληλα το κάλεσμα σε συναδέλφους ή άτομα για βοήθεια σύμπραξης, για συναυλίες κοινές έπεφταν στο κενό μέσα στην εμπάθεια, την καχυποψία και τον φθόνο που διακατέχει αυτή τη σκηνή. Από παλιότερες γενιές κι όχι από όλους βέβαια. Μακάρι να μας αξιώσει η ζωή να γεμίζουμε χώρους και να βοηθάμε τόσες αξιόλογες μπάντες της νέας γενιάς που πραγματικά δίνουν το αίμα τους και την ψυχή τους. Το κάνουν με ευγένεια και αυταπάρνηση. Αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν και δίνουν τόση αγάπη, τόση αλληλεγγύη.
 

 
Rock Overdose: Ακούγοντας τα κομμάτια του Αν, διακρίνω μία κατακραυγή για την κοινωνία και όσα περνάμε τα τελευταία χρόνια. Εσείς πως βιώσατε την κρίση και τι αφουγκράζεστε από τους νεότερους ανθρώπους ως μεγαλύτερος και πιο έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις;
 
Γιώργος Τσίγκος: Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας
γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας...
Μάνος Ελευθερίου
 
Το κίνητρο λοιπόν ή καλύτερα η έμπνευσή για να γράψουμε τα τραγούδια του νέου μας δίσκου είναι τα βιώματά μας όπως πάντα. Και δεν μπορούν να είναι πάντα τόσο αισιόδοξα τα μηνύματά μας όταν πας σε συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης μέσα στην πρωτεύουσα και περνάς ανάμεσα από βρεγμένες χαρτοκούτες στις οποίες από κάτω κοιμούνται άστεγες οικογένειες. Πως μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σε τόσες χιλιάδες αυτοκτονίες; Πως να κλείσεις τα μάτια σε εκατομμύρια άνεργους και ημιαπασχολούμενους κάτω από συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς; Πως να σιωπήσεις στους επαναλαμβανόμενους κρατικούς βιασμούς ορφανών παιδιών με τη ψηφισμένη συγκατάθεση μιας ολάκερης βολεμένης δημοσιοϋπαλληλιστικης κοινωνικής νοοτροπίας; Να σαπίζουν σε λευκά κελιά οι ελπίδες μας, να μεταναστεύουν οι φίλοι και να ψάχνουν στους κάδους για να φάνε οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας;
 
Οι ρεμπέτες κι οι μπλουζίστες δεν τραγούδησαν την αδικία, τον πόνο των απλών καθημερινών ανθρώπων; Εμείς έτσι μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Κι αυτοί έτσι έμαθαν να γλεντούν και να χορεύουν μπροστά στο χαμό, να παλεύουν τον χάρο στα αλώνια της ζωής. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα δωμάτιο και μάθαμε να τα μοιραζόμαστε όλα. Και χαμόγελο και δάκρυ. Εμείς δεν είχαμε σαλόνια μήτε μπαλκόνια. Κι έχουμε τα μάτια να κοιτούν ψηλά περήφανα τον ουρανό. Αλλά αν χρειαστεί κοιτάνε και χαμηλά για να γράφουμε στα αρχίδια μας τα λαμόγια.
 
Εντάξει τώρα. Δεν υπάρχει σε όλα τα τραγούδια μας αυτή η “καταγγελία” όπως την αναφέρεις ανώδυνα και ίσως ακουστεί και λίγο ειρωνική η λέξη για κάποιους που πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα της επιβίωσης καθώς βασανίζονται κάθε στιγμή από την πείνα, την κατάσχεση του σπιτιού τους, την ανύπαρκτη φαρμακευτική τους περίθαλψη, την ταπείνωση και από το διωγμό των ρατσιστικών εξουσιομανών γουρουνο-ανθρωπάκηδων της διπλανής πόρτας. Εξαρτάται πως βλέπεις τα πράγματα. Που εσύ βρίσκεσαι. Σε ποια πλευρά. Μια κλωστούλα όμως είναι και μην το ξεχνάς, μπορεί την άλλη στιγμή να σπάσει και να βρεθείς στην άλλη θέση και να μην βρίσκεις σχοινί να κρεμαστείς.
 

 
Είναι σωστό να επισημάνουμε για τους αναγνώστες μας, Πως καλό είναι να ακούσουν πρώτα για να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα . Κάνουν απλά πιο πολύ θόρυβο μερικά από αυτά και πονάνε τα φιλήσυχα παχύδερμα αυτιά που έχουν στον κώλο οι χορτασμένοι εθνοπατρώνοι.
 
Πχ. Το ‘Δεινόσαυροι’ είναι σατυρικό τραγούδι αρκεί βεβαίως να έχει την ανάγκη κάποιος να ανακαλύψει τη σάτιρα κάτω από το σάπιο κουφάρι μιας κακώς εννοούμενης τεχνολογίας. Σαφώς υπάρχει και η καλή. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Όμως η ηλεκτρονική προπαγάνδα των ΜΜΕγκεμπελιστων στο να κατασκευάσουν καναπεδάτους ριάλιτι σόου ψηφοφόρους τηλεθεατές – καταναλωτές είναι ήδη μέσα στα κεφάλια μας. Μας έχουν φορέσει ηλεκτρονικά διαδικτυακά κλουβιά υποτίθεται για την προστασία μας. Μας πετάνε το τυρί ότι όλα γίνονται για το καλό μας αλλά κουβέντα για το φασίστα πεινασμένο αρουραίο που έχουν αφήσει μέσα στο κλουβί.
 
Από την άλλη το ‘Των Κριναστεριών το Φως’ είναι μια δυνατή, metal γλυκά ερωτική μπαλάντα με αναφορές στα πελάγη Αιγαίο, Κυκλάδες και Ιόνιο. Όποιος έχει κάνει διακοπές σε κάποιο νησί κι έχει ερωτευτεί θα με καταλάβει. Όταν το έγραφα έτσι είχα κατά νου. Τώρα πως μου βγήκε ότι το έγραψα για την Ελλάδα η οποία συνήθειο το έχει να τρώει τα παιδιά της; Ίσως γιατί έχουμε κρίση και θυμόμαστε ακόμα μερικοί;
 
Στα βιωματικά τραγούδια του δίσκου βρίσκετε πληροφορίες για το πως βιώνουμε εμείς την κρίση. Όταν είχα μια δουλειά προ κρίσης μνημονίων κλπ , έκανα εξωτερικές δουλειές σε ένα περιοδικό κλαδικό και με ρωτούσαν πολλά νέα παιδιά σε μηνύματα αλλά και σε συναυλίες τι κάνουν για να ζήσουν, που να βρούνε δουλειά. Τα περισσότερα με πτυχία και αξιόλογες σπουδές. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική κουβέντα με φίλο από Πάτρα. «Τι να κάνω;» μου λέει «να πάω να μαζεύω καρπούς με τους μετανάστες;» Τότε του απάντησα πως «ναι γιατί όχι». Αλλά να μην το βάλει κάτω και να κοιτάει παράλληλα να βρει κάτι πάνω στις σπουδές του. Η δουλειά είναι μεγάλο σχολείο κι ο δρόμος το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Όταν απολύθηκα από τη δουλειά μου έφτιαξα ένα καρότσι κι άρχισα να μαζεύω μέταλλα και χαρτιά για να επιβιώσω. Στην ηλικία μου όταν είσαι έξω από ομάδες, μασονίες, κόμματα και αγωνίζεσαι να έχεις ελεύθερη, ανεξάρτητη φωνή ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
 
Όμως αυτοί που περνάνε ακόμα χειρότερα είναι οι νέοι. Έχω παιδί στο πανεπιστήμιο και αγωνιώ καθημερινά για το μέλλον του. Και τα χειρότερα υπάρχουν. Στήθηκα στις ουρές για να βρω εργασία όπως χιλιάδες άλλοι με πιο βαριά βιογραφικά (ναι στον εργασιακό μεσαίωνα το να έχεις δίσκους και βιβλία δεν μετράει χειρωνάκτες είλωτες χρειάζονται) και διαπίστωσα με θλίψη πως είναι νέοι με μωρά παιδιά, άρρωστους ηλικιωμένους γονείς, χρέη και χρέη και χρέη....Τι να έκανα; Τα μάζευα και έφευγα. Τι δουλειά είχα να ψάχνω δουλειά μέσα στη μεγάλη ανάγκη να θρέψει ο συνάνθρωπος την οικογένειά του; Αξιοπρέπεια τους πρέπει.
 

 
Rock Overdose: Επίσης, για να κυκλοφορήσει το Αν σε αυτή την όμορφη έκδοση με το cd σαν ένθετο δώρο, φαντάζομαι ότι θα απαιτήθηκε έξτρα κεφάλαιο. Πως βρήκατε το κουράγιο και τα χρήματα για να ανταποκριθεί τε, δίνοντας στον κόσμο αυτή την πλήρη όμορφη έκδοση;
 
Γιώργος Τσίγκος: Ξεκινώντας την παρουσίαση του δίσκου, θα ήθελα να κάνω σαφές σε όλους τους φίλους, πως πίσω από το έργο μας αυτό, δε βρίσκεται καμιά μεγάλη εταιρεία ή κάποιος μάνατζερ. Είναι μόνο η μπάντα και οι αδερφικοί φίλοι που βοήθησαν σε όλα.
 
Σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες, προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον μέσα σε μια σκληρή εποχή όπου κυρίως δοκιμάζεται η ανθρωπιά απέναντι στον κανιβαλισμό.  Όλα είναι μέσα μας κι αναζητούν διέξοδο δημιουργίας, να επικοινωνήσουν με το συνάνθρωπο, να μοιραστούν τον πόνο, την αγωνία αλλά και την ύψιστη τιμή ζωής του έρωτα. Της Αγάπης με πάθος. Γιατί άλλωστε αξίζει να ζεις;
 
Τη συγγραφή των τραγουδιών την είχαμε ξεκινήσει με τον Κώστα και σε ένα τραγούδι με τον Θάνο. ’κουσα από τη “μουσική ανέκδοτη συλλογή του Κώστα  μια όμορφη σύνθεση κι έγραψα πάνω της το ΑΝ. Το ΣΤΙΓΜΕΣ γράφτηκε σε ένα πρόχειρο χαρτί ξημερώματα. Πετάχτηκα από τον ύπνο μου, σηκώθηκα λουσμένος στον ιδρώτα κι άρχισαν οι λέξεις να μπαίνουν μόνες τους στο χαρτί. Όμως η έκδοση ενός δίσκου και μάλιστα βινυλίου είναι  δαπανηρή κι επώδυνη ιστορία.
 
Την υλική αφορμή λοιπόν για έναν ακόμα δίσκο την είχαμε και την ευκαιρία, μας την έδωσε ο Μαυρίκος. Αντάλλαξε μεροκάματα στο στούντιο χειρωνακτικής εργασίας με αντάλλαγμα ηχογραφήσεις της μπάντας μας.
 

 
Όμως είχαμε την υποστήριξη από ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά και τον κόπο μας. Είναι τα αδέλφια Βαφειάδη από το studio 133. Ο  ’γγελος και ο Αλέξανδρος οι οποίοι είχανε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσουν.
 
Όταν ολοκληρώσαμε τις συνθέσεις με τον Κωστή αναζητήσαμε τον ηχολήπτη. Θέλαμε εκείνον ο οποίος θα γνώριζε το έργο μας, θα το εκτιμούσε και θα μπορούσε να κατανοήσει τα δύσβατα μονοπάτια της νέας απόπειρας μας. Παράλληλα αναζητούσαμε κιθαρίστα. Προτείναμε στον Αδριανό Παπαμάρκου. Με ενθουσιασμό καλοδεχτήκαμε την επάνοδο ενός πολύ καλού φίλου. Ξεκινήσαμε ηχογραφώντας τα τύμπανα. Πριν την ολοκλήρωση τους οι οικογενειακές του υποχρεώσεις τον οδήγησαν στην Θεσσαλονίκη. Έτσι προτείναμε στον Μιχάλη Σκαράκη. Την απίστευτη κατάθεση από καρδιάς του Μιχάλη που εργάστηκε ανιδιοτελώς, έβαλε ψυχή μεγάλη, ακούραστη κι ένιωθε να συμπάσχει, σαν να είχε την ανάγκη να είναι μέλος και μέρος του έργου. Στην θέση του κιθαρίστα είχαμε την τύχη να έρθει στη σωστή ώρα και στιγμή ο Γιώργος Αποστολόπουλος. Ανέλαβε ακούραστα, με ενθουσιασμό και επαγγελματισμό την ενορχήστρωση του έργου.
 
Ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις με τους Ρομίνα και Τόμυ. Δυο νέοι άνθρωποι, αλλά με συνείδηση κι επαγγελματισμό. Αλλά κι αγάπη στο δημιουργό και την αγωνία του. Το εξαιρετικό αποτέλεσμα στο mastering το οποίο οφείλουμε στον Νάσο Νομικό. Την επιμέλεια του εξωφύλλου, το artwork και την εκλεκτή συνεργασία την Παναγιώτα Παρασκευά. Τα εξώφυλλα προθυμοποιήθηκε από τη πρώτη στιγμή που το άκουσε να τα τυπώσει ο ποιητής και καλός μας φίλος Νίκος Βαλεόντης. Η κοπή του βινυλίου με την άριστη ποιότητα έγινε στην Γερμανία. Είχανε περάσει δυο χρόνια κιόλας.
 
Σαν είδαμε πως η καρδιά μας δάκρυσε κι ανατρίχιασε η ψυχή μας αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε με την υποστήριξη καλών μας φίλων οι οποίοι μας δάνεισαν και μας χάρισαν την ανεξίτηλη αγάπη τους. Οικονομικά ακόμα τους χρωστάμε...ηθικά αυτή τους η πράξη δεν ξεπληρώνεται με όλα τα πλούτη του κόσμου!
 

 
Rock Overdose: Πόσο έχει αλλάξει η μουσική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ειδικά όσον αφορά τα μέσα και την ευκολία με την οποία ηχογραφείται μία δουλειά; Ήταν πιο εύκολα και αγνά τα πράγματα όταν ξεκινούσατε, ή πλέον είναι πιο εύκολη η όλη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου; Επειδή βιώσατε τις εποχές όπου όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες  κυκλοφορούσαν τις δουλειές τους, αλλά στην Ελλάδα δεν υπήρχε άμεση πρόσβαση για καιρό, πόσο πολύτιμη ήταν κάθε νέα ανακάλυψη τότε; Εύχεστε να μπορούσατε να είχατε σημερινά μέσα όπως mp3/youtube τότε, ώστε να μπορούσατε στη συνέχεια να πάτε και να αγοράσετε το εκάστοτε βινύλιο;
 
Γιώργος Τσίγκος: Τη δεκαετία του 70 αγόραζες ένα δίσκο βινυλίου και για να μην γρατζουνιστεί, μην φθαρεί τον έγραφες σε κασέτες και τις διένειμες σε φίλους. Ήταν μια μαγική ιεροτελεστία το να γράφεις κασέτες σε φίλους, φίλες. Τα τραγούδια από κλασικές μπάντες ελληνικές και ξένες ήταν απαγορευμένες στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Οι πανκ, οι μαλλιάδες με τα σκουλαρίκια, οι ροκάδες με τα μαύρα ρούχα κλπ που απαιτούν ζωή κι όχι επιβίωση απέναντι στα M.A.T του μουσικού Αρκουδέα (σημείωση συντάκτη: Νίκων Αρκουδέας, ανώτατος αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, που έφθασε μέχρι το βαθμό του Αντιστράτηγου. Τη δεκαετία του 80, έγινε διοικητής των ΜΑΤ και των ΜΕΑ, στη συνέχεια Αττικάρχης, και τελικά Αρχηγός της ΕΛΑΣ το διάστημα 1986-1988) , του  κατεστημένου, της βιομηχανοποιημένης παραπαιδείας δεν είχαν θέση στον ήλιο.
 
Τα βράδια κρυφά μαζευόμαστε σε υπόγεια κυνηγημένοι και παίζαμε τα τραγούδια, κάναμε τα πρώτα πάρτυ μας. Στις πρώτες συναυλίες φάγαμε πολύ ξύλο από μπάτσους φύλακες της άρχουσας τάξης και τεχνοκράτες της κομματόσκυλης πολιτικής σκυλοκουλτούρας. Τώρα παίζονται σαν μουσικά χαλιά κι έχουν γίνει μαϊντανός στα πρωινάδικα κι ο κάθε άσχετος φαν του ποπ σκυλάδικου φοράει μπλούζα στάμπα με τους μουσικούς μας ήρωες. Είναι φαρσοκωμωδία σε μια τραγική εποχή. Όσα ονειρευτήκαμε για την αλλαγή του κόσμου έγινε μουσική υποδοχής σε θάλαμο αερίων Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια για άλλους. Εξελίχτηκε σε μαϊμού. Μας κρεμάσαν τα κουδούνια τους τώρα κι μεις χορεύουμε στο δικό τους ρυθμό σαν αποκριάτικοι μπαμπόγεροι.
 
Μετά άρχισε η κατηφόρα με τα cd. Δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά χάθηκε νομίζω η μαγεία των εξώφυλλων από τα βινύλια που ήταν θαρρείς σαν ζωγραφικοί μοναδικοί πίνακες. Μαζεύαμε δραχμή δραχμή και με τόσο κόπο το αντίτιμο. Για μας απόκτηση του δίσκου κάτω από συνθήκες διωγμού ήταν μορφή αγώνα γιατί αντιπροσώπευε τα κινήματα ελευθερίας σε ολόκληρο τον κόσμο, για την ειρήνη, την λαϊκή δημοκρατία, την ισότητα....Για μας ροκ είναι η αντίσταση και η αντίδραση σε κάθε ξένο και ντόπιο λύκο. Για να ταϊστούν όλοι οι πεινασμένοι όλου του κόσμου. Να μορφωθούν. Να απελευθερωθούν με αγώνες από τυραννικά καθεστώτα.
 
Η κατά κόρον παραγωγή φτηνού μουσικού κατασκευάσματος προς λαϊκή βρώση βγαλμένη από μηχανές για υπολογιστικές μηχανές και ευκαιρία για άφθονο χρήμα από φθηνά χέρια γέννησε και ανθρωποειδή με καταναλωτική μανία χωρίς μεράκι κι αγάπη. Αγοράζονταν χιλιάδες ψηφιακοί δίσκοι και δεν τους άκουγαν ποτέ. Πουλήθηκαν άπειρα μηχανήματα για την αναπαραγωγή και τώρα τα πετάμε με τον τόνο.
 
Μπήκαν τα cd στα περίπτερα και πουλιόντουσαν μαζί με δώρο περιοδικά και  εφημερίδες.
 
Ήρθε σαν κατάρα κι ανίατη αρρώστια η συμπίεση της μουσικής, της ζωής, των ιδανικών μας. Η διαφορά του mp3 από το βινύλιο ή τη ζωντανή συναυλία είναι σαν τη φτηνή γεμάτη μοναξιά συμπιεσμένη πορνογραφική ερωτική ζωή του αυνανιστή αυτόχειρα από του πραγματικά ερωτευμένου εραστή που εκφράζει με πάθος και ρομαντισμό την αγάπη στη σύντροφό του.
 

 
Τι έμεινε από όλο αυτό το φαγοπότι; Θα μπορούσε να πει κανείς πως θα άνοιγαν μυαλά και θα έμπαινε πιο πολλή πνευματική καλλιέργεια. Αμ δε, αυτό τον σπόρο πρέπει να έχεις χώμα και νερό ανθρωπιάς για να τον καλλιεργήσεις μέσα σου.
 
Τώρα αυτή η νέα γενιά είναι για μένα καλύτερη. Μαζί με το τσεκούρι του δικού της “πολέμου” απέναντι σε εταιρίες και συμφέροντα και έχει ξεθάψει τις παλιές χαμένες αγάπες κι αξίες. Δίνει τις μάχες της σε πρόβες και στούντιο, συναυλίες. Πληρώνει πολύ ακριβά τη συντήρηση των μουσικών οργάνων για να κρατά ψηλά τα όνειρά της. Έχει γεννηθεί και σταθεί στα πόδια μέσα στην κρίση. Γυρίζει έστω κι από ανάγκη σε παλιότερες καλές αξίες. Στηρίζετε στα πόδια της. Έχει τους ιστοτόπους να δημοσιεύει τα τραγούδια της. Εκμεταλλεύεται την τεχνολογία με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του μέσα από προγράμματα εγγραφής. Φτιάχνει σπιτικές παραγωγές αξιόλογες και υψηλού επιπέδου. ’λλωστε αν είναι καλό το τραγούδι και τεντζερέδες να παίζεις θα μπει στην καρδιά του ακροατή.
 
Στην ελληνόφωνη σκηνή που παίζουμε εμείς, τα παιδιά χρηματοδοτούν με αιματηρές οικονομίες τα όνειρά τους για να τα δούνε να φτάνουν σε όσο περισσότερα αυτιά. Ανεβαίνει το τραγούδι στο διαδίκτυο κι ελπίζει ο καθένας ότι κάποιος θα το ανακαλύψει. Είναι εκατομμύρια κάθε στιγμή οι πληροφορίες και τα τραγούδια και οι εκδηλώσεις. Που να εστιάσεις; Εδώ είναι που πρέπει να υπάρχει ο καλός μπλόγκερ, ο καλός παραγωγός ραδιοφώνου να έχει το τρίτο μάτι, την ενόραση να αρπάξει το έργο και να το προτείνει στους πολλούς. Αυτή είναι η μαγκιά και η λειτουργία. ’λλα αυτό απαιτεί να έχεις προσωπικότητα για να δημιουργήσεις κοινό με προσωπικότητα.
 
Μου αρέσει που αυτή η γενιά ψάχνεται. Είναι μορφωμένη και ξέρω μπάντες που χωρίς συμφέρον και γνώμονα μόνο την αγάπη τους για την μουσική σκηνή ΒΟΗΘΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ άλλα συγκροτήματα. Η μόνη απάντηση είναι η αλληλοβοήθεια.
 

 
Rock Overdose: Εσείς είχατε εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές πριν ασχοληθείτε με το τραγούδι. Τι σας έκανε να θελήσετε να πιάσετε το μικρόφωνο και να ανεβείτε σε μία σκηνή όντας πρακτικά ποιητής εκτός σελίδων;
 
Γιώργος Τσίγκος: Έγινε τυχαία. Επηρεασμένος από την ποίηση σπουδαίων μουσικών και τις μελοποιήσεις ποιημάτων. Βλέπε Bob Dylan, The Doors, Pink Floyd, Eloy..
Αλλά και Κατερίνα Γώγου, Καρυωτάκης, Βάρναλης, Παλαμάς, Ρίτσος.
Φίλοι είχανε μπάντα New Wave και παίζανε σε υπόγειο με αυγουλιέρες για ηχομόνωση.
Τους παρακάλεσα να ηχογραφήσω σε μικρό κασετόφωνο μια απαγγελία μου.
 
Μόλις είχα εκδώσει το βιβλίο “ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΙΣΩ” το οποίο στην πρώτη σελίδα έχει το Τετραγωνισμένα Φύλλα. Ήταν κάτι σαν αστείο και μια αγγαρεία για τα παιδιά εκείνης της μπάντας. Ήταν για προσωπική χρήση ή τουλάχιστον έτσι νόμισα. Πολύ γρήγορα από στόμα σε στόμα άρχισε να ακούγεται το κομμάτι. Τα σχόλια ήταν περίεργα έως πολύ κολακευτικά. ’λλοι έλεγαν ότι αποκλείεται να γίνει γνωστό, είναι πολύ μεγάλο, άλλοι ότι έχει πολλά λόγια, ότι είναι για όσους έχουν στο λεξιλόγιο τους για παραπάνω από δέκα λέξεις κλπ κι ένας γνωστός ραδιοπαραγωγός πως θα έπρεπε να το πει γυναίκα...
 
Το βιβλίο είχε την τύχη να ξεπουλήσει στα βιβλιοπωλεία σε σύντομο χρονικό διάστημα και να προχωρήσω σε β έκδοση, να γράψει ο πρόεδρος της εταιρείας λογοτεχνών πολύ καλά σχόλια αφιερώνοντας μια σελίδα σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εκείνη την εποχή, και το τραγούδι χρόνια μετά να έχει την τύχη που ξέρετε. Εγώ χάρηκα ιδιαίτερα όταν χάρισα το βιβλίο στον Κάιν κι αφιέρωσε μια σελίδα στον ΣΠΑΣΤΗ και όταν το έδωσα χέρι με χέρι στον ΑΣΗΜΟ.
 

 
Rock Overdose: Επιστρέψατε μεν δισκογραφικά με το Αν μετά το 2008, αλλά αντίστοιχα η τελευταία σας ποιητική συλλογή ήταν το 2001 απ όσο θυμάμαι. Έχετε κατά νου να κάνετε κάτι αντίστοιχο ή συγκεντρώνεστε αποκλειστικά στα του δίσκου αυτή την περίοδο;
 
Γιώργος Τσίγκος: Αυτήν την περίοδο ναι συγκεντρωνόμαστε στην προώθηση του νέου μας δίσκου. Θέλουμε να το ζήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Ευτυχώς σε τόσο δύσκολους καιρούς βρίσκουμε φίλους με κουράγιο για να μας συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν ώστε να κλείσουμε συναυλίες σε διάφορες πόλεις. Ξεκινάμε 3 Μαρτίου από Αθήνα στο Crow Club, 23 Μαρτίου  Θεσσαλονίκη και 24 Μαρτίου στο ΝΟΣΤΟΣ Ξάνθη.
 
Επόμενη εκδοτική κίνηση που ονειρεύομαι είναι μια ανθολογία. Μια ποιητική συλλογή με στίχους από τραγούδια μου αλλά και από πιο φρέσκα ακυκλοφόρητα σε επιμελημένη έκδοση για καλούς φίλους.
 
 
Rock Overdose: Μία ερώτηση κρίσεως αν μπορείτε και θέλετε να απαντήσετε, αν εσείς που είστε χρόνια στο χώρο κάνατε τόσα χρόνια να βγάλετε άλμπουμ, τι κίνητρο μπορεί να έχει ένας νέος καλλιτέχνης ή μία νέα μπάντα ως προς την αντιμετώπιση που θα έχει μελλοντικά και τι συμβουλές θα δίνατε σε όσους δυσκολεύονται ή βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα;
 
Γιώργος Τσίγκος: Περνάμε περίοδο που υπάρχει ανάγκη να ανθίσει κίνημα ακροατών με απαιτητική φαντασία για να μπορέσει να γεννήσει μουσικές προσωπικότητες, μπάντες με όραμα και καλλιτέχνες που να μπορούν να αφουγκραστούν τις αγωνίες της κοινωνίας μας και να εμπνεύσουν τις νέες γενιές.
 
Ποιος ξέρει, εκεί που απέτυχε ο επαγγελματίας μισθοφόρος πολιτικάντης μπορεί να τα καταφέρει ο ποιητής που έχει δουλέψει σκληρά για το ψωμί και το αλάτι.
 
Η πρότασή μου λοιπόν είναι για κάθε νέο δημιουργό να μην το βάζει κάτω. Να έχει ψηλά τα όνειρά του.
 
Να πιστεύει στις δυνάμεις του και να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Να σέβεται τους άλλους δημιουργούς οι οποίοι προσπαθούν να ανέβουν ψηλά γιατί πρώτα από όλα σέβεται τον εαυτό του. Οι μπάντες να εργάζονται με επιμονή, υπομονή κι αγάπη για το έργο τους. Ζούμε στην χώρα που όλα κινούνται στο να εύχεται ο ένας στον άλλον να του καεί το σπίτι και λιαζόμαστε σαν τις σαύρες, χειμώνα καλοκαίρι, πάνω στα αποκαΐδια από τα όνειρα των άλλων. Θέλει χρόνο. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που ακούνε κι αργά ή γρήγορα αν είναι κάτι καλό θα δικαιωθεί. Μην αμφιβάλετε. Ανεβάστε στην γνωστή βίντεο σελίδα ή όπου αλλού θέλετε. Τυπώστε δίσκους. Κάντε το πρώτα από όλα για την ψυχή και την καρδιά σας. Αν λέμε δεν ...έχετε κάνει το πιο όμορφο ταξίδι κι αυτό θα είναι γεμάτο αναμνήσεις. Κι αυτό είναι ο άνθρωπος. Αλίμονο σε όποιον δεν έχει παιδικές αναμνήσεις. Δεν υπήρξε ποτέ στην χώρα του πουθενά.

 
Rock Overdose: Κλείνοντας θα θέλαμε να ρωτήσουμε για την επερχόμενη εμφάνιση σας στις 3 Μαρτίου στο Crow Club, όπου και θα παρουσιάσετε το νέο δίσκο και θα κάνετε τρόπον τινά μία ανασκόπηση της καριέρας σας. Πως νιώθετε για τη συγκεκριμένη εμφάνιση; Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας, προσθέστε ότι νιώθετε πως θα θέλατε να τονιστεί!
 
Γιώργος Τσίγκος: Ναι βέβαια θα είναι παρουσίαση του νέου μας δίσκου αλλά θα παίξουμε τραγούδια και από τους προηγούμενους δίσκους μας. Η χαρά μας είναι μεγάλη που θα βρεθούμε ακόμα μια φορά με αγαπημένους φίλους. Την προηγούμενη στου Ζωγράφου περάσαμε ωραία με καλούς και πολλούς φίλους που ήρθαν να πάρουν το δίσκο από τα χέρια μας και να γνωριστούμε. Είναι πολύ συγκινητικό επίσης πως έρχονται και γονείς με τα παιδιά τους. Διαφορετικές γενιές σε μια κοινή μας αγάπη.
 
Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για τον χώρο και την συμπεριφορά του στους θαμώνες αλλά και στους μουσικούς. Επιλέγουμε όσο μπορούμε χώρους που να σέβονται τη μουσική μας και κατ επέκταση τους φίλους μας. Έχουμε συμφωνήσει σε μια χαμηλή τιμή στην είσοδο.
 
Όλοι ξέρουμε πόσο μίζερη εποχή ζούμε γι αυτό αν κάποιος δυσκολεύεται δεν θα τον αφήσουμε απέξω. Είναι μια γιορτή κι όλοι είναι καλεσμένοι. Σκοπός δεν είναι το κέρδος αλλά η χαρά να επικοινωνήσουμε.
 
Τέλος σας ευχαριστώ για την ευγενή πρόσκληση και το όλο ενδιαφέρον στα τόσα χρόνια που μας στηρίζετε.
 
Θα ήθελα να παρακαλέσω κάθε αναγνώστη και φίλο να αγοράσει αν έχει την οικονομική δυνατότητα το δίσκο μας για να μας βοηθήσει να ξεχρεώσουμε, να μας υποστηρίξει να μπορέσουμε να συνεχίσουμε πιο δυνατά. Ας μας δώστε μια ακόμα ευκαιρία, αν την αξίζουμε, μέσα στην καρδιά σας. Καλή αντάμωση αδέρφια!
 
ΥΓ: Επειδή επανειλημμένα μας έχουν γίνει παράπονα για το πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν οι παλιές κυκλοφορίες των δίσκων αλλά και των βιβλίων , αποφασίσαμε να καθιερώσουμε τις παραγγελίες μέσω του site.
Για να παραλάβετε ταχυδρομικά (με αντικαταβολή) βιβλία και δίσκους στείλτε e-mail         (giorgostsigos@yahoo.gr ). Στην τιμή συμπεριλαμβάνονται και τα έξοδα αποστολής.
Παρακαλούμε το mail να περιέχει τα ακριβή στοιχεία σας (ονοματεπώνυμο , διεύθυνση , τηλέφωνο) και τους τίτλους των βιβλίων ή δίσκων που επιθυμείτε να παραγγείλετε.

16.01.2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ ΕΡΤ 16 /1 /18 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ Β ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ

Δημοσιεύτηκε στις 22 Ιαν 2018

19 ΓΕΝΑΡΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ Β ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 103.7 ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΕΡΤ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΡΟΚ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ" .- Γιατί δε διασκεδάζεις; Αυτή την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου, το αφιέρωμα για τις "Έξι δεκαετίες ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι" συναντά μια μορφή του εγχώριου ροκ, που εδώ και πολλά χρόνια επιμένει να παραμένει πιστός στις ιδέες και αρχές του, κυνηγώντας το προσωπικό του δημιουργικό όνειρο. Ο Giorgos Tsigos έρχεται και μας διηγείται την δική του περιπέτεια στην μουσική αλλά και την ποίηση, θυμάται χαρακτηριστικές στιγμές από την ζωή του μέσα και έξω από αυτές, το ξεκίνημα αλλά και την πορεία του με το συγκρότημα "Μαύροι κύκλοι". Και φυσικά παρουσιάζει με ξεχωριστό τρόπο την νέα τους δουλειά που κυκλοφορεί αυτή την εποχή, σχεδόν μια δεκαετία μετά την προηγούμενη. Ροκ Συναναστροφές της Παρασκευής. Η αναψηλάφηση της ιστορίας, στο ντοκιμαντέρ του εγχώριου ηλεκτρικού ήχου συνεχίζεται στο Δεύτερο στις 5 το απόγευμα. Ελάτε.. Ο νέος μας δίσκος ΑΝ LP/CD 2017 διατίθεται σε βινύλιο με διπλό εξώφυλλο και ΔΩΡΟ ένθετο CD. Διανέμεται από επιλεγμένα δισκοπωλεία ή αποστέλλεται ταχυδρομικά με αντικαταβολή από δω. https://www.youtube.com/watch?v=alPw1i1Uetk&t=744s

16.01.2012

ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ BLOG

H Συζήτηση έγινε στις 14/01/12 O Γιώργος Τσίγκος είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του έχει το εξής χαρακτηριστικό: είναι χείμαρρος. Δεν έχει σημασία αν έκανα όλες τις ερωτήσεις που ήθελα. Σημασία έχει πως είπε όλα όσα ήθελε εκείνος. ’λλωστε για αυτό ήθελα να τον συναντήσω: για να μιλήσει. Τον ευχαριστώ πολύ για την συζήτηση που είχαμε. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ

BLOG "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΤΙΠΟΤΑ"


Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη

Πρώτο Μέρος


Η Γειτονιά
Η Οικογένεια
Ο Πόλεμος
Ο Εμφύλιος
Η Αλληλεγγύη Και Η Ανθρωπιά
Οι Ανάγκες
Η Τέχνη
Οι Αξίες
Το Εγχώριο Μουσικό Τοπίο
Το Κέρδος
Τα Προσοδοφόρα Επαγγέλματα
Το Κεφάλαιο και το Κράτος
Ο Θεός, οι Εντολές και οι Νόμοι
Αναγωγές Στο Σήμερα
κ.α.

Δεύτερο Μέρος


Η Μάνα Φύση
Ο "Θεός-Κράτος"
Τα Μαντριά της Σκέψης
Ελευθερία - Αλληλεγγύη - Ισότητα
"Χαρτοκοπτική" Κομμουνισμού - Θρησκειών - Αναρχισμού
Συναυλίες Αλληλεγγύης
Ο Νικόλας ’σιμος, η Αποδοχή και ο Καπιταλισμός
Η Κριτική του "Χώρου"
Τα Δισκάδικα, τα Βινύλια και το Διαδίκτυο
Η Ελληνική Rock Σκηνή Και οι Δυσκολίες της
Οι Red Hot Chili Peppers
Οι Πραγματικές Ανθρώπινες Ανάγκες
κ.α.

Τρίτο Μέρος


Η Λαϊκή Μουσική
Η Διασκέδαση Του Σκυλορόκ
Οι Επιρροές Των "Μαύρων Κύκλων"
Οι Επιρροές του Γιώργου Τσίγκου
Ρεμπέτικα Και Μπλουζ
Η Τέχνη Ως Βίωμα
"B.o.m.b.a." Και Τρομοκρατία
Το Κράτος ο Τρομοκράτης
Ε.Α.Μ.
Οι Μετανάστες Και Η Ανώτερη Φυλή
κ.α.


Τέταρτο Μέρος


Περί Ελληνικής Αρχαιότητας, Προγονοπληξίας και Εθνικισμού
Η Μοναδικότητα Όλων Μας
Ο Τσε Και ο ’ρης
Η Διαφορετική Αντίληψη για την Τέχνη
Για Την Κοινοβουλευτική Αριστερά
Γίνε ο Εαυτός Σου
Το Τελευταίο Μήνυμα
κ.α.



ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ, ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ!!!

22.05.2010

ΣΥΝΤΕΥΞΗ ROCKAP.GR ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΔΡΙΒΕΛΟΠΟΥΛΟ
Μία συνέντευξη ΒΟΜΒΑ!!!!!

(Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΒLOG ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΡΩΚΤΙΚΟ...http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blo..g-post_5158.html) Ο Γιώργος Τσίγκος απολαυστικός και πιο χειμαρρώδης από ποτέ, απαντά στις ερωτήσεις του Αντώνη Δριβελόπουλου με πολύ οργή αλλά και πολύ ΑΓΑΠΗ. Μας μιλάει για την τελευταία του δουλειά, για την κατάσταση της εγχώριας μουσικής σκηνής, τον κοινωνικό αναβρασμό, ευχαριστεί τους ανθρώπους που τον στήριξαν αλλά και πολλά άλλα….

- Γεια σου Γιώργο, ευχαριστούμε πολύ για την αποδοχή στη πρόσκλησης της σελίδας μας.

Η θλίψη των ημερών έχει πέσει βαριά στη καρδιά τούτες τις μέρες και κάνω μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τις σκέψεις μου σε τάξη…βλέπεις η ανθρώπινη ζωή, η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ.
Συνεχίζω όμως με κουράγιο γιατί το χρωστάω στον ευγενικό μου φίλο Αντώνη που τόσο με έχει τιμήσει.

- Μετά από μία αρκετά μεγάλη ανάπαυλα, περίπου τεσσάρων χρόνων συναυλιακά, και οχτώ δισκογραφικά, επιστρέψατε με νέο album ‘Β.Ο.Μ.Β.Α.’ και με μία σειρά ζωντανών εμφανίσεων από το 2008 μέχρι και σήμερα. Τι ήταν αυτό που σας είχε παγώσει αυτό το μεγάλο διάστημα και τι σας παρακίνησε να ξαναμπείτε στην δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις;

Αλήθεια είναι πως δημιουργώ μόνο όταν υπάρχει ανάγκη μέσα μου…όπως έχω ξαναπεί. Κι ακόμα αλήθεια είναι πως τραγούδια συνδημιουργούσαμε με τους συνεργάτες μου τα οποία με την μορφή δοκιμαστικής ηχογράφησης προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε σε διάφορους ανευθυνουπεύθυνους εταιριών και μουσικών παραγωγών ζητώντας την πολύτιμη κι ευγενή βοήθειά τους. Παίρναμε απαντήσεις περί μη εμπορικής εκμετάλλευσης και ανημποριά κατανόησης, υποστήριξης και προώθησης του μουσικοστιχουργικού μας έργου. (Είναι άξιο απορίας σε τι ειδικεύονται όλοι τούτοι οι αψυχολόγητοι εραστές του τίποτα, της πίστας και της πίτσας χωρίς λιπαρά).
Χαρακτηριστικά μεγάλο διευθυντικό στέλεχος της μουσικής βιομηχανίας μου είχε πει «εμένα μου αρέσει αλλά δεν έχω τον τρόπο να το υποστηρίξω…» και παρόλα αυτά το πρότεινε στο αφεντικό που απόρριψε την έκδοσή του…σαν μη εμπορικό.
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως κυκλοφόρησαν πολλά «εμπορεύσιμα» cd τα οποία οι ίδιοι παράγοντες έκριναν σαν κατάλληλα προς βρώση και πήγαν άπατα…η ΒΟΜΒΑ με τη δική μας προώθηση πήγε πολύ καλύτερα.
Τι θέλω να πω εδώ, πως είχαν δίκιο τελικά κατά πρώτον και κατά δεύτερον δεν είναι άξιοι να δούνε πέρα από τη μύτη τους όσο αφορά βεβαίως το μουσικό είδος που υπηρετούμε, το ελληνόφωνο ροκ με έμφαση στον κοινωνικοπολιτικό στίχο.
Και κατά τρίτον και σπουδαιότερο μας έκαναν μέγιστο καλό γιατί μας ατσάλωσαν και μας πείσμωσαν.
Από την άλλη θέλοντας να δούμε την μεριά των εργαζόμενων που αποφασίζουν για τη προώθηση των έργων θα έπρεπε να έχουμε σε αυτές τις θέσεις έμπειρους μουσικούς, ηχολήπτες με σπουδές με ανοικτά αυτιά πολυταξιδεμένους, δασκαλεμένους δίπλα σε αρχιτέκτονες των παγκόσμιων στούντιο στην εκάστοτε Μέκκα των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων. Ποιος μπορεί να έχει τις ανάλογες γνώσεις, ελάχιστοι. Μηδαμινοί πιθηκίζουμε κανιβαλλίζοντας και απομυζώντας το trancetravestilaiko pop tis paraliakis ασθμαίνοντας την κοκαινονειρoξή μας.
Ένας άλλος λόγος αδράνειας στην έκδοση τραγουδιών αλλά και συναυλιακών εκδηλώσεων είναι πως δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη από τα μέλη της μπάντας, μια και προτεραιότητα είχε κι έχει η προσωπική μας ζωή με τη γέννηση και το μεγάλωμα των παιδιών μας, τα οικογενειακά μας προβλήματα, τα εργασιακά και ιδιαιτέρως αυτά της υγείας.
Δεν υπήρχε λοιπόν ανάγκη κι από τον κόσμο, τα παιδιά που μας υποστήριξαν τόσα χρόνια να δημιουργήσουν τις ανάλογες συνθήκες, εκδηλώσεις για να μας καλέσουν για να παίξουμε. Τα festival ανά την Ελλάδα μαστίζονται από τυχοδιώκτες που δηλώνουν ειδήμονες για να λυμαίνονται το χώρο κοπτοράπτοντας κατά τα οικονομικοαισθητικά γούστα τους την ερασιτεχνική κατ΄ ουσία, προσέγγιση ερωτική δηλαδή, αγνών και αγαθών προθέσεων της μουσικής μας. Βουτηγμένοι στα ιδιοτελή συμφέροντά τους βαφτίζουν οτιδήποτε σε ροκ, αρκεί να έχει μάσα. Σε πλήρη συνεννόηση με αυτοδιοικούντες πολιτιστικούς δημοτικοσύμβουλους υπερτιμολογούν στο όνομα του πολιτισμού και υπερφαλαγγίζουν στο όνομα της ρεμούλας, της μίζας κάθε ανένταχτη φωνή που θέλει να είναι ανεξάρτητη. Γαλουχημένα παιδιά της κομματοδοσίλογης ρουσφετολογίας. Του οφθαλμολάγνου μπανιστιρτζή η χαρά και του Έλληνος το «μετά θα δούμε».
Τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα κι αν δεν φάνε από την οικονομική πίτα διαφήμισης δεν παίζουν ούτε μια νότα, δεν λένε λέξη για την εκδήλωση, για την συναυλία. Όλοι τα παίρνουν και όλοι παίρνονται αν θες να ζεις στη χώρα της ελληνικής πολιτιστικής αλλάξοκωλιάς. Αυτά είναι και μια απάντηση σε όλα τα παιδιά που καθημερινά στέλνουν μηνύματα και ρωτάνε γιατί δεν ερχόμαστε στη πόλη τους να δώσουμε συναυλίες και γιατί κατ΄ επανάληψη τρωνε στη μάπα τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτεχναράδες τους οποίους κατά κόρον παίζει το ¨αμερόληπτο¨ ¨αξιοκρατικό¨ σκυλολόι των ΜΜΕνστολων ρουφιάνων…σαν χαϊμαλιά δώρα κουδουνίζουν στα αυτιά των ιθαγενών. Κι όλα αυτά μεγάλε με την ανοχή ακόμα και προοδευτικών καλλιτεχνών οι οποίοι δηλώνουν ¨της αριστεράς και της προόδου να πούμε¨ με την δικιολογία πως όταν αυτοί προσπάθησαν να αντισταθούν τους απείλησαν με λογοκρισία, να μη παίζεται το έργο τους στα ΜΜΕ και άκουσον άκουσον το χειρότερο της λατρευτής εντεχνιάδας πως λεει «ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΟΒΑΝ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ»…Έλα (μουνί) Eurovision στο τόπο σου!
Και λίγα χρόνια ήταν τα οκτώ δισκογραφικά απουσίας φίλε μου. Και θα ήταν και τα συναυλιακά αν δεν εκτιμούσα φίλους που πολύ ευγενικά μου ζήτησαν τη βοήθεια μου.
Η ΒΟΜΒΑ δεν θα κυκλοφορούσε αν δεν υπήρχε αυτό το γαμώτο. Δεν θα υπήρχε δίσκος αν δεν υπήρχε ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ. Απλά θα ήταν ένας δίσκος ακόμα…που ίσως να μην κάναμε ποτέ, ίσως ένας δίσκος ακόμα από όσους κυκλοφόρησαν κατά εκατοντάδες στο παρελθόν, δεν θα υπήρχε ανάγκη. Και η ανάγκη ήταν να βγούμε και να πούμε για όλα αυτά που ερχόντουσαν ενώνοντας τη φωνή μας με τους χιλιάδες ανθρώπους, όσους ξεχύθηκαν με τη μαύρη αφορμή της δολοφονίας του Αλέξη. Σιγόβραζε εκείνο το καλοκαίρι του 2008, κάτι προμήνυε την εξέγερση . Το ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ, το οποίο είχε γραφτεί πέντε χρόνια πριν ούρλιαζε στο μυαλό μου, αγωνιούσε, εγκυμονούσε ζητώντας απεγνωσμένα λύτρωση, διαφυγή από τα σπλάχνα μου, σαν ουρλιαχτό κατακραυγής αυτού του σάπιου συστήματος κι ανάγκη συντροφικότητας για να μοιραστεί όνειρα στους δρόμους.
Πολλοί ακούγοντάς το μου είπαν πως ήταν προφητικό, ακούστηκε πολύ μωροφιλόδοξο κι είναι γιατί δεν είναι προφητεία κάτι που το νιώθεις μαζί με χιλιάδες άλλους να σιγοβράζει μέσα σου. Είναι απλά ανάγκη να αφουγκράζεσαι την αγωνία, το αίμα που βράζει των νέων ανθρώπων, τους χτύπους της καρδιάς σαν ζητά εκδίκηση για το κλεμμένο μεγάλο όνειρο της νιότης. Αλίμονο αν δεν έχεις την στοιχειώδη ευαισθησία να ακούς τις κραυγές της πεταλούδας που φυλακισμένη ασφυκτιά, ψυχανεμίζεται στις καρδιές των παιδιών… τότε μάλλον απευθύνεσαι σε σαβουρογάμηδες μουνοκαψουρομπουζουκοτσαγανογλύφτες ιλαροτραγωδούς της greekidoliadas, της μεγαλόχαρης, θεέ της ροκ βοήθειά μας!
Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου ΒΟΜΒΑ, την αγάπη (χιλιάδες κατεβάσματα από ιστοσελίδες ανταλλαγής) και το ενδιαφέρον του κόσμου (και είναι το μόνο κέρδος που εισπράξαμε) νομίζω πως άξιζε το κόπο να δηλώσουμε παρόν, τώρα μάλιστα που οι παλιοί μας φίλοι έφυγαν από την ενεργό δράση, τη σκηνή.  Γνωστά συγκροτήματα ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και οι νεότεροι φίλοι μας ζητούσαν να ανταμώσουμε ακόμα μια φορά επί σκηνής ¨για λίγη αγάπη ακόμα…¨ Πως θα μπορούσαμε λοιπόν να αρνηθούμε σε όλους αυτούς που μας στήριξαν 21 χρόνια τώρα και μας στηρίζουν τόσο θερμά (κι είναι η μόνη μας βοήθεια);

- Η Β.Ο.Μ.Β.Α. έχει χοντρικά 2 χρόνια που κυκλοφόρησε. Πώς βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου σ’ αυτή τη τελευταία δουλειά; Στα lives σας ο κόσμος έχει ενσωματώσει τα νέα σας τραγούδια στο ρεπερτόριό του ή εμμένει στα παλιά-κλασικά κομμάτια σας;

Η ανταπόκριση όπως προείπα είναι πέρα του αναμενόμενου και ειλικρινά θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά μέσα από τη καρδιά μου για το κουράγιο, τη δύναμη που μας δίνουν . Αυτό φαίνεται σαν ανεβούμε πάνω στη σκηνή, καθώς το χειροκρότημα, οι στίχοι που σιγοτραγουδούν και τα φωτεινά τους πρόσωπα μας απαντούν πως άξιζε να επικοινωνήσουμε ακόμα μια φορά. Είμαστε περήφανοι για τους φίλους μας γιατί μας βάζουνε με τιμή στη καρδιά τους,  μας κρατάνε σε τόσο δύσκολους καιρούς ζωντανούς στο όνειρο. Υπάρχουν άνθρωποι, μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό, που ενώ δεν συμφωνούν δεν ασπάζονται πλήρως, είτε τις μουσικές φόρμες μας (ακούνε άλλα είδη μουσικής), είτε δεν είναι της δικής τους άποψης οι κοινωνικοπολιτικές στιχοπλοκίες μας, αλλά παρόλαυτά αγοράζουν τα έργα μας και στήνουν αυτί προσεκτικά για να μας συνδράμουν. για να μπορούμε να υπάρχουμε.
Εσύ έχεις έρθει σε συναυλίες μας και ξέρεις πως όχι μόνο έχουν ενσωματωθεί τα νέα τραγούδια μας αλλά μας τα ζητούν να τα παίξουμε επίμονα, όπως το ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ. Στη Θεσσαλονίκη παίξαμε δύο φορές την ΒΟΜΒΑ, καταχειροκροτήθηκε το ΚΟΙΤΑΩ στις πρώτες του νότες όπως και το ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ..Αλλά μη συνεχίσω την αυτάρεσκη φλυαρία μου ακόμα κι αν προκλήθηκα ευγενικά.

- Παρατηρώ πολλούς καλλιτέχνες-μπάντες του χώρου με το πέρασμα του χρόνου να ρίχνουν τους τόνους. Να μπαίνουν σε μουσικά μονοπάτια ποιο soft, και στιχουργικά ν’ απομακρύνονται από το επαναστατικό του όλου πράγματος. Για να πω την αλήθεια, περίμενα μία μικρή στροφή και από εσάς (πάλι καλά δεν την κάνατε), όχι βέβαια σε τέτοιο βαθμό. Η ‘Β.Ο.Μ.Β.Α.’  ήταν όντως βόμβα. Νοιώσατε μία εσωτερική ανάγκη να βγείτε και να τα «χώσετε» άγρια; Ποια ήταν η κεντρική ιδέα αυτής της δουλειάς;

Είναι δυστυχώς λυπηρό να αναφέρομαι πάλι σε αυτό το θέμα αλλά μια και ρωτάς χτυπάς εκεί που με πονάει ιδιαίτερα…
Αυτός ο γαμημένος δουλοπρεπής φόβος να μη χάσουν πελατεία στη μαγαζοελλαδίτσα τους με εκνευρίζει. Δεν βγαίνουν ούτε να συμπαρασταθούν σε εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες διαδηλωτές οι οποίοι καθημερινά απαιτούν ΖΩΗ με ποιότητα, που συγκρούονται με τις μονάδες δολοφόνων κρατικής τρομοκρατίας, ξυλοκοπούνται άγρια από πάνστολους μισθοφόρους, ψεκάζονται με χημικά, τοξικά ο ανθός της κοινωνίας μας, οι μαθητές, φοιτητές αλλά και οι παλαίμαχοι του μόχθου γιατί τολμούν να αντισταθούν… Πως μπορείς να σιωπάς;;;;;
Δεν λένε μια λέξη, δεν παίρνουν θέση αυτοί οι και καλά πνευματικοί τ(ρ)αγοί των ΜΜΕ για να μη χάσουν την πελατεία τους, μη και δεν παίξουν τις κουμπάρες με τους διαφημιστές ραδιονταβάδες τους. Έτσι λοιπόν βλέπουμε ήπια, χαζοχαρούμενα, ΣΥΝεντεχνιακά τραγουδάκια του νταλκά, της ανέμελης φοιτητριούλας το κάγκελο που θέλει το αυτάκι να εκπαιδεύεται στο να ακούει Γονίδη με Pink Floyd για πρωινό και για βραδινό να ψηφίζει σε φοιτητικοεκλογικό παζάρι (χα χα χαχα) μεγαλοαστικά κόμματα για να της βρούνε δουλειά στο αγορασμένο πτυχίο της με τους ήχους Πλιάτσικα και DOORS.
Από την άλλη έχουμε συναυλίες με κρατικούς μεγαλοχορηγούς εξεγερμένους σε επετειακά events όπου οι θαμώνες καμώνονται τους ανίδεους και ανήξερους για τις αυτοκτονίες, τους καθημερινούς βιασμούς, τις δολοφονίες εργατών και τη μαθητική σκλαβοπαιδεία της ιδρυματικής κρατικοφροντιστηριακής εκμάθησης της οσφυοκαμπτικής επιβίωσης.
Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο soft, οι καλλιτέχνες που κυνηγάνε το μεροκάματο ή οι ακροατές που τα θέλει ο κώλος και το πορτοφόλι τους;
Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να αποφασίσεις από μια μεριά είσαι, της μαστούρας των τραπεζικών καταθέσεων ή της ψυχής; Και τότε να σε δω χωρίς βρακί, ρε μάγκα, να δω πόσο soft τότε θα είναι ο κώλος σου…

- Οι στίχοι σου έχουν μία ευρεία θεματολογία, άλλοτε ρομαντικοί, υμνούν τον έρωτα και την αγάπη, άλλοτε εμπρηστικοί, καυτηριάζουν τις κοινωνικές καταστάσεις. Θα έλεγα ότι είναι ρεαλιστικοί με κάποιες δόσεις φαντασίας. Από πού αντλείς αυτή την έμπνευση; Τι σε κάνει να πάρεις μολύβι και χαρτί και ν’ αρχίσεις να γράφεις;

Στους δρόμους βλέπεις πια νεαρά άτομα αφυδατωμένα, να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, γιατί τους έχουν ξεζουμίσει κάθε ελπίδα. Σκληρά πρόσωπα να σφίγγουν τη πέτρα όχι για να πιουν το ζουμί της αλλά να λιθοβολήσουν όσους τους στερούν το όνειρο. Βλέπουν φίλους τους και φίλες τους να καταρρέουν από την κοινωνία της κόλασης και να σπρώχνονται σε κάθε λογής πρέζες, εξαρτήσεις. Πως μπορείς να μείνεις αδιάφορος όταν η ελπίδα πέφτει από το μπαλκόνι εγκυμονούσα, ανίκανη να αντέξει την κατακραυγή μιας οικτρά ρατσίζουσας κοινωνίας;
Διάφοροι συγκατοικούντες στον πλανήτη μου έχουν πει πολλάκις πως αυτά δεν συγκινούν τους πολλούς και να γράφω πιο απλά…
Δυστυχώς γι αυτούς δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό μια και δεν έχω ανάγκη να γράψω κάτι που κατά κόρο κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν έχω…Αλλά και δεν δύναμαι μια κι ότι πηγάζει αυθορμήτως από τη καρδιά, τη σκέψη πάει στο χαρτί και πολλές φορές αδιόρθωτο, ακατέργαστο περνάει και στα τραγούδια.
Όταν αναζητάς με αγωνία τη ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ κι όλοι σε ρωτούν πόσο καιρό έχεις να γαμήσεις τότε καταλαβαίνεις πως κανείς δεν πιστεύει σε κείνη τη θεά και πέφτεις με ζήλο να την αποκαλύψεις, ερωτεύεσαι, πονάς, εξιδανικεύεις, καίγεσαι στη κόλαση και ξεδιψάς στους παγετώνες σου κι όταν την ρωτάς αν σ΄ αγαπά εισπράττεις πόνο «ΌΧΙ» η ζήλια σου κατατρώγει τα σωθικά κάτω από τις ζαχαρωτές μαργαρίτες που αντάλλαξες τα τελευταία σοκολατένια φιλιά σου κι όλοι αναγνωρίζουν τον τρόμο και την απόγνωση στο βλέμμα σου κι όλοι σε ρωτούν ΤΙ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ;
Οι στίχοι θαρρώ πως προϋπάρχουν μέσα μου. Σαν έρχεται η ώρα κι η στιγμή ζητούν με πάθος να δούνε το φως. Τονίζω εδώ το πάθος μια κι εγώ συχνά αδιαφορώ για τη γέννησή τους, τεμπελιάζω συνειδητά ασχολούμενος με το γιό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την πραγματική ζωή… Εκείνα όμως έρχονται σαν νυχτερίδες και κάθονται στη πλάτη μου και με απειλούν σαν τη χειρότερη αρρώστια…τη μοναξιά!
Και το απαιτούν με πάθος καταγγέλλοντας με οργή τη ρεαλιστική σκοτεινή πλευρά της σεληνιακής αστροφαντασίας μου που εδρεύει στα απόκρυφα της πιο φωτεινής πλευράς στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Ε, εντάξει αν δεν σας είναι κατανοητό…πάμε στην αλήθεια κι αυτή είναι πως η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο σχολείο και μπλα μπλα μπλα…
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως είχα έναν παιδικό έρωτα, σχολικό, τον συνάντησα τυχαία και μου έδωσε μεγάλη βοήθεια για ένα καλό μου φίλο που είχε μεγάλη ανάγκη από την αλληλέγγυα καρδιά του κόσμου κι έμαθα πάλι τυχαία πως επιβιώνει με το αρχαιότερο επάγγελμα, πως δεν έχει πάψει να νιώθει για μένα όπως τότες που ήμασταν παιδιά, κι είπε ακόμα, στη ψυχούλα που μου το αποκάλυψε, πως παρόλο που χωρίσαμε τόσο σκληρά σιγοτραγουδά το ΦΩΝΑΖΩ ΕΣΕΝΑ…
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως ζώντας τις τελευταίες στιγμές του Μιχάλη πριν τη δολοφονία του δεν πίστευα πως τόσα χρόνια μετά θα ζούσα τον εφιάλτη μιας άλλης δολοφονίας, ακόμα ενός ανήλικου ονείρου για να ταϊστεί το κτήνος του ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ…
Ακόμα μια αλήθεια θα σας εκμυστηρευτώ (χαίρομαι που θα το μοιραστώ μαζί σας) κι είναι ότι η τελευταία μου δημιουργία, οι κατ΄ οίκον ηχογραφήσεις, απαγγελίες αποσπασμάτων από τα βιβλία μου με τον τίτλο «Αϊ…» είναι εμπνευσμένη η προσπάθεια από μια καλή μου φίλη η οποία επίμονα μου το ζητούσε κι εγώ τεμπέλικα το απέφευγα ώσπου μια μέρα τυχαία έμαθα πως είναι τυφλή και τα αγαπούσε πολύ αυτά τα κείμενα (μάλιστα έβαζε τη μητριά της να τις τα διαβάζει) και όπως καταλαβαίνεις συγκλονίστηκα, ντράπηκα, ένιωσα μικρός κι ασήμαντος μπροστά στο μάθημα αξίας ζωής… Έκανα όσο μπορούσα πιο γρήγορα τις ηχογραφήσεις, τις στόλισα και με μουσική και της ζήτησα να τις μοιραστώ με όλους τους φίλους μας.
Ακόμα πολλές τέτοιες μικρές θα πεις κι ασήμαντες αλήθειες που δεν φτάνει μια ζωή να πρωτοθυμηθώ κι άλλες θα ήθελα να μείνουν μόνο μέσα μου, σας παρακαλώ.

- Κινείστε στο χώρο του rock, ποιες είναι οι βασικές επιρροές οι δικές σου και των υπόλοιπων μουσικών των Μαύρων Κύκλων;

Θα ήταν πολύ απλοϊκό και θα ξεμπέρδευα γοργά καθώς θα ακουγόμουνα ευχάριστος, σαφής και κατανοητός σε αυτή τη συνέντευξη αν έλεγα ονόματα συγκροτημάτων, καλλιτέχνες…αλλά όπως καταλάβατε ατυχήσατε!
Η μεγάλη καρδιά του ροκ είναι μπαρουτοκαπνισμένη, βραχνή κι ανεμίζει στα καθημερινά οδοφράγματα. Ευαγγελίζεται έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, αξιοπρέπειας.  Θέλει να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κάθε γωνιά της γης, να συγκρούεται στους χώρους δουλειάς κάθε στιγμή, να είναι ακριβώς μεγάλη για να χωράει όλα τα είδη.  Πρέπει να έχεις τα αυτιά ανοικτά γιατί παντού υπάρχουν συναισθήματα και μηνύματα που έχουν αποδέκτη όποιον πραγματικά έχει ανάγκη να τα νιώσει στη καρδιά και το μυαλό του…ειδάλλως κρύβεται κουτοπόνηρα πίσω από το κωλοδάχτυλό του.

- Μετά από μία αρκετά μεγάλη καμπή που υπέστη η Ελληνική σκηνή από το 2000 και μετά, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και υπάρχει πάλι μία κινητικότητα. Αρκετές συναυλίες, πολλές κυκλοφορίες. Μιας και βρίσκεσαι στο χώρο από τη δεκαετία του ’80 κι έχεις ζήσει τη χρυσή δεκαετία του ’90, με την γενική αποδοχή της σκηνής από τον κόσμο αλλά και τα Μ.Μ.Ε., μπορείς να μας κάνεις μία σύγκριση του τότε με το τώρα;

Να με συγχωρείται αλλά δεν υπέστη καμιά καμπή η ελληνική σκηνή. Τα ραδιοφερέφωνα των διαφημιστονταβατζήδων αλλαξοπίστησαν μια και δεν έχει κέρδος.
Οι μπάντες πάντα έκαναν πρόβες, έπαιζαν όπου και όπως μπορούσαν (και ιδιαίτερα εκτός Αθήνας είναι άθλος να έχεις συγκρότημα) και μάλιστα ηχογραφούσαν μοιράζοντας σε φίλους, στο διαδίκτυο τα μουσικά τους όνειρα.
Πάντα κυοφορούσαν έργο με έμπνευση ελληνικά ή ξένα συγκροτήματα. Καμπή είχαν οι λαδοπόντικες μαγαζάτορες οι οποίοι βρέθηκαν στο δίλημμα να ακολουθήσουν την μόδα των καιρών ή να γυρίσουν στη μισαλλόδοξη τρύπα τους. Δεν  είχαν βλέπεις να στύψουν άλλο την αγάπη των παιδιών για δημιουργία και εκπόρνευαν κάθε φέρελπι νεαρό μουσικό παίρνοντας και το τελευταίο ψίχουλο αγάπης για την μουσική που έλαχε να ερωτευτεί. Όχι συγνώμη αυτό του το πήραν πριν την τελευταία σταγόνα αίματος από την καρδιά, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι ρουφιανοπαραγωγοί των εταιριών της μουσικής βιομηχανίας…
Μάλιστα αυτή η νεκρόφιλη τσα τσά άνοιξε το λάκκο με τα ίδια της τα χέρια και τους έχωσε μέσα τσιμεντώνοντας την ταφόπλακα, σκαλίζοντας και τη μακάβρια επιγραφή « Σ΄ ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΣΟ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ…ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΘΑ ΣΕ ΕΦΕΥΡΑΜΕ»
Μη ξεχνάμε τι έγινε με το θάνατο του Παύλου και του Νικόλα. Τι όργιο βαμπίρ και βρικολάκων να ασελγούν ασύστολα πάνω στο μουσικό έργο τους…καπηλεύοντας το, καπελώνοντας το, οικειοποιώντας το σαν μέγα εικόνισμα, ταμπέλα στη πρόσοψη του καταστήματος τους, με όρνιθοσκαλιστά γράμματα, με τίτλο εμπορικό  τον ανάλογα κατοχυρωμένο, με την κρατική σφραγίδα, όπως κακή ώρα κάνουν στα γραφεία  ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΕΛΕΤΩΝ.
Αν υπήρχε και τούτη τη στιγμή που μιλάμε κέρδος (ο μόνος θεός που πιστεύουν) θα σκότωναν, θα δολοφονούσαν εν ψυχρώ (θα το παρουσίαζαν σαν αυτοκτονία) για να πουλήσουν το σώμα του άτυχου μουσικού σαν τίμιο ξύλο.
Αυτός όσο θα ζούσε θα είχε μόνο χρέη, θα παρακαλούσε έστω και την τελευταία του πνοή να τον ξεχάσουν…
Κανένας τους δεν ξεχνά να γλύψει εκεί που έχεσε το αφεντικό τους, μέσα στο κεφάλι του το όχι γεμάτο χρυσάφι αλλά το γεμάτο σκατά.
(Εδώ θυμήθηκα πως γνωστός παραγωγός μου ζητούσε επίμονα να κάνουμε το ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ video clip (οπτικοακουστική πρόταση) αλλά μόνο τα πρώτα 3 λεπτά…χαχαχα)

- Πιστεύεις πως το νέο αίμα μπορεί να διαιωνίσει τη σκηνή; Υπάρχουν κάποιες νέες μπάντες-καλλιτέχνες που έχεις ξεχωρίσει;

Πιστεύω ακράδαντα πως πολλά νέα παιδιά μπορούν να κάνουν και κάνουν καλύτερα δημιουργήματα από της δικής μου γενιάς.
Σας παραπέμπω σε γνωστή σελίδα με βίντεο όπου πολλά νέα, άγνωστα συγκροτήματα, για τον πολύ κόσμο, στα οποία θα διαπιστώσετε πως έχουν δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις, ανεβάζουν τα έργα τους. Και να φανταστείς πως ουδέποτε έχουν κάνει επαγγελματικά βίντεο μεγαλοπαραγωγών, δεν έχουν παιχτεί τα τραγούδια τους στα μπουρδέλα των ράδιο τηλεοπτικών νταβατζήδων, δεν πλήρωσαν σπόνσορες, δεν βγήκαν από κανένα ριάλιτι, τηλεπαιχνίδι κλπ.  Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι με υγεία που αντιστέκονται.
Κι όλοι αυτοί που αρνήθηκαν τα τραγούδια τους, οι περισπούδαστοι ράδιο εκπορνευτές ονείρων δεν έχουν ίχνος τσίπας, έστω μουσικής φιλοδοξίας, να τους ανακαλύψουν, να έχουν έστω να πουν στη μίζερη ζωούλα τους πως ανακάλυψαν ένα ευαίσθητο νέο άνθρωπο που πάει κόντρα στο ρεύμα. Ποιούν την στρουθοκάμηλο πανικόβλητοι σκουληκαντέρες καταναλώνουν μασημένη τροφή και την προτείνουν σε άλλους δηλώνοντας ξεδιάντροπα καρεκλοκένταυροι δημοσιουπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες δούλοι και παχιοί που κάνουν μόνο ότι τους λένε τα αφεντικά τους.
Ποιος θα βοηθήσει αυτά τα παιδιά; Οι εκάστοτε ανεκδιήγητοι και ημιμαθείς διεκπεραιωτές κατασκευασμένων ειδήσεων οι οποίοι δεν έχουν γράψει ένα τραγούδι ή δεν έχουν κάνει μπάντα αλλά κρίνουν τους πάντες εκ του ασφαλούς, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων κάθε νέα ελπιδοφόρα ψυχή;
Όλοι έμαθαν καλά εκπαιδευόμενοι στη στρατοπεδοκοινωνία των πολιτικωνδιαφημιστοζόμπι να κρίνουν αλληλοκανιβαλλίζοντας εκ του ασφαλούς, ορμώμενοι από την ανασφαλή ψυχοσύνθεσή τους.
Εδώ να πω πως πολλά θα μου ήταν ενδιαφέρον να υπάρχει εκπομπή στο ραδιόφωνο όπου να μαθαίνεις σύγχρονες όσο και ακραίες τάσεις της μουσικής, της στιχουργικής και γενικά της τέχνης που γεννιέται σε κάθε σοκάκι του κόσμου. Αυτό θα είχε πολύ ενδιαφέρον μα την αλήθεια κι όχι τι μας σερβίρουν κατά καιρούς οι εταιριάρχες και το super marketing konserboκουραδοκόφτης…
Μακάρι κάποτε να οργανωθούν μουσικά κινήματα όπου όλοι να είναι ίσοι κι όχι να μισοφαίνονται (“ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΙΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ… Τζώρτζ  Όργουελ.
Η φάρμα των ζώων).
Να σηκωθούν οι νέοι άνθρωποι στα πόδια τους, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν όσο τους αξίζει.
Δεν θα πω ονόματα γιατί δεν θέλω να αδικήσω ξεχνώντας κάποιους, συγχωρέστε με.

- Η τεχνολογία έχει μπει πλέον για τα καλά και στη ζωή μας και στην μουσική. Οι home made παραγωγές καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό των κυκλοφοριών κι η προώθηση μέσω του διαδικτύου είναι ο βασικός τρόπος διαφήμισης για τις μπάντες. Ποια η άποψή σου για την χρήση της τεχνολογίας; Το ελεύθερο κατέβασμα με ή χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού βοηθάει ή όχι την εν λόγω μουσική;

Αυτό κι αν είναι μεγάλη κουβέντα. Η τεχνολογία ήταν πάντα στη ζωή μας και μπήκε με το πρόσχημα να τη βελτιώσει. Τα τραγούδια τα γράφει η καρδιά κι όχι η ηλεκτρονική κλειτορίδα της κάθε εταιρίας που εμπορεύεται pc και προγράμματα. Βοηθά αλλά ο στίχος γεννιέται μέσα σου σαν το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, σαν πονάς όταν βλέπεις τον φίλο σου άνεργο, άρρωστο, οικογενειάρχη κι αβοήθητο, δακρύζεις στο θαύμα της γέννησης του παιδιού σου, σφίγγονται και ματώνουν τα σωθικά σου από την ορφάνια στα πρόσωπα των παιδιών όπου οι πόλεμοι έχουν βασίλειο…
Εδώ μπαίνει κι ένα ταξικό ζήτημα γιατί πώς να κάνεις τέχνη χωρίς κατάλληλα όργανα τα οποία όλοι ξέρουμε πως είναι μια πανάκριβη υπόθεση η αγορά τους. Ακόμα οι χορδές και τα δέρματα στα τύμπανα… Οι πολύωρες πρόβες απαιτούν οικονομική ευμάρεια που ένα φτωχόπαιδο δεν μπορεί να σηκώσει σε καθημερινή βάση. Π.χ. πως μετά την οικοδομή ή το εργοστάσιο μπορείς να αποδώσεις τα δέοντα ξενυχτώντας πάνω στη μελέτη του οργάνου; Ποιος μπορεί να πληρώσει στούντιο για μια αξιοπρεπή παραγωγή, αντάξια των εκ Μεγάλης Βρετανίας ή Αμερικής μουσικοπαραγωγών; Ποιος μπορεί να σπουδάσει μουσική με τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις, την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας; Ζούμε το σκληρό πρόσωπο της αιματοβαμμένης καπιταλοκοινωνίας και να μη κρυβόμαστε πίσω από το κασετοφωνάκι μας…είναι πάρα πολύ ξεπερασμένο!
Κι αυτό πάει λέγοντας σε κάθε μορφή τέχνης. Δεν παύει βέβαια το όνειρο μέσα μας να γιγαντώνεται με πάθος. Δεν το βάζουμε ποτέ κάτω. Δεν τα παρατάμε ποτέ. Αξίζει να παλεύεις για το όνειρό σου για πάντα, είσαι εσύ και κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει…αρκεί να το πιστεύεις με πάθος!
Μέσα στην οικονομική κρίση δεν είναι κακή η λύση να ηχογραφήσεις σπίτι σου…κάποιες ιδέες, αλλά αν θες να τις δεις σε καλύτερη ποιότητα πέρα του mp3 πρέπει να δουλέψεις με αξιώσεις σε στούντιο όπου θα σε βοηθήσουν, θα σε συμβουλέψουν άνθρωποι επαγγελματίες. (ΝΑΙ ΑΝ ΨΑΧΤΕΙΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΛΥ ΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ, ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΕΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΖΗΛΕΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ τους ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ).
Δεν με χαλά προσωπικά μια δημιουργία με χαμηλό κόστος, λιγοστά τεχνολογικά μέσα, χωρίς πολλά φτιασίδια αλλά με τσαμπουκά, τσαγανό, ευαισθησία, γενναιόδωρη μουσική πρόταση, άποψη υποστηριζόμενη από βάθους καρδιάς. Εγώ θα το εκτιμούσα γιατί θα καταλάβαινα την καλλιτεχνική αξία του δημιουργού, την ανιδιοτελή του υπόσταση και το βάθος του έργου του, της ψυχής του.
Αλλά μέχρι εδώ γιατί αν θέλει ακροατήριο σαν κι εμένα έχει καλώς αλλά στην περίπτωση που θέλει να απευθυνθεί στα μη εκπαιδευμένα αυτιά και στα τερτίπια της μουσικής κατανάλωσης τα πράγματα περιπλέκονται.
Τα πρώτα τραγούδια μου ήταν σε κασέτες που φίλοι μοιράζονταν μεταξύ τους. Σαν αυθόρμητες προσπάθειες είναι πολύ συγκινητικές και πραγματικά στη κυριολεξία σε υπόγειες καταστάσεις.
Η τεχνολογία δεν γράφει τραγούδια αν εσύ δεν έχεις την αξία, την ευαισθησία να εξωτερικεύσεις συναισθήματα, να μεταδώσεις ισχυρούς ψυχικούς κλονισμούς στις καρδιές των ανθρώπων, προβληματισμούς που μπορούν να υψώσουν τον άνθρωπο πάνω από τον σύγχρονο ιντερνετικό τάφο του.
Αυτό συμβαίνει όταν ο καλλιτέχνης έχει την προσωπικότητα να δημιουργεί με το έργο του δυνατές προσωπικότητες ακροατών, θεατών που έχουν την ανάγκη, ξαναλέω, να αφουγκραστούν την εσώτερη ανοικτή πληγή της μάνας γης, για ένα καθάριο ουρανό πάνω από πολέμους και οικονομικά ιμπεριαστικές εξαθλιώσεις λαών. Πρέπει να μεταδώσει το μήνυμα για αντίσταση απέναντι στους δυνάστες που τον θέλουν να κοπρίζει την παλιατσοθεατρινίζουσα σκηνή του πλανηταρχοβασιλιά αφέντη.
Το ελεύθερο κατέβασμα πάντα υπήρχε λοιπόν και δεν έβλαψε κανέναν, εκτός από τις τσέπες των χολιγουντιανών παραγωγών του νυχτοσκυλοκάματου. Σιγά μη στερηθεί τα προς το ζην η βασίλισσα της νύχτας και ο άρχοντας του λουλουδοπόλεμου. Το πολύ πολύ να μη έχουν δεύτερη φιλιππινέζα για να μεγαλώσει το βλαστάρι τους στο ιδιόκτητο νησί τους. Και να μην παράγουν τα καλλιτεχνικά τους ατοπήματα δεν θα χάσει και η Μπουρζουαζία βελόνι βρε αδερφέ…υπάρχει μπόλικη κοπρολαγνεία ανά τους αιώνες να τους συντηρήσει αυτούς και τα δισέγγονά τους…
Τα παιδιά όμως στη γειτονιά σου που έκαναν τη φιλότιμη προσπάθεια και εκδίδουν με τόλμη το έργο τους, κι όταν μάλιστα είναι ικανά να προσφέρουν, δεν είναι άξια προσοχής και συνδρομής για να μπορέσουν να αντισταθούν, να μην γίνουν βορά της μπουζοκο-ιλαροτραγωδίας;
Ισα – ίσα το έργο αναπαράγεται για να μπορεί να το ακούσει ο κάθε ένας ενδιαφερόμενος. Η τέχνη πρέπει να είναι πηγή, γάργαρο νερό, να μπορεί να ξεδιψάσει ο κάθε άνθρωπος που την έχει ανάγκη.
Τώρα μπαίνει και το ερώτημα πόσο ο ακροατής έχει συνείδηση στο τι ακούει από τις σελίδες ελεύθερου κατεβάσματος, σε τι ποιότητα και αν αυτόν τον καλύπτει. Αν θέλει να είναι της στενής, της πολύ στενής άποψης του έργου στη συμπίεση του ή θέλει να έχει την αρχοντιά μιας καλής παραγωγής όπως ήταν αυτή κάποτε του βινυλίου όπου ο αγοραστής είχε και τις ανάλογες αυξημένες απαιτήσεις. Μάζευε δραχμή δραχμή από το χαρτζιλίκι του για να αγοράσει το έργο, να έχει μια κόπια από τον αγαπημένο του καλλιτέχνη.
Μια πραγματική λατρεία για ελάχιστους πιστούς στο σήμερα. Αλλά στο άμεσο παρελθόν είχε την αληθινή φροντίδα, την υγεία ψυχής διατηρούσε καθώς η μυστηριακή συνουσία καλλιτέχνη και ακροατή έφτανε στο απόγειο, στον ακουστικό οργασμό. Η βελόνα κυλούσε, ταξιδεύοντας μέσα στα αυλάκια, χαρίζοντας στιγμές στην παρέα ανυπέρβλητές, συγκινήσεις αποτυπωμένες σε υπέροχα εξώφυλλά και ένθετα. Αυτή η μαγεία έχει χαθεί με ένα σωρό άλλες αξίες. Τώρα καλείται ο άνθρωπος να κάνει τις επιλογές του, με το cd, mp3 σαν ξυράφι στο λαιμό, για να πληρώσει το τίμημα των ανίερων κλεπταποδόχων καιρών.
Αν θέλεις, θέλω να πω, μπορείς να έχεις το έργο στη δισκοθήκη σου είτε πληρώνοντας το, είτε από ελεύθερο κατέβασμα εφήμερης κατανάλωσης, είτε καλύτερα κλέβοντάς το από τα ράφια της μίζερης κρατικοεφοριακής πολιτιστικής σκυλοεμπορευματοποίησης. Ότι διαλέξεις σου αξίζει, ότι καταναλώνεις είσαι…
Κι ο καλλιτέχνης, σαν βρει ανταπόκριση το έργο του, θα έρθει και η ανταμοιβή σε συναυλίες αλλά και σε κάθε λογής εκδηλώσεις, καλέσματα στα οποία οι άνθρωποι αλληλέγγυοι δίνουν γενναιόδωρα από το υστέρημά τους.
Σου αρέσει η εργασία του αγόρασε το δίσκο, την ποιητική συλλογή του, τον πίνακά του…
Ώστε να μπορεί ο οικονομικά αδύναμος καλλιτέχνης να παράγει καλύτερο έργο, να δυναμώσεις το λόγο του, να μπορέσει να παίξει σε περισσότερα μέρη και αν είναι δυνατό ποτέ να πάρει ένα μέρος από τα έξοδά του πίσω, μια και στη περίπτωσή μας βαραίνουν τη τσέπη μας.
Αλλά μη στερείς και σε κάποιον άλλον να έχει πρόσβαση στο έργο σου μια και σαν φύγει από σένα…γίνεται κονσέρβα προς κατανάλωση.

- Οι δισκογραφικές εταιρίες έπεσαν με τα μούτρα στην εγχώρια rock τη δεκαετία του ’90 και την πέταξαν στα σκουπίδια από το 2000 και μετά. Με τους Μαύρους Κύκλους κάνατε ένα πέρασμα με 2 δίσκους από την ΕΜΙ. Τι παιχνίδι παίχτηκε τότε με τις μεγάλες εταιρίες και ποιος νομίζεις ότι ήταν ο λόγος που ξεφούσκωσε το όλο σκηνικό;

Έχω αναφερθεί σε παλαιότερες συνεντεύξεις μου στο θέμα. Αναφορές στο τι έγινε εκείνη τη περίοδο θα βρείτε και στην επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος στο κεφάλαιο όπου προλογίζω τον κάθε δίσκο. Λοιπόν λεω να μη σας κουράσω άλλο. Να θυμηθούμε απλά εδω έναν σπουδαίο φίλο, άνθρωπο οποίος μου έδωσε μια σπάνια ευκαιρία και αυτό σαν το αναγνωρίζεις καταλαβαίνεις πως για να μπορείς να βοηθάς νέους ανθρώπους πρέπει να έχεις και το ανάλογο μεγαλείο ψυχής.
Ο Μάνος Ξυδούς (καλή του ώρα) ποτέ δε δέχτηκε να γράψω ένα ευχαριστώ όσο ζούσε κι έτσι τώρα του το χρωστώ. Ήταν αυτός που ήθελε τον ποιητή, όπως έλεγε, να συνεργαστεί μαζί του στην εταιρία που συνεργαζόταν και γω του ζήτησα να έρθουν και οι συνεργάτες μου, οι ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ.
Με αφορμή το ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ, στο οποίο έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια και το ήθελε όπως πρωτοηχογραφήθηκε, πρώτη εκτέλεση να το συμπεριλάβει στο ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ «για να το μάθει περισσότερος κόσμος».
Οκτώ μήνες κράτησαν οι κουβέντες μας πριν υπογράψουμε και στο τέλος κοιταχτήκαμε στα μάτια, τον πίστεψα κι έβαλα τη τζίφρα. Δεν το μετάνιωσα από αυτή την άποψη, ότι μπορούσε έκανε κι εγώ αρνήθηκα να γίνω μπαλάκι στα πρωινάδικα και σε διαφημιστικά τερτίπια με πηγαίους καλοπληρωμένους τίτλους σε πορνοποπ ροκ περιοδικά λαϊκής ξεφτίλας από δημοσιογραφίσκους που άλλα λέγαμε στη κασέτα κι άλλα άκουγαν τα αυτιά τους για να τα μεταφέρουν στο κόσμο. Ένα εμπόριο ψυχών και συνειδήσεων πουλημένο στο εύκολο χρήμα…ότι κατήγγειλε κι ο στίχος μου.
Είδαν πως το αρκούδι δεν χορεύει, δεν μπορούν να το χορέψουν όπως θέλανε και το έργο δεν γινόταν χαϊμαλιά που θα μπορούσε να αγοράσει ο κοσμάκης. Μπορεί ρε αδερφέ να μη το άξιζε και το έργο, λεω, δεν ξέρω.
Αλλά τι περίμενες δηλαδή όλοι οι βολεμένοι στην ομαδούλα τους, στο κοπάδι τους, στο προσωπικό κίνημά τους, στο χρώμα που τους κάνει πιο δουλοπρεπείς. Πως λοιπόν ευελπιστείς να αναγνωρίσουν την όποια αξία του έργου σου;
Σιγά μη κλάψουν κιόλας. Εδώ ακόμα και στις πιο «προοδευτικές» πολιτιστικοπολιτικές κινήσεις, φεστιβάλ, δεν γνωρίζουν καν την ιστορία μας, ούτε καν έχουν ακούσει ένα τραγούδι μας και όταν μας καλούνε οι υπεύθυνοι προγραμμάτων δεν ξέρουν τι είναι ελληνόφωνο ροκ στην Ελλαδίτσα μας.
Ποτισμένοι με το γάλα της μπουζουκοτσιφτετελοκλαρινιάς ψωνίζουν τυφλά, καλύτερα κουφά, ότι τους πούνε οι καλοθελητές μάνατζερ σύντροφοι, ότι δηλαδή ¨σπρώχνουν¨ καλοπληρωμένα ραδιοτηλεοπτικά σύνδρομα λαϊκής αποχαύνωσης.
Είναι στρατιωτάκια ειδικής, δημόσιας εκπαίδευσης για να κάνουν δημοσιουπαλληλίστικα μια αγγαρεία και γι αυτούς δεν έχει σημασία αν άγεις τη ψυχή σου, αλλά αν είσαι έτοιμος να γίνεις πελατεία στη κομματική σκοπιμότητα τους, θυσιάζοντας την ανεξαρτησία σου, την ανθρωπιά σου. Την αλήθεια σου!
Λοιπόν τι έφταιξε και ξεφούσκωσε;  Ότι το φούσκωσε.
Και χέστε τις εταιρίες που κάναν τη δουλίτσα τους. Εμείς σαν καλλιτέχνες, μπάντες δεν είχαμε τη δύναμη να λειτουργήσουμε σαν κίνημα και να υποστηρίξουμε τη μουσική μας πέρα από κόμματα και οικονομικά μουσικά συμφέροντα. Αν τα αυτού κάναμε τα πάντα να μαχαιρώσουμε πισώπλατα κάθε γνήσια προσφορά, βοήθεια από νέους και παλιούς μουσικούς κολλημένοι στη στενομυαλιά μας, στη ζηλόφθονη μεγαλομανία της μωροφιλοδοξίας μας, αρνούμενοι να σεβαστούμε και να υποστηρίξουμε ο ένας την όποια μικρή ή μεγάλη ιστορία του άλλου, κατεβαίνοντας στο τελευταίο σκαλί, λοιδορώντας συναδέλφους, χλευάζοντας ειρωνικά. Χωριστήκαμε σε τραγελαφικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και μωροφιλοδοξίας, καταδίδοντας με τη κουκούλα ανά χείρας τους συναδέλφους για λίγα ψίχουλα αποδοχής από το τάδε μαντρί και την δείνα κομματόσκυλη, ασφαλίτικη νοοτροπία. Έτσι πέσαμε στη παγίδα του διαίρει και βασίλευε, εσύ έκανες δίσκο, ο άλλος δεν έκανε, ό άλλος δεν έχει εταιρία, ο άλλος δεν πουλά κι άλλος δεν αγοράζει… Φάγαμε τις σάρκες μας αγωνιώντας για το τίποτα, απομακρύνοντας τον κόσμο που μας πίστεψε, μας αγάπησε, τα παιδιά που ανήμπορα να κατανοήσουν τι συμβαίνει απομακρύνθηκαν πηγαίνοντας σε ότι τους ένωνε, μια κι η μοναξιά είναι σκληρή για να την αντέξεις αν δεν καλλιτεχνεύεσαι.
Τώρα τι έμεινε; Τα μουσικά έργα ευτυχώς. Κι όλοι αυτοί που τσίριζαν από τη σπηλαιώδη υπερπανάστασή τους, υποσχόμενοι μια απολίτιστη, επίπεδη κοινωνία ρομποτοειδών, χωρίς αισθήματα έτρεξαν να λουφάξουν στη πολυτέλεια του πολυεθνικού υπερκαταναλωτισμού τους. Ότι πολέμησαν τους καταβρόχθισε.
Τιμωρήσαμε δικά μας παιδιά τα οποία θέλησαν να ανοίξουν πανιά για νέους ορίζοντες, να δοκιμάσουν τα φτερά τους και υιοθετήσαμε αναίτιους επαναστάτες των ΜΜΕ, σερβιρισμένους στο πιάτο της ευρείας καταναλωτικής αριστεροψευτοκουλτούρας, κατασκευασμένους από μεγαλοκαρχαριομανατζερίσκους για το κάθε ευάερο κι ευήλιο αυτί.
Φτάσαμε στην ES ES λογική ότι αφού το λεει το ράδιο, η τηλεόραση, η εφημερίδα είναι καλό, ας το ψωνίσουμε κι όσο για τον άλλον που είναι έξω από το μαντρί ας τον φαει ο λύκος.
Ότι «δεν τα φέρνεις» μπορεί να ισχύει για τα μεγάλα μαγαζιά…αλλά να το ασπάζεται κι ο σύντροφος γιατί θέλει πιότερους στο μαντρί; Μπήκαν στην υπόγεια ανεξάρτητη σκηνή, με την ίδια λογική, κάθε λογής κλαψομουνικής εντεχνοσκυλάδικής ροκοραψωδίας, μπουρδολογώντας μεταξύ ανατολής και δύσης, εννοώντας, βεβαίως, κλοπής μεταξύ αριστερής και δεξιάς τσέπης. Οικειοθελούς προέλευσης θα μου πεις και μάλιστα από σάβανο πολιτιστικής προπαγάνδας κρατικά επιχορηγούμενης.
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

- Συναυλιακοί χώροι πλέον υπάρχουν αρκετοί και στις μεγαλουπόλεις και στην περιφέρεια. Φαντάζει όμως σα να υπάρχει ένα κύκλωμα από πίσω και κατά το πλείστον παίζουν παντού οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πόσο δύσκολη είναι η διοργάνωση ενός live; Τα μαγαζιά έχουν παράλογες απαιτήσεις ή καλύπτουν τις ανάγκες στα ηχητικά και τα έξοδα μιας μπάντας;

Εσύ θα ξέρεις καλύτερα. Εγώ δεν βλέπω γιατί δεν έχω την ευκαιρία να πάω επί τόπου και να το διαπιστώσω, κατά πόσο είναι ρόκ ή όχι. Αυτό το καθορίζει κι ο κόσμος που τα υποστηρίζει. Αν το σκυλοπόπ των πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων εφήμερης κουτσομπολιστικοκατινίστικης “κουλτούροκαρπαζιάς” σε καλύπτει πνευματικά, καλλιτεχνικά με μπάζα, αποκαίδια, αναμασημένα  αποφάγια έχει καλώς, τέτοιος είσαι κι έτσι σου αξίζει. Αν θες να δεις τον καλλιτέχνη να ιδρώνει, να ματώνει στη σκηνή όπως σου πρέπει, για να σε τιμά, κατέβα από τα ουισκοπρωτοδανειοτραπέζια και πάψε να δείχνεις το βρακί σου στις απλώστρες τηλεκάμερες της κάθε τσούλας εκατομμυριούχας και της κάθε μεγαλοαστής μπουζουξούς με την δασκαλίστικη ψευτοφεμινιστική λυκοπροβιά του πρώην προλεταριάτη μαστροπού.
Εδώ μεγάλε που ζούμε, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας αλλά dance with the stars katebaste olοi ta brakia sas sto DNT ο μαγαζάτορας κρεοπώλης σε κοιτά σαν κατεψυγμένο κατιμά. Έρχονται συγκροτήματα από τας ευρώπας τα οποία δεν έχουν τη μισή ψυχή από τα ελληνικά συγκροτήματα αλλά καταφέρνουν να σύρουν το χορό με πρώτους και καλύτερους τους ράδιο παραγωγίσκους των Αθηνών.
Αποτέλεσμα οι εγχώριοι καλλιτέχνες να παρουσιάζουν κατά το πλείστον το έργο τους με ελάχιστα ηχητικά εφόδια και οι εισαγόμενοι στα μεγαλοφεστιβάλ να πουλάνε μούρη με χιλιάδες πανάκριβα ντεσιμπέλ και ηχοδιαφημιστικορύπανση Τερατογένεσης.
Πάντως υπάρχουν παλικάρια που στο μαγαζί τους είναι άρχοντες κι όσο και να το ξέρουν πως κέρδος δεν θα έχουν, έχουν όμως τη μεγάλη ψυχή να ρισκάρουν αξιοπρεπέστατα βοηθώντας μουσικούς και μπάντες να επιβιώσουν. Κι όλα αυτά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον εαυτό τους και τον πελάτη τους.
Η διοργάνωση μια συναυλίας πια δεν είναι καθόλου δύσκολη. Απλά πολύ δύσκολο είναι να συννεοηθούν δυό άνθρωποι μεταξύ τους και να αποφασίσουν να μοιραστούν μια ξεχωριστή εμπειρία με άλλους εκατό.
Όλοι φοβούνται, όπως σε όλες τους εκδηλώσεις. Στο σχολείο, στη δουλειά…
Περιμένουν να μας φέρει στη πόλη τους ο μαγαζάτορας που συνήθως δεν έχει καμιά σχέση (πέραν του κέρδους) με την άθληση ροκ κουλτούρας, την μοσχοπουλά από ποτήρι σε τασάκι. Θα μου πεις να οργανωθούν…όπως παλιότερα έτρεχαν τα τοπικά συγκροτήματα με προσωπική τους επιμέλεια και αφισοκολλούσαν, έφτιαχναν σποτάκια στα τοπικά ράδιο με μόνο εφόδιο τους τη μεγάλη αγάπη για τη μουσική μας.
Εδώ θυμήθηκα ένα χαρακτηριστικό περιστατικό όπου παιδιά στα Χανιά μας είχαν καλέσει κάνοντας μια πολυήμερη φοβερή και τρομερή διαφήμιση, πληρωμένη από τη τσέπη τους (μαθητούδια αν θυμάμαι καλά του λυκείου), αφισοκολλώντας επανειλημμένα τη πόλη τους και παίρνοντας με χίλια βάσανα άδεια από την αρχαιολογία για το φρούριο Φιρκά.
Μέχρι εδώ καλά. Έχοντας μεγάλη κατανόηση και εκτίμηση σε αυτά τα παιδιά, την αγωνία τους σεβόμενος και το ανιδιοτελές μεγαλείο της ψυχής τους τα καταγράφω χρόνια όλα αυτά μετά με πολύ συγκίνηση.
Λοιπόν 2 μέρες πριν τη συναυλία δέχομαι ένα τηλεφώνημα από γνωστό μάνατζερ ο οποίος (άκουσον άκουσον) μου ζητούσε χωρίς ντροπή να αναβάλλω τη συναυλία ξεπουλώντας τον ιδρώτα, τα όνειρα αυτών των παιδιών γιατί λεει «θα κόψεις κόσμο από τη συναυλία του Βασίλη…). Αρνήθηκα φυσικά. Πλήρωσα το τίμημα βέβαια και το αντίτιμο βαρύ.
Όμως είμαι πολύ περήφανος για τους φίλους μου αδερφέ που στάθηκαν στο ύψος τους και κείνη τη μέρα έγινε χαμός καθώς ήρθε πολύς κόσμος να μας τιμήσει και μας αλλά προπάντων τον αγώνα των παιδιών της διοργάνωσης.
Θυμάμαι ακόμα πως στο ρεφρέν του ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ άναψαν καπνογόνα κι έγινε η νύχτα μέρα στο πανέμορφο φρούριο και φώτισαν ρε γαμώτο οι καρδιές μας.
Αυτό φίλε δεν πληρώνεται ούτε με όλα τα παλάτια του ΔΝΤ.
Αυτές των εμπόρων συνέχισαν να μην ιδρώνουν στο σκοτάδι της θυρίδας καταθέσεων τους.

- Ποιος θεωρείς είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στην όλη κατάσταση, σε όλο αυτό το μπάχαλο που επικρατεί;

Τα ΜΜΕξάρτησης των μεγαλοεργολάβων είναι φερέφωνα της κρατικοδίαιτης δημοκρατίας του κώλου, όπου χέζουν οι Βωβοί και τρωνε αδιαμαρτύρητα σύσσωμοι οι εθνοπατριώτες της λαμογιάς, της ρεμούλας, της μίζας, της δημόσιας ανάθεσης, αρχιεπίσκοποι πασών των διοδίων και φορομπηχτικών μέτρων,
Κι όσο η κερκίδα τους επαινεί τόσο του κλέβουν τη ζωή από τα παιδιά του τσιμεντώνοντας το μέλλον του.
Η καλύτερη απάντηση θα ήταν ένα καρδιογράφημα σε νεκρό πτώμα κομματόσκυλου ψηφοφόρου!
«————————————»

- Ο Γιώργος Τσίγκος και Οι Μαύροι Κύκλοι σε τι φάση βρίσκονται τώρα;
Δουλεύετε νέο υλικό και αν ναι αναμένεται κάποια νέα δουλειά; Έχετε στα πλάνα σας κάποιες εμφανίσεις;

Ευελπιστούμε πως η φωνή μας και το έργο μας θα φτάσει σε κάθε γωνιά της χώρας και θα μοιραστούμε όνειρα και αγωνίες με όλους τους φίλους μας, έστω και για τελευταία φορά. Μακάρι να αξιωθούμε να ανταμώσουμε.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει αναγγελθεί η παρουσία μας στο BE FESTIVAL το οποίο θα πραγματοποιηθεί στη σχολή καλών τεχνών (Αθήνα) στις 29 Μαίου 2010 μαζί με πολλά κι αξιόλογα εγχώρια συγκροτήματα.
Υλικό για 2 δίσκους ακόμα υπάρχει και θέλει την ευκαιρία να δημοσιευτεί, όμως οικονομικά αδυνατούμε για την έκδοσή τους . Όλοι οι καλοί – πιστοί φίλοι ας βοηθήσουν, θα το εκτιμούσαμε δεόντως μια κι όλοι οι κατοικούντες τον αυλόγυρο της ροκμητρόπολης ξέρουμε πως είναι πολυδάπανη ιστορία.
Τώρα μεταξύ μας πρέπει να υπάρχει και ενδιαφέρον, έμπρακτο ενδιαφέρον από φίλους, να τους ενδιαφέρει το έργο μας γιατί αν δεν υπάρχει… δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης κι όλα μια χαρά είναι εδώ στη χώρα του TAΝΓΚΟ ΒΑΤΡΑΧΩΝ…

- Τέλος θέλω να σε ευχαριστήσω εκ μέρους της σελίδας αλλά και προσωπικά για τον χρόνο που αφιέρωσες και θα ήθελα να κλήσεις με λίγα δικά σου λόγια. Να είσαι καλά.

Ευχαριστώ για τη ειλικρινή και με τόση αγάπη υποστήριξη σας που ξέρετε πόσο ανάγκη την έχουμε όλα τα συγκροτήματα και να συνεχίστε να τη δίνετε τόσο γενναιόδωρα.
Επίσης σας ευχαριστώ κι εκ μέρους των συνεργατών μου, των ΜΑΥΡΩΝ ΚΥΚΛΩΝ

κιθάρα :    AΔΡΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΜΑΡΚΟΥ
μπάσο :    ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΡΑΖΑΝΗΣ
τύμπανα : ΜΑΥΡΙΚΟΣ ΣΚΑΡΑΚΗΣ

Καλή αντάμωση να έχουμε, να προσέχετε κι όχι μόνο τον εαυτούλη σας!

02.06.2009

Συνέντευξη στο ROCKRACE...2/6/2009
http://rockrace.blogspot.com/2009/06/blog-post.html

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ - Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Rockrace: Τι αποτέλεσε την έμπνευση για το καινούριο σου άλμπουμ ?
Γ.Τσίγκος: Aυτή η πουτάνα η έμπνευση όπως την λες, εγώ την λέω μοναξιά, ανάγκη να εκφραστείς να δημοσιεύσεις τα όνειρά σου στα πεζοδρόμια του κόσμου δεν ξέρω που διάολο κατοικεί αλλά ξέρω με τι τρέφεται: με τις σάρκες μας, με τα όνειρά μας τα παιδικά. Κοιτάς γύρω σου, στη δουλειά σου, στο σχολείο σου, στις καθημερινές σου σχέσεις και το νιώθεις πως δεν σε βολεύει να σιωπάς σαν οι φίλοι σου, οι συνάνθρωποί σου βιάζονται, φυλακίζονται, ξεφτιλίζονται, ταπεινώνονται, δολοφονούνται συνειδήσεις για ένα κομμάτι ψωμί με την ανοχή μια ολάκερης κοινωνίας βολεμένης στην δημοσιουπαλληλίστικη μπατσονοοτροπία της. Κι ο θεός έρωτας πουλημένος κι αυτός στις μαρκίζες και τα φωτεινά γράμματα των κοκαινονειρώξεων της σκυλάδικης υποκουλτούρας που φωλιάζει στα άρρωστα ανέραστα και ανοργασμικά μυαλά του κοπαδιού της υπερφίαλης σημαιοπλαστικούρας, της κόρνας και των ατέλειωτων προεκλογικών θα και ζήτω στους μικροτσούτσουνους μπουνταλάδες αρχηγούς… Έμπνευση είναι να δίνεις πνοή, ανάσα σε όσους την έχουν ανάγκη, να ζωντανεύεις το όνειρο, την ελπίδα…να λες πως δεν είσαι μικρός ανθρωπάκο, βγες έξω απαίτησε το δίκιο σου, είσαι τα πάντα και θες τα πάντα, δεν γεννήθηκες σκλάβος, η ζωή σε έφερε για την ευτυχία και συ την καταδικάζεις με τον φόβο σου στην μέγαιρα γρια πουτάνα επιβίωση. Δεν ξέρω αν το δικαιούμαι το άγιο νερό της ποίησης, της έμπνευσης που το χαρίζει η ζωή σε όσους δίψασαν πολύ για την αγάπη της, όμως μοιράζομαι αγωνίες κι όνειρα με τους φίλους μου, που κοντά 30 χρόνια με τιμούν. Δημιουργώ μόνο όταν νιώσω μέσα μου την ανάγκη, λοιπόν κι έτσι συνέβηκε και με τον νέο μας δίσκο, την ΒΟΜΒΑ. Κάναμε οκτώ χρόνια να δημοσιεύσουμε τραγούδια μας. Δεν είχα σκοπό να ξανακάνω δίσκο και συναυλίες. Αισθάνομαι και αισθανόμουν πάντα γεμάτος και ευτυχής για όσα μπόρεσα κι έκανα με τους αδερφούς και συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων για την αγάπη που μου δόθηκε τόσο γενναιόδωρα. Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ωρίμασε μέσα μου η ιδέα για μια προσπάθεια ακόμα και παρόλα τα χρόνια που πέρασαν, η εφηβική τρέλα της ροκ ψυχοσύνθεσής μου με ξανάριξε στην αρένα λέγοντάς μου πως τώρα που είναι όλα δύσκολα κι όλοι φαίνονται να τα παρατάνε κι όλα είναι ξεπουλημένα και βρισκόμαστε στο νεκροκρέβατο αυτού του σάπιου, νεκρόφιλου κόσμου, τώρα πρέπει να υψώσουμε το ανάστημα και να πούμε πως Υπάρχουμε κι αν είσαι μάγκας και το λέει η καρδούλα σου βγες να σε δούμε να παλεύεις... Το χρωστάμε λένε οι φίλοι στους νέους γιατί δεν μας γνώρισαν κι εγώ λεω το χρωστάμε στους εαυτούς μας πάνω από όλα γιατί για μας αυτή η μουσική υπήρξε η γυναίκα σύντροφος, η αδερφή, η μάνα, η ερωμένη…το κάθε παιδικό μας όνειρο. Ένα όνειρο που ακριβοπληρώνεται, η δισκογραφία και το να έχεις μια μπάντα δεν είναι και το πιο εύκολο μια και απαιτεί πολύ χρόνο και χρήμα. Σαν ιδέες τα πιο πολλά τραγούδια υπήρχαν και μάλιστα καταγραμμένα σε κασέτες και δισκάκια ψηφιακά. Όλα πήραν το σύνηθες δρόμο τους , βρέθηκα με τους συνεργάτες μου, κοιταχτήκαμε κι είπαμε πως θα τελειώσουμε αυτόν τον δίσκο πρώτα από όλα για μας, γιατί μας άρεσε το υλικό, μας κρατούσε ζωντανούς αυτά τα τέσσερα χρόνια απουσίας από τις συναυλίες κι είχαμε ακόμα μια ευκαιρία να βρισκόμαστε, να παίζουμε, να τα πίνουμε,, να τσακωνόμαστε, να μεθάμε, να μεγαλώνουμε, να βλέπουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας, να παρατηρούμε τους νεκροζώντανους παπαροφλύαρους να λένε στις ιστοσελίδες για το ροκ που πέθανε, να του κάνουν αφιερώματα νεκρολογίας… Μια βραδιά πάω στο στούντιο με μια μαυροντυμένη αλκοολούχα νυχτερίδα γραπωμένη στη ράχη μου να΄ χει βυθίσει τα μαύρα νύχια της στο λαιμό μου με αναχείρας 4-5 δακτυλογραφημένες σελίδες. Λεω στον Αδριανό να ανοίξει να ηχογραφήσει τη φωνή μου, γιατί θα απαγγείλω κάποιες σκέψεις μου και θέλω να το κάνω πριν με κατασπαράξει η αδυσώπητη φτερωτή πριγκίπισσα της εσώτερης μοναξιάς μου. Γέλασαν οι ριαλιτοστάρ κατάμουτρα για την απέλπιδα απόδρασή μου από το ενυδρείο της θλίψης και με χλεύασαν συνάμενοι κουνάμενοι λέγοντάς μου πως δεν πρόκειται να με παίξουν ποτέ τα εθνικά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα των διαφημιστών κι ούτε βραβεία θα μου απονείμουν οι lifestyle κερατοβερνικομένες κυρά Τατιανίστικες εκπομπές...α και βαμπίρνυχτερίδες έχουν πάψει να υπάρχουν, τις έφαγαν οι δεινόσαυροι βρικόλακες των μέσων μαζικής εμπορευματοποίησης. Μόλις τέλειωσα την απαγγελία των πρωτολείων γραπτών αυθόρμητων σκέψεων μου ένιωσα την ψυχή μου να ανατριχιάζει, να ερωτεύεται δυνατά, να μπαίνει η ζωή σαν φρέσκος αέρας και η πελώρια νυχτερίδα... εξαφανίστηκε στην σπηλαιώδη ασημαντότητα του εγώ της. Είχα βρει το αδέρφι που λαχταρούσα να ταιριάξω την αβάσταχτη μοναξιά του «τετραγωνισμένα φύλλα» τόσα χρόνια, κρατούσα το νιόγεννο μωρό κι είπα το όνομά του ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ. Τώρα πες το όπως θες, έμπνευση, ανάγκη…εγώ είπα πως αυτός είναι ο λόγος για να κάνουμε ένα ακόμα δίσκο. Τα υπόλοιπα σας παραπέμπω στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το δίσκο…
Rockrace: Ποιο είναι το μήνυμα που 8έλεις να περάσεις μέσα από την μουσική σου ?
Γ.Τσίγκος: Αν δεν υπάρχει στον ακροατή η ανάγκη να βγει από τον μαυρόασπρο τάφο του, σκάβοντας με τα ίδια του τα χέρια δεν θα έχει ποτέ την χαρά να γευτεί τους πολύχρωμους καρπούς της κατάκτησής του, δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος και θα περιμένει μια ζωή (χαράμι) να του εξηγήσουν το όνειρο του ποιητή, ενώ δίπλα το όνειρο και η πραγματική ζωή φεύγει για πάντα…αυτός ακόμα θα ψάχνει το βαθυστόχαστο μήνυμα. Κι αν ποτέ δεν το βρει (κι ας δίπλα του ανασαίνει σαν την αγάπη) θα φροντίσει μέσα στην μωρία του να υιοθετήσει τον παράδεισο των διαφημιστών και θα σπεύσει μωρόπιστα να …αγοράσει το δικό του μήνυμα σε κονσέρβα CD, DVD, BIBΛΙΟ κλπ. Αγοράζεται η ευτυχία, η φιλία, η ζωή, η αγάπη; Ούτε το μήνυμα αν δεν έχεις την τέχνη φάρο σου, οδηγό σου. Το μήνυμα λοιπόν τόσα χρόνια για όποιον θέλει να ακούσει και να δει είναι σαφές και δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν την αναμασημένη τροφή ζώντας λατρευτικά στην κοπροτρομολαγνεία των γκουρού της άπληστης καταναλωτικοαπολίτιστης ραδιοδισκογραφικής βιομηχανίας των μυγοχάφτικων σουξέ, της λουλουδοπολεμικής ανταπόκρισης, της ξεφτιλοξεφτίλας face control, της πρώτο τραπέζι πίστα στην μπατσονταβατζιλίδικη προστασία και οίκο ανοχή κλπ..
Rockrace: Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σου ?
Γ.Τσίγκος: Να ζήσω όσο περισσότερο βλέποντας το γιο μου να ευτυχεί, να καταφέρω όσο μπορώ να γνωρίσω περισσότερους φίλους στις συναυλίες μας, να ευτυχήσω να δω μια ακόμα καλύτερη, πιο δυνατή εξέγερση από τα παιδιά…να ακολουθήσουν και οι μεγάλοι…γιατί όπου υπάρχει ο καπνός, το όνειρο, η ελπίδα υπάρχει και η φωτιά και δεν αργήσει να γιγαντώσει μια μέρα από μια γενιά που δεν θα φοβηθεί να απαιτήσει ζωή και το όνειρό της θα πάρει σάρκα και οστά. Η σύγκρουση αναπόφευκτη, η φωτιά μεσούρανη και τα τραγούδια που αγαπήσαμε οδηγός και ο μεγάλος μας δρόμος. Οι ταφόπλακες που παρήγγειλε το κράτος και το σύστημα της άρχουσας για τα παιδιά θα λαξευτούν από τις πύρινες ανάσες τους με τα πιο όμορφα ποιήματα και να ξέρεις πως τότε αδερφέ μου ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΡΩΤΑ ΤΙ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ, ΤΟ ΑΚΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΘΑ ΞΕΡΟΥΝ… Να το θυμάσαι!
Rockrace: Τι σημαίνει για σένα το Ροκ ?
Γ.Τσίγκος: Είναι τρόπος ζωής. Δεν περιμένουμε να γίνει καμιά επανάσταση ή καμιά κοσμογονία για να το ζήσουμε, δεν μιζερεύουμε προσμένοντας το όνειρο της συντροφικότητας, της ισότητας, να μας χαριστεί η ελευθερία. Το εφαρμόζουμε στις καθημερινές μας σχέσεις, στις φιλίες μας, με τον, την σύντροφό μας. Έτσι είναι και η μουσική μας, η καρδιά, η μεγάλη καρδιά για να μπορεί να χωρά τις αγωνίες, τους πόθους μας και τις χαρές, τι λύπες μας κάθε στιγμή που οι φίλοι έχουν την ανάγκη να ακουμπήσουν πάνω μας, όταν οι συνάνθρωποι χρειαστούν την ανάγκη μας η μουσική μας αλληλέγγυα θα σταθεί να βοηθήσει στον πόνο αλλά και στην χαρά, να υψώσει τη σημαία λευτεριάς να ‘ρθουν να φωλιάσουν ισότιμα όσοι τιμούν την έννοια της ζωής και της διαφορετικότητας. Γιατί τι νόημα έχει να βαράς το νταούλι και να χορεύεις μόνος σου; Πως μπορείς να διασκεδάζεις σαν σου φυλάκισαν τη καρδιά; Τραγουδάμε τον πόνο μας, υμνούμε τον έρωτα, χορεύουμε την θλίψη μας και προσδοκάμε ζωή χαροπαλεύοντας στα πέτρινα αλώνια σαν να ήτανε η τελευταία μας μέρα, το τελευταίο μας φιλί, το τελευταίο μας τραγούδι, ρουφώντας τους χυμούς κι αντλώντας δύναμη από την εκρηκτική, πάντα διαχρονικά εφηβική πηγή των συναισθημάτων μας, γυρνώντας αλλεπάλληλα πίσω να αντλήσουμε δύναμη από τα παιδικά μας όνειρα, μη παραδινόμενοι σε κανένα κερατά, σε κανένα κατεστημένο, καταδικάζοντας κάθε τι και όποιον βάζει τρικλοποδιά σε νέους κυρίως ανθρώπους και ιδέες, τα ιδανικά τους. Όσο την πέτρα μπορείς και μακριά πετάς που γράφει το όνομά σου με την δύναμη της αλύτρωτης καρδιάς (ψυχή μου) μουσική μου ποτέ δεν χορταριάζει το όραμά σου!
Rockrace: Ποια είναι η άποψή σου για το Ελληνικό Ροκ σήμερα ?
Γ.Τσίγκος: Αιμορραγεί τόσα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου από παιδί…να που στο σήμερα, δεν πιστεύω ότι το λεω, αλλά ψυχορραγεί καθώς όλο και ανακοινώνονται πως σταματάνε τις δημιουργικές δραστηριότητές τους διάφορα σχήματα που διαθέτουν ιστορία. Έχουμε και την ανύπαρκτη ροκ δισκογραφία, με μόνες πάντα φωτεινές εξαιρέσεις κάποιες ανεξάρτητες εταιριούλες που κατ΄ ουσία από πίσω είναι το χαρτζιλίκι των οργανοπαικτών. Παρόλα αυτά και σε πείσμα ακούω πάρα πολλές μπάντες να ξεφυτρώνουν και να ανεβάζουν σε γνωστό διαδικτυακό τόπο τα τραγούδια τους και ω ναι είναι πολύ καλές και μάλιστα δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από συγκροτήματα του εξωτερικού…σε αυτό βοηθά και η σύγχρονη τεχνολογία και η πιο πλατιά ενημέρωση που έχουν τα παιδιά για τα μουσικά δρώμενα σε παγκόσμια κλίμακα. Χαίρομαι ιδιαίτερα για όσους δεν το βάζουν κάτω σε πείσμα των καιρών και φτιάχνουν τραγούδια πέρα από τα σημεία τα δυσοίωνα, φτύνουν κατάμουτρα τους καιροσκόπους κι αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν χρειάζονται πάνω από όλα τα λεφτά αλλά η ψυχική διάθεση, το μεράκι, να αγαπάς με πάθος. Αναρωτιέμαι μόνο με θλίψη για το μέλλον ποιός θα έχεις το ανοιχτό μυαλό, το άδολο σθένος να βοηθήσει με αυταπάρνηση αυτό το ελληνικό ροκ (αγγλόφωνο και μη). Ποιος ειλικρινά από τους δημοσιογραφίσκους και τους παράγοντες που λυμαίνονται το χώρο με κροκοδείλια δάκρια θα σηκώσει ανάστημα απέναντι στους Γολιάθ μεγαλοεκδότες, τις μμεδικες ψυχώσεις των κοιβουλευτικών ακροατών, τηλεθεατών της δικομματικής τεχνοκρατικής αλαζονείας. Πέρα από το πατρονάρισμα των εταιριών τα παιδιά με βαθιές καλλιτεχνικές πρωτόγονες εναλλακτικές αισθήσεις αναζητούν την ανάτασή τους την πνευματική, την επικοινωνία, την καταγγελία για την ζωή που τους διάλεξαν, ανηθικολογούν στην επιβολή νόμων που ψηφίζουν οι γέροι της πλειοψηφούσας ηθικής του κώλου. Και είναι μια πραγματική όαση. Δυστυχώς οι νταβατζήδες του χώρου καιροφυλακτούν αιμοδιψείς για μουσικά όνειρα. Ραδιοδισκογραφικές παίρνουν τον μουσικό ιδρώτα, τα πνευματικά παιδιά της μπάντας και τα μοσχοπουλούν υποσχόμενοι παράδεισους τεχνικά υποβαστάζοντες με ένα και μοναδικό σκοπό, να αρπάξουν και το τελευταίο σεντς από το χαρτζιλίκι τους. Και αυτοί ανυποψίαστοι το δίνουν στο όνομα πρόσκαιρης, πρόστυχης κατά πολλά ανίερης διασημότητας, συνυπογράφοντες την κλοπή της υλικής και πνευματικής τους δημιουργίας, ευελπιστώντας ότι τα παραμύθια που τους διηγήθηκαν θα έβγουν αληθινά. Βιάζονται να χύσουν το αίμα τους επί σκηνής για να συγκινήσουν εκστασιασμένες αδερφές ψυχές που εμπορεύονται την παρθενία τους για χιλιοστή φορά. Ποιος είσαι εσύ που θα τους χαλάσεις το μπαγιάτικο όνειρο, αμέσως θα σε μισήσουν. Απλά να σας πω εδώ πως εγώ δεν είμαι άξιος και ικανός να κρίνω κανέναν και μάλιστα σιχαίνομαι τους κριτικούς της τέχνης που ουδεμία ωφέλεια έχουν δώσει στη μουσική, στη τέχνη, είναι ανίκανοι να εμβαθύνουν και συνεπώς τη βιάζουν παραφύση με τη μαγειρική κουτάλα ανακατεύοντας στο καζάνι της ερμαφρόδιτης κολάσεως τους τα κονδύλια των μεγαλοεταιρειών, τις υπερπαραγωγές των ξένων συγκροτημάτων με την ερασιτεχνική προσπάθεια, τα λιγοστά φτωχικά μέσα (αλλά περήφανα), των ηλιόλουστων από ιδέές υπόγειων προβάδικων της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής και εθελοτυφλούν συνειδητά καθοδηγούμενοι από την νεκρόφιλη εγχώρια σκυλοπνοήμονα βιοτεχνική ΚΥΝΟπραξία. (καλά το έγραψα). Τονίζω μόνο πως θέλει να είσαι ο εαυτός σου, να εργαστείς πολύ πάνω στο όνειρό σου και να μην φοβηθείς να το δημοσιεύσεις όσο και να κοστίζει, να το υπερασπίσεις έως το τέλος με πάθος… αλλιώς αν δεν το κάνεις θα έρθει η ώρα που σαν εφιάλτης θα σου καταφάει τα σωθικά. Για την ιστορία θα επαναλάβω πως όλα μου τα βιβλία τα τύπωσα με δικά μου έξοδα. Τους πρώτους δίσκους των «μαύρων κύκλων» χρηματοδότησα την κυκλοφορία τους σε μεγάλο βαθμό και τον τελευταίο μας δίσκο, την ΒΟΜΒΑ βάλαμε το χέρι στη τσέπη. Αυτά βέβαια ισχύουν αν θες να έχεις ανεξάρτητη φωνή και να μην κάνεις απλά τραγουδάκια για την κλαψομούνικη αγάπη της κοκαϊνομανούς ονείρωξης των σκυλάδικων. Η επιλογή είναι δική σου. Παρά την κρίση υπάρχει πάντα μια θέση στη νύχτα της τσιφτετελομπουζουκοτραγωδίας, αυτής της γλαφυρά ανοργασμικής εγκυμονούσας και πολλά επικίνδυνα ανέραστης. Η μουσική μας έζησε και ξεπέρασε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, εγώ θυμάμαι πριν την δεκαετία του 1990 που κοιμόμασταν σε παγκάκια και στην αμμουδιά, δεν είχαμε να πάρουμε τσιγάρα, φράγκο και γυρίζαμε τα στέκια παίζοντας και πληρώνοντας από τη τσέπη μας. Πίστη χρειάζεται και δεν έχετε ανάγκη κανέναν πουσταρά που θέλει να καταπιεί τα όνειρα και το χαρτζιλίκι σας.
Rockrace: Ποια είναι η άποψη σου για την μουσική βιομηχανία σήμερα ?
Γ.Τσίγκος: Υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα; Υπάρχουν φωνές μόνο ανεξάρτητες που δίνουν το χαρτζιλίκι τους για να δούνε το έργο τους τυπωμένο (τι βίτσιο κι αυτό) και αυτές πάλι τα ανεβάζουν στο δίκτυο σε κακή ποιότητα βέβαια. Τώρα όποιος θέλει να βοηθήσει μια μπάντα να συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί αγοράζει συνειδητά τα έργα της, σε καλύτερη ποιότητα, αυτή του cd και επίσης δέχεται το κάλεσμα για συναυλίες του συγκροτήματος. Η μόνη πραγματική υποστήριξη είναι οι καλοί φίλοι που έχει ο δημιουργός. Υπάρχουν βέβαια και οι μπάντες που δεν εμπορεύονται τα όποια έργα τους, δεν έχουν τα μέλη της μπάντας καμιά ανάγκη οικονομική, αγοράζουν από μόνοι τους τα μουσικά όργανά τους ή τους τα αγοράζουν οι χορηγοί γονείς τους και ουδεμία αναζήτηση έχουν για την τεχνική και ηχητική τους παρέμβαση, αναμασούν, αναπαράγουν με στατιστική φρασεολογία ότι άκουσαν από άλλους, υιοθέτησαν την ζωή των άλλων, σνόμπαραν το παλιό ανακηρύσσοντας το δικό τους παρθενογένεση, επιτίθενται σε άλλες μπάντες που δεν συμφωνούν μαζί τους, κρίνουν εκ του ασφαλούς, λιθοβόλησαν κάθε άλλον αντίθετο σε αυτούς στο όνομα της ελευθερίας τους, της κομμένης και ραμμένης κατά τα γούστα τους κι όλα αυτά μέχρι να πάνε στο στρατό ή να μπούνε στο δημόσιο. Μετά πηγαίνουν μόνο σαν θεατές ή στα σκυλάδικα της παραλιακής ή πιάνουν πόστο στα ΜΜΕ ή στελεχώνουν τη μουσική βιομηχανία της κονσομασιόν σόου μπιζ. Θα τους δεις πρώτο τραπέζι σε ροκομάγαζα που οι πολυεθνικοί χορηγοί κοντράρονται με τους κρατικούς στο ποιος θα ξεζουμίσει εργαζόμενους υποσχόμενος την επανάσταση στην ανάσταση νεκρών της Δευτέρα μουσικής παρουσίας, οι νεοάγιοι του συστήματος που αν δεν υπήρχαν το σύστημα θα τους είχε εφεύρει ή το έχει κάνει κιόλας λες; Ήμαρτον κύριε...
Rockrace: Είναι η τεχνολογία μέρος της ζωής σου? Αν ναι, σε τι έχει αλλάξει την προσέγγισή σου ως προς την μουσική ?
Γ.Τσίγκος :Και βέβαια είναι εδώ και πολλά χρόνια. Με βοηθά κυρίως στη ενημέρωση αλλά και στην σύνθεση, στην συγγραφή κλπ. Όσο αφορά τη μουσική ουσιαστικά τίποτα, παρά επιφανειακά ή βάζει πινελιές ηχοχρωμάτων στα έργα του συγκροτήματος. Η δημιουργία είναι, από παιδί που νιώθω τον εαυτό μου, σχέση στοργής, αυθόρμητης έκρηξης συναισθημάτων, περασμένα μέσα από το ιρίδιο πρίσμα της εσώψυχής ονειροφαντασίας. Δεν χωρά εκεί ή τεχνολογία, εκεί μιλά η καρδιά και μόνο.
Rockrace: Ποια είναι η γνώμη σου για άλλα είδη μουσικής π.χ. electro ?
Γ.Τσίγκος: Ακούω ευχάριστα πολλά είδη μουσικής και λεω πως σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχει καλή δημιουργία και κακή. Αρέσκομαι να ακούω αυτά που έχουν να μου πούνε κάτι στο ¨είναι¨ μου, να μου αφήσουν κάτι που να με προβληματίσει, να πάει το μυαλό λίγο πάρα πέρα, να γεμίσει το σακούλι με συναισθήματα, να μου δημιουργήσει ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις κι απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις, να κάνει τέχνη οργώνοντας το κορμί και το μυαλό μου θυμίζοντας μου ότι η ζωή είναι μικρή για να την χαραμίζουμε χωρίς να αδράξουμε και την τελευταία ηλιαχτίδα φωτός της μέρας. Έτσι και για την «ελεκτρο» θα σου έλεγα πως είναι καλό να ξέρεις να τρυγάς την θετική ενέργεια αν με εννοείς και να την ερευνάς πριν εύκολα την απορρίψεις, ειδικά τα σχήματα της ελεκτρο-τζαζ...
Rockrace: Πιστεύεις ότι υπάρχει "ρατσισμός" στην μουσική ?
Γ.Τσίγκος: Δυστυχώς υπάρχει και μάλιστα έντονος. Έχουμε χωριστεί σε είδη και ομάδες, συμμορίες και αλληλοσκοτωνόμαστε παίζοντας το παιχνίδι του συστήματος που θέλει την εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε». Καλά το ξέρουμε πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας και ότι ο εχθρός είναι κοινός που μας γαμάει τη ζωή, αλλά φυγοπονούμε, την κοπανάμε σαν δειλοί και χτυπάμε ο ένας τον άλλον κι όλους μας ο νταβατζής εξουσία. Έχω και σε παλαιότερες συνεντεύξεις μου αναφερθεί και σε αυτό δεν θα ήθελα πλατειάσω μια και το θέμα είναι οδυνηρό κι εύκολα γίνεται λεία στα χέρια των επιτήδειων.
Rockrace: Τι προσδοκίες μπορούν να έχουν από εσένα οι φίλοι σου στο μέλλον ?
Γ.Τσίγκος: Δεν διαθέτουμε αυλικούς και στρατό να οργανώνουν συναυλίες, να κολλάνε αφίσες να στήνουν κώλο στους μεγαλοχορηγούς. Έχουμε ΦΙΛΟΥΣ που με το υστέρημά τους έρχονται για να μας βοηθήσουν να υπάρχουμε και τους ευχαριστούμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια είναι η πραγματική και η αληθινή υποστήριξή μας. Στην μεγάλη κρίση που υπάρχει στη μουσική μας, την υπό διωγμό, υπάρχουν παιδιά που παρήγγειλαν τον δίσκο μας, τα βιβλία και το έκαναν συνειδητά γνωρίζοντας πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε, για να μπορεί αυτή η φωνή να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Γιατί καλά το ξέρουν πως δεν θα τους χρησιμοποιήσουμε για να λαδώσουμε καμιά μηχανή ραδιοπαραγωγής και δεν θα εκπορνεύσουμε όσες ελπίδες, βαθιά αισθήματα αγάπης και πίστης στήριξαν πάνω μας. Και γι αυτό μπορώ και μιλώ σήμερα ελεύθερα και μια ζωή, χάρις σε αυτούς τους ανθρώπους που τόσα χρόνια μας χάρισαν τόσο γενναιόδωρα την πολύτιμη κι ανεκτίμητη φιλία τους… Πρέπει να είσαι πολύ σκατόψυχος για να μην τους εκτιμήσεις. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιά μου. Εύχομαι κι ελπίζω να τα πούμε, να τα πιούμε σε όσες ακόμα συναυλίες αξιωθούμε να βρεθούμε για να μπορέσω να ξαναδώ ακόμα μια φορά μέσα στα μάτια της όμορφης ψυχής σας, να σας δείξω την ευγνωμοσύνη μου για ακόμα μια φορά. Καλή αντάμωση αδέρφια!
Rockrace: Καλή αντάμωση Γιώργο!

16.11.2005

Συνέντευξη στον Κώστα Τζιαννιδάκη

Θα ήθελα να «ξεσκονίσεις» λίγο τα παλιά σου 45άρια και να μου αναφέρεις τα πρώτα σου μουσικά ακούσματα, αυτά που σε έκαναν να αγαπήσεις τη μουσική και να ακολουθήσεις τα μονοπάτια της. Πιστεύεις ότι ο μουσικός πλουραλισμός των sixties και των seventies ( από τα blues και το rock n’ roll μέχρι τη ψυχεδέλεια και το clam rock ) μπορεί να γίνει «πόλος έλξης και για τη σημερινή νεολαία;


Οι πρώτες θύμισες είναι από αρχές της δεκαετίας του ΄70. Θυμάμαι στη φτωχική γειτονιά που μεγάλωσα, σε ένα προσφυγικό νοικιαζόμενο δωμάτιο, σ΄ ένα από τα τρία που νοίκιαζε η Σμυρνιά κυρα Λένη, ότι στο διπλανό έμενε μία όμορφη, αισθησιακή, χαριτωμένη κοπέλα, η Σόφη. Ένα κορίτσι βγαλμένο θαρρείς από τα πάρτι που βλέπουμε στις μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες. Εκείνη όπως κι όλη η γειτονιά, που ήταν αλληλέγγυα μέσα στην ανέχεια, όταν η μάνα μου δούλευε διπλοβάρδια σαν καθαρίστρια σε νοσοκομείο με φρόντιζε, έπαιζε μαζί μου, μου μιλούσε για τους εφηβικούς έρωτές της και έβαζε να ακούμε τα τραγούδια από τα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής, αλλά και της δεκαετίας του ΄60. Θυμάμαι ότι είχε ένα φορητό πικ-απ με μπόλικα 45άρια και την έλεγαν «μοντέρνα» αν με καταλαβαίνεις. Αυτή είναι η πρώτη επαφή με το βυνίλιο. Τελειώνοντας το δημοτικό μπήκε στη ζωή μου, σαν πατριός μου ο κυρ Μιχάλης, οικοδόμος το επάγγελμα, με ένα ράδιο-πικάπ και 45άρια από Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Μιχαλόπουλο, Ζαγοραίο κλπ΄. (Εγώ μέχρι να γυρίσουν απ΄ τη δουλειά το άνοιγα κρυφά κι έπιανα το σταθμό της αμερικάνικης βάσης του ελληνικού. Το έκανα στα κρυφά γιατί υπήρχε απέχθεια προς τους αμερικάνους, τα ¨αμερικλάνικα¨ τραγούδια κι είχαμε στο τελείωμά της τη χούντα και τους ρουφιάνους της να σπέρνουν και να θερίζουν κι όσοι άκουγαν τέτοια μουσική ήσαν tent boy-δες, ντιντήδες, γιεγιέδες, αποβράσματα, αναρχικοί…κλπ.).

Σε εκείνο το παλιό πικάπ λοιπόν έμαθα να ακούω τους πρώτους δίσκους που έφερνε ο αδερφός μου ο Νίκος. Ήταν μεγαλύτερος από μένα κατά εννέα χρόνια κι είχε γνωστούς και φίλους με πειρατικό ραδιοσταθμό αργότερα. ’κουγε την μια Τομ Jones, την άλλη Κόκοτα και στο καπάκι είχε φέρει κι ένα δίσκο των Τ-REX με τον Μarc Bolan στη φωνή. Εκείνη την περίοδο, της πρώτης εφηβείας μου μαγεύτικα με τραγούδια σαν το get it on. (Κάποια χρόνια μετά, το 1980 (αν θυμάμαι καλά) έμαθα για τον θάνατο του τραγουδιστή κι ήταν σαν να πέθανε ένα παιδί μέσα μου, ένα καλό φιλαράκι. Όλοι πλάθουμε κάτι ιδανικό στο κεφάλι μας για να μπορούμε να ερωτευόμαστε. Πως είπατε όχι όλοι, καλά όπως αγαπάτε. Στο θέμα μας).

Aκουγα διάφορα μουσικά είδη όπως καταλαβαίνεις και δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Έγινε η εξέργεση του πολυτεχνείου και τα αντάρτικα έπαιρναν κι έδιναν. Επίσης στη πρώτη γραμμή ο Θεοδωράκης και οι «καλλιτέχναι» της νυχτερινής τότε πίστας. Εμείς αριστερής συμπάθειας εργατοοικογένεια ξεσκονίσαμε φωναχτά πια τα ρεμπέτικα και αγοράζαμε με ψηλά το κεφάλι αριστερές εφημερίδες κι όχι όπως πριν που τις παίρναμε τυλιγμένες με άλλες αστικοφυλλάδες για να περάσουμε μπροστά από το αστυνομικό τμήμα. (Μια φορά ο γερο μπάτσος της γειτονιάς με μπουζούριασε μέσα (ένα παιδάκι εγώ με κοντά παντελονάκια) σαν ανακάλυψε την κρυφαγορά για στείλει μήνυμα στους γέρους μου και από τα πολλά τέτοια του έστειλε κι η γειτονιά ένα σφυροδρέπανο με αίμα να καρφωθεί πάνω στη ξύλινη εξώπορτά του).

Όμως η αποκάλυψη της μουσικής πανδαισίας μέσα μου, η γοητεία του roc’ n roll ήρθε από τον Σπύρο, ένα παλικάρι 4-5 χρόνια μεγαλύτερό μου, ψηλό με μακριά σπαστά καστανά μαλλιά, αθλητικό τύπο με οξυδέρκεια, αίσθηση της σάτιρας, αλτρουιστής και σπλαχνικός με τους φίλους. Μανιώδης συλλέκτης καλής και σπάνιας, για την εποχή, μουσικής σε LP, με ιδιαίτερη λατρεία στο ψυχεδελικό και τεχνορόκ, στο classic (πια) με συγκροτήματα όπως οι Pink Floyd, Emerson,Lake and Palmer, Caravan, Eloy, Doors, Yes αλλά και Stones, Beatles κι όλη την αφρόκρεμα της εποχής. Αγόρασα ένα μικρό φορητό πικάπ με χίλια βάσανα και γκρίνιες από τους δικούς μου κι έναν εξάψαλμο για τους «λιγδιασμένους μαλλιάδες, τους ντιντήδες». Οι πρώτοι δίσκοι μου ήταν (και αυτό το θυμάμαι με συγκίνηση), το atom heart mother των Pink Floyd και το made Japan των deep purple. Τότε, εκείνη την εποχή ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία να προσμένεις με αγωνία την άφιξη ενός album από τα μεγαθήρια της ροκ παγκόσμιας σκηνής κι όταν επιτέλους δίναμε από το υστέρημά μας να το αγοράσουμε, απ΄ το πενιχρό χαρτζιλίκι μας, (μετρούσαμε πόσες τυρόπιτες δεν θα φάμε, πόσα λεωφορεία δεν θα πάρουμε εισιτήριο και θα μας φάνε οι δρόμοι με τα πόδια) τότε καθόμασταν και χαζεύαμε φωτογραφίες, πληροφορίες, στίχους ακούγοντας τη μουσική που αναδυόταν από τους χαραγμένους κύκλους του βινύλιου (μαύροι κύκλοι) στο μονοφωνικό ηλεκτρικό πλατό. Απ΄ αυτά τα LP ξεχώριζαν κάποια τραγούδια τα οποία αγοράζαμε σε 45άρια για τις ανάγκες των πάρτι, εκείνα τα φοβερά πάρτι. Πότε στο ένα σπίτι, πότε στο άλλο (με το γνωστό ρεφενέ), πότε σε κάποιο στέκι και πότε σε κάποια παραλία, μια απ’ αυτές που ΄χουν περιφράξει επιτήδειοι με την ανοχή της μπάσταρδης κρατικοκοινωνικής ανοχής.

Με τράβαγε παρέα του ο Σπύρος, που λέτε, (άλλο που δεν ήθελα) σε κινηματογράφους να δούμε, κατ΄ επανάληψη, ταινίες σαν το Woodstock, το «Φράουλες και Αίμα». Δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν αφήσαμε πολιτική εκδήλωση συμπαράστασης που να μην πήγαμε. Για την Κούβα, τους παλαιστίνιους, τα παιδιά που τα σέρνανε σε κατασκευασμένες δίκες για να συκοφαντήσουν και να λασπώσουν το κίνημα, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, με όλα τα accessories από κλοπ, δακρυγόνα, αύρες μέχρι τους πρώτους «εορτασμούς» του πολυτεχνείου μέχρι και τους πρώτους νεκρούς μας από την μεταπολιτευτική «δημοκρατική» αστυνομοκρατία με συμπαραστάτες αριστερούς κοινοβολευτικούς (βολευτικούς καλά το έγραψα ,άστο). Υπερασπιστές της παρθενιάς και πολέμιοι του rock σαν αμερικάνικου τρόπου ζωής, οι αυνάνες τώρα το κάνανε γαργάρα, οι μεσαιωνιστές, παλαιολιθικοί κομμουνιστές και το υιοθέτησαν κατά το «όσα δεν φτάνει η αλεπού…» Ο φιλαράκος μου ο Σπυρέτος λοιπόν, ήταν πολιτικά συνειδητοποιημένος κι είχε συνδυάσει τα μουσικά πιστεύω του με τα πολιτικά, κάτι που χάραξε, όργωσε βαθιά κι έσπειρε μέσα στη καρδιά μου, στη ψυχή μου και τον ευχαριστώ γιατί με έκανε να μπορώ να νιώθω, να ακούω τα μηνύματα κάτω από τις επτά νότες και να αναρριχούμαι από στίχους που πάνε τον άνθρωπο πέρα από την επιβίωση, απαιτούν τη ζωή και το όνειρο που εξεγείρετε καθημερινά μέσα στα γιαπιά, τα εργοστάσια, τα πανεπιστήμια, τα σχολειά και στις απλές καθημερινές μας σχέσεις σαν το παιδικό μας έρωτα που αρνείται να μεγαλώσει, να αφομοιωθεί από τις μαλακίες του κωλοκατεστημένου της πουτανιάς, της αρπαχτής, του βολέματος, των χοντροκοιλαράδων ρουφιανόμπατσων, της γλοιώδους εξουσίας.

Στα προεφηβικά μου άκουσα αυτό το clam rock σαν εισαγωγή κι αμέσως μετά ¨έφαγα¨ πολλά δεκάρικα σε juke box, στη Γλυφάδα, για το black night των deep purple, αλλά τώρα δοξάζω το θεό της ροκ που με έκανε να γνωρίσω και να ερωτευτώ τους F. Zappa, Country Joe, Lennon, J.Mayall, L. Ζeppelin, S.Pistols, D.Kennedys, Perl Jam, R.Against the Machine, J.Tull, B.Sabbath, J.Hendrix, Cream, Who, C.C.R., D.Bowie, B.B.King, U2, S.Minds, Rem κ.λ.π. (Είναι σίγουρο ότι θα μείνουν πολλοί στην απ΄ έξω, όπως ο αθάνατος Van Morrison, κι ας με συγχωρήσουν όλοι τους).

To roc’ n roll έχει μια μεγάλη καρδιά, χωρά όλους όσους θέλουν να αφουγκραστούν τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού κι αν εσύ έχεις τον κώλο, τα αρχίδια να έχεις το κεφάλι, τη ζωή σου, τη ψυχή σου έξω από τα σκατά τότε έχει καλώς, αλλιώς είσαι από την απέναντι πλευρά της σελήνης με τις μεγάλες πίστες των «καλλιτεχνών-διασκεδαστών» της πεφωτισμένης τηλεαβάσταχτης πορνογκλαμουριάς, της «έξι μέρες εκπορνεύω τον ιδρώτα μου στη δουλειά και την έβδομη τα ακουμπάω στο νταβατζή μου», «σκατά έχω στο κεφάλι μου κι ανεβαίνω στα τραπέζια να δείχνω το βρακί μου», «τρώω ότι σαβούρα μου σερβίρουν τα reality show και σαν χαζομουνίτσα τρέχω πίσω από σκατόfameistorites κλαψομούνηδες καταλήγοντας στο κρεβάτι κάθε μαλάκα κομπλεξικού με όνειρο ένα αυτοκίνητο» (οι όμορφες Mercedes όμορφα καίγονται) κι «αργότερα να παντρευτώ ένα γουρούνι και να κάνω κι άλλα γουρουνάκια που θα κλαψουρίζουν πως για όλα φταίνε οι εκλογές κι η μόνη αλήθεια είναι να βολευτείς στο δημόσιο και να παντρευτείς ένα φραγκάτο και ας έχεις ξεπουλήσει τη ψυχή σου στο διάολο».

Αν είναι να έρθουν στο ροκ από μόδα να κάτσουν με τις μοδίστρες της κουτσομπολίστικης κοπριάς. Όταν υπάρξει ένα μαζικό κίνημα , αυθόρμητη εξέγερση και οι άνθρωποι απαιτήσουν την ψυχική, την πνευματική τους ανάταση , όταν θα διεκδικήσουν συνειδητά τη ζωή αρνούμενοι την παράνοια, την σκλαβιά της δουπρεπέστατης επιβίωσης τότε θα αισθανθούν την ανάγκη μιας μουσικής υπόκρουσης για το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, εκεί μέσα στα καθημερινά οδοφράγματα, στην καθημερινή σύγκρουση. Κι αυτή η μουσική δεν ξέρω πως θα λέγεται στο μέλλον, αλλά στον δικό μας αγώνα λέγεται «ταΐστε τους πεινασμένους», «σταματήστε τους πολέμους», «αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να ζήσουν να δημιουργήσουν». Εμείς την είπαμε ροκ και για μένα όλα είναι roc’ n’ roll και η χιπ χοπ και η ραπ και η μέταλ κ.λ.π. γιατί τίποτα δεν έχουμε να μοιράσουμε μεταξύ μας, αντίθετα μας συνεπαίρνει η δύναμη για αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, την βιολογικοπνευματική εξόντωση, την υπεράσπιση με αγώνες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι αν υπάρχει οξυγόνο για τον διπλανό μου, υπάρχει και για μένα.

Ιt’ s only roc’ n roll but I Like it… Kαι να μη κοιμόσαστε ήσυχοι, οι καθώς πρέπει, γιατί δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού το ροκ και η εκδίκηση του Μαγιακόφσκι για όσους δεν έχουν φυλαγμένα μέσα τους παιδικά όνειρα παραμένει απειλητική ψυχανεμίζοντας το τσεκούρι της πάνω από τα κεφάλια σας…


Κάποιους τραγουδιστές, λόγω του εξαιρετικού στιχουργικού τους ταλέντου, τους έχουν αποκαλέσει «ποιητές» της Rock. Θα ήθελες να ξεχωρίσεις κάποιους που οι στίχοι τους σε συγκινούν ακόμα;


Μεγάλη κουβέντα να τη λες αυτή. Ζούμε σε μια φαύλη εποχή, φλύαρη, βουτηγμένη στην τηλεοπτική αλαζονεία του σαβουρογάμη αρπαχτικού που θέλει να λέγεται τηλεοπτικός αστέρας και να σκυλεύει πάνω στα πτώματα των ανέραστων εραστών της τηλε κανίβαλης αυταπάτης. Όλοι οι νεκρόφιλοι εισβάλουν στο σπίτι μας καταδίδοντας τα πιο κρυφά όνειρά μας, πετώντας στο στόμα του σαρκοβόρου τέρατος κάθε ίχνος ανθρώπινης ευαισθησίας στο όνομα της θεαματικότητας. Μας δολοφονούν πριν από μας για μας για να έχουν υλικό να δείχνουν στα αιματοβαμμένα δελτία ειδήσεων. Η εποχή των ανύπαρκτων ποιητών.

Όσο γι αυτό που ρωτάς για μένα οι ρεμπέτες είναι ροκ ποιητές, ο Καββαδίας, ο Λουντέμης, ο Καζαντζάκης, Καρυωτάκης, ο ’σημος, ο Σιδηρόπουλος, ο Πανούσης, Μπωντλαίρ, Γκαίτε, Dylan, o Morrison, o παππούς Όμηρος, Σαίξπηρ, Ρεμπώ.

Ακόμα ποιητής είναι ένας άνθρωπος που δίνεται με αυταπάρνηση στην αγάπη, ένας που δουλεύει πάνω στη σκαλωσιά παντός καιρού, στα χωράφια, μια μάνα που μεγαλώνει τα παιδιά της καταδικασμένη από τη γαμημένη κουτσομπόλα κοινωνία, όποιος ουρλιάζει από οργασμό, όποιος ρουφά τους χυμούς της ζωής κάθε στιγμή, τα δεκάδες παιδιά που στήνουν αφιλοκερδώς κι από το υστερημά τους τις συναυλίες των ΜΑΥΡΩΝ ΚΥΚΛΩΝ, όλοι οι επαναστάτες που εμπνέουν τους τροβαδούρους, ο Τσε κε βάρα, ο ’ρης Βελουχιώτης, η Μπέλλου, ο Τσιτσάνης , ο Βαμβακάρης, ο Κέρουακ, ο φίλος μου ο Σπύρος που έκανε λεφτά στο αμέρικα και με έχει χεσμένο…….

Υπήρξαν στιγμές στη ζωή σου που θέλησες να τις αποτυπώσεις με τη μορφή ενός αυτοβιογραφικού τραγουδιού;

Όλα τα τραγούδια μου είναι αυτοβιογραφικά, μια κι αρέσκομαι να καταθέτω τι εμπειρίες μου, τα βιώματά μου σε μια προσπάθεια να μοιραστώ την εσώτερη παιδική μοναξιά μου, ακόμα κι αν χρησιμοποιώ λέξεις που παραπέμπουν σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν μερικοί. Όμως οι αστρομπατσονόμοι από τα Σπάσε το Μπλόκο είναι δίπλα μας και καραδοκούν, το είδαμε με τον βραζιλιάνο στο Λονδίνο το είδαμε στο Παρίσι με τους μετανάστες στο Παρίσι και το ζούμε στο πετσί μας στο τόπο που ζούμε εκτός και κάποιοι άλλοι ζούνε σε εξωγήινους τόπους με σκλήρυνση κατά πλάκας στο μυαλό, ελεφαντίαση στη καρδιά και η ψυχή τους είναι πουλημένη από γεννησιμιού τους στα κόμματα της άρχουσας τάξης, είναι τα γνωστά κομματόσκυλα.

Το Ξανθό Στο Μαυροκόκκινο είναι μια αληθινή ιστορία που μου συνέβη μάλιστα δυο φορές, σε δυο διαφορετικές εκδηλώσεις. Το Ρέκβιεμ όταν είδα ένα φίλο μου κρεμασμένο από το ταβάνι. Οι αναφορές σε καταχρήσεις, που ποτέ δεν έκρυψα ότι υπήρξα εραστής τους, υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα, τα όρια ή προσπαθώντας να μάθω που διάολο είναι τα σύνορα της αλήθεια, της δικής μου ή μη αντέχοντας τη μοναξιά, αναζητώντας απεγνωσμένα την αγάπη ενώ εκείνη μου δινόταν απλόχερα δίπλα μου.

Το Μουσικό Νερό για μια φίλη που ήξερα ότι θα την χάσω το πρωί και ξαγρύπνησα κοιτώντας της, παραφυλώντας μη και την τρομάξουν κακά όνειρα, προσπαθώντας να ξορκίσω το κακό, να της αλλάξω γνώμη τη τελευταία στιγμή κλεισμένος μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί όσο και να ικέτευα δεν μπορούσε να με ακούσει και κουρασμένη έφυγε κι εγώ ποτέ δεν της είπα όσα είχα να της πω. Τίποτα ιδιαίτερο δηλαδή, όλοι τα ζούνε κάθε μέρα αυτά…

Ο Παλιάτσος αναφέρεται στο δεύτερο εγώ που καθρεπτίζεται στα μάτια του γυάλινου ψεύτικού κόσμου και διαλύεται κάθε στιγμή όταν τα ιδανικά απαιτούν ζωή και το όνειρο μετά από πάλεμα παίρνει σάρκα και οστά.

Πληγωμένοι δράκοι μιλά για όλα τα χαμένα παιδικά μας όνειρα ( προσφιλές θέμα μου γιατί αντλώ δύναμη από κείνα τα χρόνια, νιώθω ακόμα παιδί και ξαναζώ μέσα απ΄ τα όνειρα και τη δύναμη του παιδιού μου).

Ο Καβαλάρης του ουρανού μιλά γα το τι έκαναν τα αμερικανάκια στους ινδιάνους κι εγώ μέσα μου έτσι νιώθω κι από παιδί με τους ινδιάνους ήμουνα και σαν καταγωγή ποντιακή έχω έναν πολεμιστή μέσα μου.

Το Τango Βατράχων για τα χρόνια που περνούν πάνω από μια γυναίκα, την ίδια τη ζωή, τη μάννα φύση κι όλο φοβάται πως κάποια μέρα δεν θα την θέλει μήτε ο εραστής μήτε κι ο νταβατζής.

H Αρζεντίνα είναι πραγματική ιστορία που έζησα όταν πήγα και δούλεψα σαν ναυτικός το 1978 κι ήμουν μόλις 16 χρονών.

Τα ποιήματα τα ερμηνεύεις ανάλογα με τις δικές σου ανάγκες κι εμπειρίες κι αυτό είναι η αλήθεια κι αν εσύ είσαι άδειος δεν σου λένε τίποτα εκείνα τα γραμματάκια με τους τόνους δίχως εικονίτσες.


Εκτός απ΄ τη μουσική έχεις ασχοληθεί και με άλλες μορφές τέχνης όπως η ποίηση και η λογοτεχνία. Θεωρείς ότι τα μεγάλα αριστουργήματα απ΄ το παρελθόν παραμένουν και σήμερα επίκαιρα;


Ναι αναφέρονται στο βιογραφικό μου πέντε απόπειρες συγγραφής και λέω απόπειρες γιατί εγώ δεν κατατάσσω τον εαυτό μου σαν συγγραφέα, πόσο μάλλον ποιητή, διότι ποίηση είναι να εννοείς πολλά με λίγα λόγια κι εγώ νομίζοντας πως δεν με καταλαβαίνουν (;) έχω ροπή προς τον πλεονασμό.

Τα μεγάλα αριστουργήματα και βέβαια παραμένουν κι αλίμονο αν οι μεγάλοι αρχαίοι μας συγγραφείς, φάροι, οδηγοί στον σκοταδισμό δεν λειτουργούσαν ακόμη. Δεν έχω το ψώνιο της βιβλιοφαγίας ή της πάνσοφης δασκαλίστικής κατήχησης κανενός. Αναφέρω κάποια κλασικά αναγνώσματα κι όποιος θέλει ειλικρινά θα σκάψει με τα νύχια του να βρει τις απαντήσεις μέσα του. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις και σωτήρες. Η αλήθεια είμαστε εμείς, είναι μέσα μας. Δεν γεννηθήκαμε τυχαία. Η ανάγνωση και γενικότερα η τέχνη με βοήθά στην αναζήτηση να γίνω καλλίτερος άνθρωπος, κι ακόμα προσπαθώ κι ίσως αυτό είναι που με σώζει από την καθημερινή τρέλα..

Στους Ε. Ζολά, Ντοστογιέφσκι, Ουγκώ, Χεμινγουέη κι άλλους η μεγάλη τους μαγκιά είναι ότι είναι πάντα επίκαιροι και θα είναι όσο θα υπάρχουν ανήσυχα μυαλά που θα θέλουν να ανοίξουν το μυαλό τους και να πάνε λίγο την ανθρωπότητα πέρα από τους φτηνούς κι ανέραστους γαλαξιακούς ορίζοντες της καθημερινής δουλικότητάς μας, πέρα από το σύστημα καταναγκαστικής εκπαιδευτικοαποχαύνωσης, αποβλάκωσης, της τυχάρπαστης σκλαβοπαιδείας του κώλου που διακρίνει τα σχολεία σωφρονιστικά εκπαιδευτήρια του μεγάλου πλανητάρχη αδελφού. Υπάρχουν ελάχιστοι εκπαιδευτικοί, πνευματικοί άνθρωποι που είναι προσωπικότητες και μόνο μια προσωπικότητα μπορεί να δημιουργήσει μια άλλη προσωπικότητα. Στο χέρι σου είναι αν θέλεις να είσαι πρόβατο και να απεργείς ζητώντας καλύτερες συνθήκες σφαγής ή να είσαι λύκος λεύτερος και να ορίζει τη ζωή σου. Έχεις χρέος μόνος σου να βγεις από το λάκκο σου, όσο βαθύς και να ναι κι αυτό θα σε βοηθήσει η τέχνη, θα γίνει εφόδιο, το πιο δυνατό όπλο να μη σε κοροϊδεύει κανείς. Η τέχνη είναι πάντα η ίδια η ζωή, βυζαίνοντας τη θεωρία της οπλίζεσαι για ένα μακρύ περιπετειώδες ταξίδι γεμάτο δράση. Μπορούν να μας τα πάρουν όλα, αυτό που έχουμε μέσα μας σαν πιστεύω, το δικό μας όνειρο, ποτέ. Επίκαιρο όσο ποτέ σε ΄σους δεν θέλουν να πεθάνουν γεννημένοι δούλοι. Πόσο μάλλον η λογοτεχνία. Ο Λόγος είναι η αρχή...


«Η μεγάλη, τέλεια αγάπη» είναι ο τίτλος του τελευταίου σου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Και αναρωτιέμαι. Η «μεγάλη, τέλεια αγάπη» που όλοι αναζητούν είναι τελικά ένα «άπιαστο όνειρο» στη σφαίρα της ουτοπίας ή μία ψυχική και συναισθηματική ολοκλήρωση πέρα απ΄ τα δεσμά του αποπροσανατολισμού και της ιδιοτέλειας;


Ξέρεις γράφοντας το βιβλίο συζητούσα με διάφορους για το θέμα κι όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Τους έλεγα για την αγάπη και εννοούσαν το sex!!!Στους περισσότερους μάταια το εξηγούσα. Γι αυτούς είμαι ο ρομαντικός κι ονειροπόλος. Τώρα όλοι λέει βάφονται, ντύνονται, δανείζονται, τρώνε, γαμάνε αφού συμβουλευτούν τη τηλεόραση. Σου λέει ¨θες να γαμηθούμε;¨ πες τη μέρα, τι ώρα μπορείς να δω αν δεν έχω κανένα meting ή κανένα παράλληλο τζογοραντεβού κι αν εσύ έχεις καλύτερη κούρσα, ή σπίτι να το καπαρώσουμε, να δώσουμε τα χέρια, να υπογράψουμε το συμβόλαιο και να βρεθούμε στον τόπο του εγκλήματος για να πηδηχτούμε. Κανονική εμπορική συναλλαγή. Τι τα θέλεις τώρα τα αισθήματα; Μη μιλάς άλλο για αγάπη, είναι παντού στα τραγούδια των σκυλάδικων, στον λουλουδοπόλεμο, στη κοκαΐνη, στους μπράβους, στους μόδιστρους και τα σκυλάκια τους. Έχεις δει όργιο σε πάρτι με τα κινητά στο χέρι να φτάνουν ομαδικά σε οργασμό ανταλλάσσοντας μηνύματα αγάπης, sms, mms; Χάνεις, κι εκτός των άλλων δεν χρειάζονται μέτρα αντισύλληψης, δεν γεμίζεις μικρόβια, δεν καταναλώνεις σάλιο να γνωρίσεις τον εραστή σου, να τον φιλήσεις κι αν δεν σου αρέσει (ντύνεσαι) κλείνεις τη συσκευή κι ας τον άλλον να κάνει αναπάντητές (να αυνανίζεται) φεύγεις!!!!!!!!!!

Όλα πουλιούνται κι αγοράζονται είναι η φιλοσοφία της εποχής κι αν δεν έχεις euro ή dollars πούλα τα παιδιά σου, τα νεφρά σου, το κορμί σου, τη γυναίκα σου, τη συνείδησή σου, τη ρουφιανιά σου, τα αισθήματα που σε ξεχωρίζουν από τα κτήνη.

Ένα στα γρήγορα και δεν είναι σουβλάκι, δεν έχει ευχαρίστηση, απόλαυση. Ένας βιασμός κατ΄ εξακολούθηση και παραφύση. Περάσαμε από το ¨κορμί μου θα το πουλήσω ακριβά¨ σε ¨πάρτε τώρα που γυρίζει¨ ¨πηδήχτε το κεφάλι μου για να νομίζει πως είναι χρήσιμο¨. Κουβέντα γι αυτό. Είναι κοινωνική συναναστροφή για να μας κάνουν παρέα οι άλλοι. Σπέρνουν κουτσούβελα (δικιά τους ορολογία) και γάμους για να τα εγκαταλείψουν στην αγκαλιά του κράτους νταβατζή και της κοινωνίας της πουτάνας. Μια ζωή τι θα πούνε οι άλλοι.

Το βιβλίο το ξεκίνησα με σκοπό να γράψω παραμύθια για παιδιά και κατέληξα να κάνω παραμύθια με βασιλόπουλα και βασιλοπούλες για μεγάλα παιδιά που τα έχουν πιο πολύ ανάγκη σε ένα κόσμο τόσο πεζό κι ανέραστο. Τα χάρηκα αφάνταστα. Μια φίλη είπε ότι είναι αυτοβιογραφικό κι ίσως να μην έχει άδικο. Η αγάπη είναι παρούσα σαν οξυγόνο μέσα μας γύρω μας, στα απλά πράγματα, στους φίλους μας, στις σχέσεις μας, σε κάθε ανάγκη για βοήθεια προς τον συνάνθρωπο και πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις ότι πιο ιδανικό και υλιστικό σε κρατά δέσμιο στο χρυσό κλουβί σου για να μπορέσεις να νιώσεις την αύρα της να σου χαϊδεύει τη ραχοκοκαλιά της καρδιά σου. Πρέπει να ταπεινωθείς, να ξεβρακωθείς από συναισθήματα του κώλου και προαιώνιες προκαταλήψεις.

Πρέπει να αισθανθείς την ανάγκη (μαγική λέξη), χωρίς τον υπέρτατο εγωισμό σου, για να την δεχτείς σαν τη πιο λαμπρή σου αόρατη φορεσιά.

Η πανανθρώπινη αγάπη – συνείδηση απαιτεί να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να τον προσφέρεις σε κοινή θυσία χωρίς να προσμένεις ανταλλάγματα. Κανένας δεν νοιάζεται μέσα στις μεγαλουπόλεις αν κάποιος φωνάξει βοήθεια ή αν βιάζεται ένα παιδάκι στο διπλανό μπαλκόνι, ή μια γυναίκα ξυλοκοπείται. Κανείς δεν νοιάζεται αν στα πάρκα οι σύριγγες είναι αξιοθέατο, αν ξεπαγιάζουν ανήλικοι στα παγκάκια των πάρκων και τους βρίσκουν ανάσκελα μελανιασμένους το πρωί. Κανείς δεν νοιάζεται για τους άστεγους, τους εξαθλιωμένους. Κανείς δεν νοιάζεται που τα παιδιά δεν έχουν που να παίξουν να αποθέσουν τα παιχνίδια τους τα όνειρά τους γιατί τα έχουν όλα τσιμεντοποίηση, τα έχουν περιφράξει κι έχουν γίνει παιδότοποι ιδιωτικοί και γήπεδα που πληρώνεις αδρά για να παίξεις. ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ. Κανείς δεν μιλά γιατί δεν το είπε η τηλεόραση, γι αυτό.

Κανείς δεν αντιδρά κι όλοι περιμένουν σαν μελλοθάνατοι τις εκλογές για να έρθουν οι άλλοι μουχλοπολιτικάντηδες να υποσχεθούν ψήγματα ζωής σε ζόμπι ανθρώπινα που το μόνο τους όνειρο είναι να αγοράσουν καλλίτερο αμάξι από του γείτονα και ας τους πηδήξουν πατόκορφα οι βρικόλακες τράπεζες το αίμα κι αυτουνού και των παιδιών του. Μετανάστες όλοι για ένα καλλίτερο όνειρο γαμάμε τους δύστυχους οικονομικούς μετανάστες από ξένες χώρες ουρλιάζοντας μεσούρανα πως δεν είμαστε ρατσιστές κι ύστερα τους κρεμάμε στη πλατεία γιατί φοβόμαστε ότι μας μοιάζουν. Η αλήθεια είναι η αγάπη και δεν μπορούμε να την κόβουμε κατά τα μέτρα μας, τα συμφέροντά μας όπως μερικοί τον χριστιανισμό, το κομμουνισμό, τον αναρχισμό κλπ. Γιατί να ξέρεις την Αγάπη αν δεν την σέβεσαι καλλίτερα να την φοβάσαι……


Τελειώνοντας ας γυρίσουμε και πάλι στη μουσική. Οι «Μαύροι Κύκλοι» μετά από 5 LP και πολλές πετυχημένες «ζωντανές» εμφανίσεις κατάφεραν και έχουν ένα πιστό και φανατικό κοινό. Τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον;


Φέτος το μουσικό σχήμα, το λεγόμενο Γιώργος Τσίγκος και οι μαύροι κύκλοι έκλεισε 15 χρόνια ζωής. Ταξιδέψαμε σε όλη σχεδόν τη Ελλάδα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, πολλές φορές, κοιμηθήκαμε σε παγκάκια, δεν μας έδωσαν ούτε τα ναύλα μας να γυρίσουμε πίσω αλλά είμαστε γεμάτοι κι ευτυχείς που κάναμε αυτά τα ταξίδια συναντώντας φίλους κι όχι φανατικούς οπαδούς. Ανταλλάξαμε ιδέες, ήπιαμε κρασί κι όνειρα πλάι-πλάι με πρόσχημα κάποια τραγούδια και με κοινή μουσική – ιδεολογική πορεία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ήμασταν από τους τυχερούς κι εγώ νιώθω γεμάτος από συναισθήματα κι εμπειρίες.

Χώροι που υπήρχαν για συναυλίες δεν υπάρχουν πια. Στα λιγοστά εναπομείναντα δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι σαν μη εμπορεύσιμοι. Ελάχιστα ραδιόφωνα υπάρχουν που μπορούν να παίξουν και να αναγγείλουν μια συναυλία αφιλοκερδώς, άνευ ανταλλάγματος. Τα περισσότερα συγκαταλέγονται στη μεγάλη μαφία των τηλερτζιανονταβατζηδομέσων μαζικής αποχαύνωσης, με τους γνωστούς δημοσιογραφίσκους με τα κροκοδείλια δάκρια που κόπτονται μόνο αν πεθάνει το σκυλάκι της εθνικής σταρ κυρα κατίνας. Αυτοί ζητούν γη και ύδωρ (τα γνωστά 090, τα ακριβοπληρωμένα φιλάνθρωπα δήθεν sms και την δήθεν υποστήριξη της ροκ κουλτούρας με συμμετοχές λογοκριμένων τηλεφωνημάτων από υπερεπαναστάτες δημόσιο-υπαλληλίσκους που βολεύτηκαν με την καρέκλα τους χάρη στο κομματικό τους γλείψιμο και το βρίσκουν πολύ sic να αυνανίζονται πιστεύοντας ότι είναι ροκ επειδή βάζουν στον ίδιο ράδιοφoνικόσκατοσακκουλό τους (το κουνουπίδι που έχουν για μυαλό) τον σφακιανάκη και τους κολοσσούς του rhythm and blues, της jazz, του punk και της ραπ των γκέτο και της αμφισβήτησης . Αν δεν μπορείς να ακούσεις συνάμα με το σόλο της κιθάρας την κραυγή αγωνίας αυτού του κόσμου που πεθαίνει από μοναξιά, από περιβαλλοντολογική καταστροφή, από πολέμους, πείνα, από στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων τότε είσαι ένας απέραντος βόθρος. Τον κώλο μας δεν τον χαλαλίζουμε για το μουνί τους. Α ς κάτσουν στις σκουριασμένες κονσέρβες των ¨σκύλων¨ που εκτρέφουν.

Έχουμε σχεδόν έτοιμο ένα ολοκαίνουργιο δίσκο κι όλοι οι φίλοι μας περιμένουν, μας κολακεύει αυτό, με αγωνία να το δούνε και με τα εξώφυλλά του και με μια αξιοπρεπή παραγωγή. Ποιος θα χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο έργο; Όλοι ξέρουμε πως η κυκλοφορία ενός δίσκου είναι ένα ακριβό χόμπι αν δεν θες βέβαια τη βοήθεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η μόνη μας βοήθεια είναι όλα αυτά τα παιδιά που έρχονται στις συναυλίες μας, οι οποίοι μας υποστηρίζουν τόσα χρόνια κι αν αυτοί το θέλουν πραγματικά θα υπάρξει μια ακόμα δισκογραφική παρουσία. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνουν ομάδες παιδιών σε κάθε πόλη, όπως και πρώτα, να αναλάβουν με δικιά τους πρωτοβουλία έξοδα, οργάνωση ώστε να γίνουν συναυλίες και με άλλα συγκροτήματα και να ξαναπάρει φωτιά το ροκ στην Ελλάδα, να κυκλοφορήσουν ξανά καλές δημιουργίες. Βέβαια τότε θα ξανάρθουν τα κοράκια οι δισκογραφικές εταιρίες και θα πλασάρουν τα συγκροτήματα άλλοθι του κατεστημένου, τα συγκροτήματα τύπου «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» και το ροκ θα είναι πάλι φρου-φρού κι αρώματα, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και μπουζούκια και κλαρίνα heavy metal τουρκογύφτικο. Κι εγώ ελπίζω, μα την αλήθεια, να είναι στα πράγματα η πιο ξύπνια και επαναστατική γενιά των τελευταίων ετών και να τους πετάξει όλα τα οικόσημα της μαλακογκλαμουριάς της ξεφτιλισμένης στη μάπα… Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να τη δούμε στο μέλλον!


Y.Γ. (Tent-boy-δες, ντιντήδες, γιεγιέδες, αποβράσματα, αναρχικοί συλλαμβάνονται μπροστά στο φακό της κάμερας κάθε χρόνο, τέτοια μέρα και τους βλέπουμε στα διασωθέντα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα εκείνης της εποχής , να μας θυμίζουν πως οι «καθώς πρέπει φιλήσυχοι» πολίτες λούφαζαν στο τάφο τους ακούγοντας τους υποτιθέμενους λαϊκούς αοιδούς, τους γραβατoμένους, κουστουμαρισμένους σαν ασφαλίτες παίρνοντας τον υπνάκο του δικαίου κάτω από την ασπίδα της επτάχρονης εθνικοχριστιανικής δικτακτορικής-κρατικής ciamerican πρόνοιας. Γαμώτο μου τι μέρα κι αυτή να την εξαργυρώνουν όλοι αυτοί που έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο μας και τα αιτήματα της εξέγερσης να παραμένουν ανεξίτηλα κι ανεκπλήρωτα;

11.10.2001

Συνέντευξη για το ηλεκτονικό περιοδικό www.roadhouse.gr
Τις ερωτήσεις κάνει ο Γιάννης Παντζιάρας

Τις ερωτήσεις κάνει ο Γιάννης Παντζιάρας

1. Έχεις ζήσει εδώ και πολλά χρόνια, από την οπτική του δημιουργού, του χώρο που αποκαλείται Ελληνική ροκ σκηνή. Αρχικά θα σε ρωτήσω αν κατά τη γνώμη σου υπάρχει όντως ροκ στην Ελλάδα.

Αυτή είναι μια πικρή ιστορία θα έλεγα. Τι είναι ροκ και τι δεν είναι ροκ. Υπάρχουν τα τηλεπορνίδια σκυλοαστέρες που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες και τους γλείφουν οι εκάστοτε λακέδες δημοσιογραφίσκοι των δισκογραφικών εταιρειών. Εγκάθετοι ενός γνωστού κυκλώματος μαστροπείας στυγνής εκμετάλλευσης με θύματα και τελικούς αποδέκτες ένα σωρό παιδιά που στη πιο εύπλαστη ηλικία τους, πάνω στ πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς τους τα εκμεταλλεύονται οι τυχοδιώκτες εμπορίσκοι ονείρων για να κάνουν πιο χρυσή τη πουτανιά τους. Πρόσεξε δεν φταίνε μόνο αυτοί, φταίνε και τα θύματα, τα καταναλωτικά γουρουνάκια. Ένας δίσκος ποπ σκυλαστέρα μόνο με την αναγγελία της κυκλοφορίας του πουλάει και μετά βγαίνουν διάφοροι τυχάρπαστοι, ανεγκέφαλοι και καμαρώνουν για το χαμηλό επίπεδο ενός ολόκληρου λαού. Μιλάμε για κατάντια όταν έχεις να κάνεις με διακόσιες χιλιάδες δίσκους φτηνής κι εφήμερης κατανάλωσης κι από την άλλη δεν έχεις να αντιπαραθέσεις κανένα επίπεδο, έστω άντε όχι ανάλογο σε πωλήσεις αλλά να υπάρχει στοιχειωδώς. Π.χ. Έχουμε μπαλέτο στην Ελλάδα; Έχουμε λυρική σκηνή; Έχουμε τζαζ; Έχουμε κλασική μουσική; Έχουμε μόρφωση; Έχουμε υγεία; Έχουμε ελευθερία; Ε λοιπόν ούτε ροκ έχουμε. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Είμαστε ότι ψηφίζουμε, ότι τρώμε κι ότι χέζουμε. Παράγουμε σαβούρα και κάνουμε τις γενιές που έρχονται σαβουρομαζώχτρες να τις πηδάνε οι εκάστοτε σαβουρογάμηδες, οι ευκατάστατοι νταβατζήδες μιας υποτιθέμενης τέχνης. Από την άλλη υπάρχει κι αυτή η υπόγεια σκηνή που με το αίμα της πληρώνει την αδιαφορία της μάζας, των πολλών. Πληρώνει από τη τσέπη της για τα όνειρά της και το ψώνιο της αδιαφορώντας για τα παραπάνω πρόβατα καταναλωτές που άντε ν' απεργήσουν και καμιά μέρα αν τους το υποδείξει το κόμμα κι εκεί πάνω να πάθουν καμιά κρίση επαναστατικότητας και να κατέβουν στο δρόμο για να ζητήσουν καλύτερες συνθήκες σφαγής.Οι ρομαντικοί, «ρόκερς» ας τους πούμε, αιθεροβάμονες στην Ελλαδίτσα εισπράττουν το τίμημα της μοναξιάς και της αδιαφορίας. Αν τολμήσουν δε και βάλουν και κανένα στίχο παραπάνω από τρεις λέξεις (η μία σίγουρα είναι η Αγάπη γιατί είναι σίγουρο χαρτί) τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι κανείς δεν πρόκειται να τους ανακαλύψει ποτέ. Στα αρχίδια τους θα σου απαντήσουν γιατί δεν παίζουν τη μουσική τους στα υπόγεια κυνηγημένοι από το κουτοπόνηρο κατεστημένο για να βγάλουν λεφτά. Δεν φοβούνται το μεροκάματο ακόμα και σε γιαπιά και εργοστάσια προκειμένου να παίζουν αυτό που γουστάρουν κι ονειρεύονται. Τα όνειρα και οι ελπίδες κάποιων παιδιών, αυτής της πραγματικής ζωής, ζωγραφίζουν με τα πολύχρωμα φτερά τους τους ουρανούς των ελπίδων και δεν φοβούνται να τους ταξιδέψουν γατί ξέρουν καλά πως η ζωή ανήκει στους τολμηρούς κι οι άλλοι δειλοί μετά το πεντάλεπτο διάλειμμα που τους παραχωρούν τα αφεντικά της εμπορευματικής «τέχνης» μέσα στη σκατοκόλαση που επέλεξαν να ζήσουν θα ξαναβάλουν τα κεφάλια μέσα. Οι πρωινές εκπομπές έρχονται στη τηλεόραση του Μεγάλου Αδερφού, είναι εδώ και χρόνια στο σβέρκο μας. Οι κανίβαλοι θα ξαναζητήσουν το αίμα των νεανικών σας ονείρων. Εσείς συγκροτήματα του ροκ με τη ροδαλή πιπίλα της επανάστασης στο όνομα της Αγάπης σας θα ξαναστήσετε τον κώλο πατώντας στις ελπίδες και τα όνειρα όλων αυτών των εύπλαστων συνειδήσεων; (Να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι; Η ερώτησή σου ποιά είναι; Ροκ; Τι είναι αυτό τρώγεται;)

2. Ποιες αλλαγές βλέπεις στο χώρο αυτό συγκρίνοντας το 1991 με το 2001;

Αλλαγές; Αγοράστηκαν πιο πολλά μουσικά όργανα. Φτιάχτηκαν πολλά μουσικά σχήματα. Πολλές πρόβες και στούντιο για να γράφουν τα παιδιά τα δημιουργήματά τους και οι δισκοπαραγωγοί να τα θάβουν στα συρτάρια τους. Τα περιοδικά λαϊκής κατανάλωσης ασχολήθηκαν παραπάνω κάτω από τις υποδείξεις των εταιρειών και πρόβαλλαν κατά κόρο τα ίδια και τα ίδια συγκροτήματα κατασκευάζοντας και ψευτοδιλήμματα και προβληματισμούς του κώλου. Π.χ. το ροκ της βόρειας Ελλάδας εναντίον τς νότιας Ελλάδας, το hip-hop και low bab και πάει λέγοντας. Τόση μαλακία και τόσο μελάνι για τόσο χαζά θέματα πληρωμένα εκ των προτέρων από τους διάφορους άσχετους μανατζερίσκους του κυκλώματος. Στόχος είναι βέβαια να ξεχάσουμε τα πραγματικά προβλήματα, να αποπροσανατολίσουμε το πιο υγιές κομμάτι της νεολαίας και να το βάλουμε κάτω από ταμπέλες να σφαχτεί για το χατίρι της γκλαμουριάς μας. Κάνουν ότι και ο πόλεμος όταν θέλει να θάψει στα συντρίμμια τα πραγματικά προβλήματα των φτωχών. Λίγο πριν εξεγερθούν και απαιτήσουν τη ζωή τους, τους βαφτίζει τρομοκράτες κι αυτούς και τα παιδιά τους και σαν φιλόστοργος πατέρας ο πλανητάρχης τους χαρίζει την αιώνια γαλήνη και επίλυση όλων των προβλημάτων τους. Τους δωρίζει δύο μέτρα κάτω από τη γή. Πουλήθηκαν κι αγοράστηκαν συνειδήσεις με αμοιβαίο όφελος υπέρ των εμπόρων. Ότι δηλαδή συμβαίνει ανά τους αιώνες. Φαύλος κύκλος. Υπήρξε λοιπόν μια κακώς εννοούμενη άνθιση κι εκεί επάνω πίστεψα ότι πολλά παιδιά τώρα καλλιεργούν το πνεύμα τους περισσότερο, διαβάζουν, ασχολούνται με τις τέχνες αποκτούν κριτικό πνεύμα και απαιτούν περισσότερη ζωή αρνούμενοι τη γλυκιά βόλεψη της καραμελένιας επιβίωσης. Νόμισα ότι μαζί με όλα αυτά τα μουσικά σχήματα που παίζουν ηλεκτρική μουσική και ψάχνουν για γκόμενες και λεφτά να αγοράσουν μηχανάκι, θα έβγαιναν στη πιάτσα και συγκροτήματα που θα είχαν ένα λόγο ουσίας και θα κατήγγειλαν τη στείρα ζωή μας, θα απαιτούσαν με τα τραγούδια τους την πραγματική αγάπη, την ανιδιοτελή κι όχι εκείνη τη μίζερη που θέλει σαν χωρίζεις από τον σύντροφο σου να τον εκδικείσαι ή να καταφεύγεις στα κλαψομούνικα άσματα. Από όλα είχαμε σε αυτή τη δεκαετία, παράπονο δεν έχω. Δεν μπορώ επίσης να πω ότι τέτοια παιδιά δεν προσπάθησαν σκληρά να δείξουν τις δουλειές τους και δεν ταξίδεψαν ανά την Ελλάδα για να επικοινωνήσουν με φίλους τους. Πως να ανταγωνιστείς όμως τα μέσα μαζικής κατανάλωσης όταν βομβαρδίζουν συνεχώς τα άμαχα μυαλά των παιδιών όπου και απευθύνεσαι; Κάνεις μία συναυλία και δεν το μαθαίνει κανείς. Κλάνει ο γυαλιστερός τσιφτετελοροκάς και το κάνουν πρώτη είδηση μετά ακριβώς από τα πεινασμένα παιδάκια που τα τρώνε οι μύγες μέσα στην αρρώστια και την εξαθλίωση. «Εμείς» άρρωστοι τηλεθεατές της ζωής (οφθαλμοπόρνοι), ευαίσθητοι δήθεν από την κούνια μας τρέχουμε να κλάψουμε με το δράμα και τα δάκρυα, όχι βέβαια των παιδιών, στο κάτω κάτω ξένα είναι και μαύρα, αλλά του γκόμενου ποπ είδωλου που ούτε να μιλήσει δεν ξέρει κι ούτε κατά που πέφτει γεωγραφικά το μέρος-τάφος αυτών των αθώων βλασταριών γνωρίζει. Ξέρει πολύ καλά όμως που είναι το μηχάνημα αναλήψεως των καταθέσεων του. Τι έγινε αυτή τη δεκαετία; Η παγκόσμια επανάσταση των ηλεκτρονικών υπολογιστών που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Σου κάνουν σεξ, δεν έχουν κρεβατομουρμούρα, σου φτιάχνουν καφέ, σου κλείνουν ραντεβού και αναπνέουν και αισθάνονται για σένα γιατί εσύ όπως κατάντησες μια ανθρωπομηχανή ούτε να χέσεις δεν είσαι ικανός. Το κάνουν αυτοί για σένα. Εγώ βέβαια τώρα είμαι από τους τυχερούς. Πρόλαβα εν ζωή και είδα τους δίσκους μου να κυκλοφορούν και εισέπραξα την ανεκτίμητη συμπάθεια και επιτρέψτε μου να πιστεύω και την αγάπη των παιδιών. Με τίμησαν με την προτίμησή τους και την εκτίμησή τους και θα τους ευχαριστώ μια ζωή. Όμως υπάρχουν δημιουργοί με αξίες οι οποίοι πέθαναν από μοναξιά πάνω στη προσπάθειά να ανοίξουν τη καρδιά τους. Έχετε το νου σας. Μη λέτε σε μένα δεν πρόκειται να συμβεί γιατί εγώ είμαι ταλέντο και φίλος θα γεννώ με όλο το κόσμο. Καλά είναι να ονειρεύεσαι ξύπνιος και τραγουδιστός αλλά η ζωή, η πραγματική ζωή, δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού που λες όσα φράγκα και να έχει ο μπαμπάς σου για να μπορεί να σου αγοράσει τα πιο τέλεια μουσικά όργανα και μηχανήματα για την προκατασκευασμένη ψυχαγωγία σου. Έχεις λες φίλους. Πρόσεχε οι «φίλοι» που αναφέρεις αν τώρα μπορούν και βομβαρδίζουν τους γειτονιές μας αύριο δεν θα το έχουν σε τίποτα να κάψουν, να βιάσουν να σκοτώσουν εμάς και τα παιδιά μας. Οι κανίβαλοι «φίλοι μας» τους φίλους τους τους έχουν πάντα μέσα τους, όχι στη καρδιά αλλά στο στομάχι. Αλλαγή, ποιά αλλαγή; Ποιό κίνημα θα φέρει κάποια αλλαγή και ποιος έχει ανάγκη κάποια αλλαγή εδώ στη χώρα του βολέματος του ρουσφετιού, των κομματόσκυλων, της πουτανιάς και της αρπαχτής; «Που να τρέχουμε τώρα μωρέ αδερφέ μου για αλλαγές και τέτοια, πηγαίνετε εσείς κι αν είναι καλά ερχόμαστε» λένε οι περισσότεροι ανά τον κόσμο. Σιωπή η αλλαγή κοιμάται.

3. Παρακολουθείς την εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα; Ακούς όλα αυτά τα καινούρια συγκροτήματα που εμφανίζονται συνεχώς; Ποια ξεχωρίζεις από το χώρο του ροκ;

Μου στέλνουν πολλά παιδιά τα τραγούδια τους και αλήθεια είναι ότι υπάρχει ψυχή και δύναμη μέσα τους. Είναι φοβερό πως αυτά τα παιδιά κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες (ειδικά όσοι διαμένουν εκτός Αθηνών) καταφέρνουν και δημιουργούν. Όσο για την εξέλιξη τώρα γίνονται περισσότερες πρόβες, τα παιδιά τρέχουν στα ωδεία, είναι τα πιο όμορφα μιας καλοταϊσμένης όσο και φοβερά μοναχικής γενιάς. Οι νότες παραμένουν επτάψυχες. Η μήτρα είναι στείρα και δεν γεννάει τίποτα ιδιαίτερο. Αυτό το ρημάδι το ιδιαίτερο ή το έχεις ή δεν το έχεις. Να το κατασκευάσεις πάντως στον υπολογιστή με πρόγραμμα και καλούπια δεν θα στο επιτρέψει η μάνα φύση. Σας θυμίζω πως τα τελευταία δέκα χρόνια βγήκαν εκατοντάδες σχήματα και κυκλοφόρησαν χιλιάδες δίσκοι από τους οποίους ελάχιστα μουσικά πράγματα θυμάστε να μου πείτε. Εννοώ βέβαια αξιόλογα που να άγγιξαν τη ψυχή σας. Συνοδοιπόροι οι περισσότεροι των εκτός Ελλάδος «συναδέλφων» δεν τολμούν το κάτι άλλο και προσπαθούν μόνο να επιβιώσουν μονοδρομώντας την εύκολη συνταγή της αντιγραφής. Όχι δεν λέω ότι είμαι εγώ από τη μεριά της παρθενογένεσης γιατί δεν την είδα πουθενά για να σας την ομολογήσω. Παραμένω λάτρης του ιδιαίτερου στίχου των τραγουδιών μου και σαν τέτοιος την Αλήθεια μου θα την πω. Τώρα είναι ο μεγάλος ποιητής επίκαιρος όσο ποτέ κι όποιος αυτοαποκαλείται και λέει και για άλλους πως είναι ποιητές είναι άξιος της μοίρας του, αυτής της σκατόψυχης. Μη με βάλετε στο κόπο να πω ονόματα, αυτοί που με εκτιμούν και γω το ίδιο, τα έχουν ακούσει κατ΄ ιδίαν κι έτσι πρέπει να μείνουν μιας κι εγώ δεν είμαι άξιος κριτής του καθενός ονείρου και πόσο μάλλον όταν όλοι ξέρουν πως σιχαίνομαι αυτόν τον ρόλο των δισκοκριτικών, αυτών πορνιδίων της Τέχνης.

4. Μουσική, ποίηση, κινηματογράφος... Ξεχωρίζεις κάποιες από αυτές τις μορφές τέχνης;

Θα σας λυπήσω. Απολαμβάνω όλες τις τέχνες. Ξεχωρίζω την μέγιστη. Την ποίηση. Γιατί λέει με λίγες λέξεις ότι ανά τους αιώνες φλυάρησαν τα αστέρια. Φαντασία χρειάζεται και σαν μάνα σε οδηγάει σε όλο το σύμπαν. Χωρίς να σου ζητάει μία δραχμή στο αρχέγονο τρενάκι του λούνα παρκ της σε βάζει και βλέπεις τις τέχνες και τα θαύματα όσων γίναν κι όσων θε να γίνουν. Φτάνει να έχεις γερά εφόδια για το ταξίδι σου. Μεγάλη καρδιά κι ανοιχτό μυαλό. Η ποίηση η κορύφωση του οργασμού μέσα στη ζωή, η πεμπτουσία της Αγάπης και του Έρωτα. Η μεγάλη μάνα με την τεράστια καρδιά που τα χωράει όλα.

5. θα μπορούσες να εξηγήσεις σε κάποιον πως φαντάζεσαι τον ορισμό της τέχνης;

Όχι. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό που θα μπορούσα να του κάνω. Είναι σαν να σου λέει κάποιος ότι είσαι ακάθαρτος και συ να τον ρωτάς επίμονα πως θα καθαριστώ. Δηλαδή θες να σου υποδείξει σώνει και καλά μια μάρκα σαπουνιού; Έτσι είχες μάθει να λειτουργείς, μέσα από τις διαφημίσεις. Το θέμα είναι να αισθανθείς την ανάγκη να καθαρίσεις τη ψυχή σου πρώτα από όλα. Η ανάγκη για τέχνη θα σου δείξει τον ορθό διαλογικό πνεύμα για να τη δεχτείς στη ζωή σου κι αυτή θα σου χαρίσει όπως πάντα γενναιόδωρη την πραγματική ευτυχία, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. ’λλωστε όλοι αυτό δεν θέλουμε; Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό προσπαθώ εγώ μια ζωή και δεν είμαι μόνος, έχω την Τέχνη μου, έχω τους φίλους μου.

6. Είμαι σίγουρος πως διαβάζεις πολλά βιβλία (έχεις εκδώσει άλλωστε και τέσσερα βιβλία). Ποιους θα ανάφερνες σαν αγαπημένους σου συγγραφείς;

Είναι πάρα πολλοί. θα μπορούσα να αναφέρω μερικούς αρχίζοντας από τους αρχαίους μας όπως ο Αριστοφάνης, ο Ευρυπίδης, ο Αισχύλος, ο Ομηρος κλπ. και συνεχίζεται ο μακρύς κατάλογος που θα σας κουράσει. Γιατί αναφέρω τους αρχαίους μας, γιατί παιδιά κακά τα ψέματα, όλη η αλήθεια είναι αυτοί κι όλοι οι μεταγενέστεροι όταν έχεις διαβάσει τους πρώτους των πρώτων καταλαβαίνεις ότι είναι λίγοι και οι περισσότεροι αντιγράφουν χωρίς να ΄χουν προσθέσει ούτε μία πινελιά στον καμβά της συγγραφής. Όταν έχεις διαβάσει τους παππούδες οι σύγχρονοι σου φαντάζουν λίγοι. Είμαστε λίγοι μέσα μας και θαμπωνόμαστε από κάποιους αστερίσκους ροκ που πετάνε με περίτεχνο τρόπο τα αναμασημένα στιχάκια τους και εμείς τα παίρνουμε σαν δημιουργίες υψηλής έμπνευσης. Ψάχτε και θα δείτε πως πίσω από τους ανά τον κόσμο πασίγνωστα ινδάλματα είναι η κλασικοί, οι αρχαίοι με τη σοφία και την ειδυλλιακή έμπνευσή τους. Φυσικά υπάρχουν και αξιόλογοι σύγχρονοι. Μιλώντας για μουσική να αναφέρω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέρον στο hip-hop στίχο σε διάφορα σχήματα. Με λίγα λόγια το αγαπημένο μου είναι ότι διαβάζετε κα δεν μου τρώει τη διάθεση και τον χρόνο. Υπάρχει μεγαλύτερος κλέφτης από αυτόν που σου κλέβει το χρόνο; (Αυτόν τον καιρό δουλεύω πάνω σε ένα μυθιστόρημα φαντασίας που στηρίζεται πάνω στη παραμυθένια σφαίρα της πραγματικότητας. Αλλ αυτό είναι μια άλλη ιστορία κι όταν ολοκληρωθεί θα τα πούμε).

7. Ποια είναι η άποψή σου για την ηλεκτρονική μουσική; Θα μπορούσες να την εντάξεις έστω και σε μικρό βαθμό στο έργο σου;

Σας πιάνω φίλτατοι να είστε αδιάβαστοι και στην περίπτωσή μας κουφοί. Το συνειδητό θάψιμο της δημιουργίας πέντε δίσκων τα τελευταία δώδεκα χρόνια ιστορίας των Μαύρων Κύκλων δεν άφησε απ΄ έξω ούτε τον αγαπημένο μου δίσκο «ΤΑΝΓΚΟ ΒΑΤΑΧΩΝ». Αν το ακούσετε προσεκτικά θα βρεθείτε στο τραγούδι «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΜΩΝΑΣ» όπου εκεί θα καταλάβετε ότι είναι γραμμένο με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή και παραπέμπει στην ουσία της ερώτησής σας. Είμαι της γενιάς των Craftwork, Tangerin Dream αλλά και θαυμαστής των Massive Attack, της προσπάθειας του Tricky και τόσων άλλων. Το ότι δεν την έχω επιλέξει σαν έκφρασή μου σε μεγάλο βαθμό δεν σημαίνει ότι μου είναι αδιάφορη σαν είδος μουσικής ή ακόμα χειρότερο ότι φοράω παρωπίδες σε μια εποχή που η τεχνολογία εξελίσσεται με ταχύτητα φωτός. Δεν σημαίνει ακόμα ότι δεν θα δημιουργήσω στο μέλλον τραγούδια ηλεκτρονικής, εναλλακτικής μουσικής αν αυτό βέβαια βοηθά τη σκέψη, να αναδειχθεί το συναίσθημα του έργου. Το μουσικό μέρος όσο αφορά το συγκρότημά μας, σε αντίθεση με το στίχο, είναι μια πιο συλλογική απόφαση και μετρά πολύ η γνώμη των αξιόλογων συνεργατών μου. Ο δίσκος ΤΑΝΓΚΟ ΒΑΤΡΑΧΩΝ είναι ηχογραφημένος έτσι απλά χωρίς στολίδια και ηλεκτρονική υποστήριξη γιατί θέλαμε μέσα στη μόδα μανία, της προσαρμογής δηλαδή όλων στα ηλεκτρονικά καλούπια, να βγάλουμε το αίσθημα που υπάρχει στη πρόβα μας, μέσα σε ένα στούντιο δύο επί δύο αυτοσχέδιο, με προσωπική δουλειά ενός καθόλου ερασιτεχνικού συνοικιακού συγκροτήματος. Κι αντί να εισπράξουμε υποστήριξη από τους γνωστούς κριτικούς εκ του ασφαλούς (εντάξει όχι όλων) εισπράξαμε ακόμα μια φορά το μέγεθος της βλακείας τους. Δεν είδαν και δεν άκουσαν τη μελωδία κάτω από τη μελωδία των στίχων και εν πάση περιπτώσει δεν τα άρπαξαν χοντρά αλλά και ψιλά από μας για να παίξουν το παιχνίδι των νταβατζήδων τους. Βρέθηκαν άνθρωποι χασάπηδες οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπαν κατάμουτρα πως αν δεν πληρώσω δεν θα με παίξουν στα ραδιόφωνά τους, δεν θα γράψουν στα περιοδικά τους. Κι ακόμα το λένε και θα το λένε γιατί μερικά πράγματα όπως η ψυχή μου δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται. Το αστείο είναι βέβαια ότι όλοι αυτοί έχουν ένα καλό λόγο για μένα κι έχω την εκτίμησή τους αλλά δεν θα μου έδιναν ποτέ τη κόρη τους, γιατί λέει είμαι φτωχός. (Καλά τρόπος του λέγειν, δεν θα ζητήσω και την άδεια τους για να πάω με τη κόρη τους). Τελικά για να κάνεις τέχνη στην Ελλάδα πρέπει να είσαι πλούσιος γιατί μόνο αυτούς σέβονται οι μεγαλέμποροι. Για να ακριβολογούμε, τους φοβούνται και δώρα φέροντες... Μην ανησυχείτε όμως θα υπάρχει πάντα μια γωνιά για να υπάρχω όσο εκεί έξω υπάρχουν φωνές που θέλουν ελεύθερες να ζήσουν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί αν δεν υπάρχει φίλοι μου για μένα δεν θα υπάρχει αύριο ούτε για σας.

8. Αν δεν κάνω λάθος, έχεις κάποια... πικρή πείρα όσο αφορά τις δισκογραφικές εταιρίες. Έτσι είναι; Μήπως τελικά οι δισκογραφικές εταιρίες δυσκολεύουν αντί να διευκολύνουν τη δημιουργία έργων από τους καλλιτέχνες;

Όσο ζει καθένας μαθαίνει κι αν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις. Με διάφορες τέτοιες μαλακίες θα μπορούσα να δικαιολογηθώ αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν αποφασίζεις να δημοσιεύσεις τα όνειρά σου να είσαι έτοιμος να τα υπερασπίσεις και μέχρι θανάτου. Αυτοί έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι. Μην γελιέστε. Είναι πολυδάπανο να εκδόσεις δίσκους και βιβλία και γενικότερα να δημοσιεύεις τη δουλειά σου αν θες να επικοινωνήσεις και να βγεις από το καβούκι σου. Αν έχεις βέβαια και τα κότσια να αντιπαραθέσεις τη καρδιά σου και να πολεμήσεις για τα αισθήματα και τις όποιες σκέψεις σου. Τώρα υπάρχει και η λύση των όσων «επαναστατών» κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, «τα κάνω όλα για τη πάρτη μου και τα κρύβω στο συρτάρι μου». Δηλαδή ότι κάνεις μια ζωή, εσύ κι όλος ο κόσμος φοβούμενος να φωνάξεις για τα όνειρά σου. Μπορείς να μη μιλάς καθόλου για να μη γίνεσαι ενοχλητικός στους γύρω σου κι έτσι κανένας να μη ξέρει τι θέλεις, τι λες τι νιώθεις, τι ελπίζεις, τι ονειρεύεσαι κι ακόμα αν είσαι άνθρωπος. Σκάψε ένα τάφο μέσα στο τάφο που ζεις και κάθισε και απόλαυσε τη μίζερη επιβίωσή σου παρατηρώντας τους άλλους να αγωνίζονται να ζήσουν. Υπάρχει κι ο δρόμος να φτάσουμε τις πανανθρώπινες ιδέες μας ακόμα και σε κάθε χωριό και σε κάθε άνθρωπο και να του πούμε ότι εδώ είμαστε, δεν είσαι μόνος και μαζί γουστάρουμε να παλέψουμε για ζωή με ποιότητα. Χρειάζεται να εκμεταλλευτούμε το σύστημα από τα μέσα, όπως η πέτρα να το σαπίσουμε από μέσα. Τη ψυχή των τραγουδιών μας δεν θα την έχουν ποτέ. Μέσα στη κονσέρβα που πουλάνε υπάρχει το μήνυμα φτάνει κάποιος να έχει την ανάγκη να αφουγκραστεί τα πραγματικά προβλήματα αυτού του κόσμου. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα δικά μας να γίνουν κτήμα του καθενός. Ξέρει άραγε όμως ποτέ κανείς πως πραγματικά βοηθάει έναν δημιουργό; Όταν πρώτα από όλα σέβεται τον εαυτό του και γουστάρει για τη ψυχή του το γνήσιο και το αυθόρμητο. Σε αυτά δεν μπορείτε να ελπίζετε στις εταιρείες διότι δεν διαθέτουν κάτι που δεν έχουν κι όταν πάνε να τα αγοράσουν από τους πνευματικούς δημιουργούς νομίζουν ότι πουλιούνται. Απατώνται οικτρά.

9. Αν ξυπνούσες κάποια μέρα και έβλεπες ότι ο τάδε δημοσιογράφος ή τηλεοπτικός παραγωγός ανακάλυψε το Γιώργο Τσίγκο και τους Μαύρους Κύκλους και αποφάσισε ότι η κυκλοφορία του νέου τους δίσκου θα ήταν καλό θέμα για το δελτίο ειδήσεων ανάμεσα στο θέμα για την Βανδή και τον Σφακιανάκη, πως θα αισθανόσουν; Τελικά γιατί τα συμβατικά ΜΜΕ μας πασάρουν ανελέητα τα σκουπίδια και ¨χώνουν¨ τις πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες;

Να σου πω. Γιατί απλά ξέρουν ότι αυτά τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια τους τα τρώμε με μεγάλη ευχαρίστηση και μάλιστα θα σκοτώναμε και τη μάνα μας αν μας το ζητούσαν και να την πηδήξουμε και την κόρη μας αν λάχει. Να το δεις δεν είναι και μακριά η ώρα γιατί αν δεν υπάρχει η είδηση την κατασκευάζουν και μας την πλασάρουν σαν πρέζα γιατί πάνω από όλα ξέρουν, το ξέρουν πολύ καλά ότι είμαστε εθισμένοι, είμαστε για πάντα δικοί τους, σιδεροδέσμιοι στη φυλακή του μυαλού μας. Είμαι το ξαναλέω από τους τυχερούς. Ευτυχώς δεν παίχτηκαν στα σούπερ μάρκετ τα τραγούδια μου. Κυκλοφοράνε ακόμα από στόμα σε στόμα, από καρδιά σε καρδιά, από ψυχή σε ψυχή και ναι ακόμα ενοχλούν τα χλιδάτα αυτιά των βολεμένων φιλήσυχων κουραδοακουστών. Τα ΜΜΕ κάνουν τη δουλειά τους. Έχουμε να κάνουμε με γλείφτες δημοσιογραφίσκους με κροκοδείλια δάκρυα που τρέχουν σαν τις ύαινες όπου τους υποδειχτεί πως τρέχει ανθρώπινο αίμα και πόνος. Έτσι αν το αφεντικό τους τους πει ότι ο Τσίγκος είναι στη μαύρη λίστα (ναι υπάρχει ακόμα, ρε ποιά χούντα και πολυτεχνείο μας λες τώρα; Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος με τον φασισμό) εκείνοι δεν κάνουν καν τον κόπο να μάθουν ή να ρωτήσουν παραπέρα. Δεν κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν τι είναι αυτός ο Τσίγκος. Τόσο βολεμένοι μέσα στα χρέη τους, τα γράμματα, τις πιστωτικές χρεωμένες κάρτες και την δήθεν ερωτική ζωή που δεν θα φέρουν αντίρρηση ούτε όταν τους ζητήσουν να πηδήξουνε τη γυναίκα ή τη κόρη τους. Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Τότε θα σας πω ότι όποιος τολμήσει να παίξει οτιδήποτε, που δεν είναι πληρωμένο από τον μάνατζερ του προϊόντος καλλιτέχνη, στη καλύτερη περίπτωση θα βρεθεί στην οικοδομή με αλβανικό μεροκάματο. (Να λερώνουν τα πανάκριβα μοντελάτα ρούχα τους με τσιμέντα κι από πάνω να δουλεύουν με οικονομικούς μετανάστες; Ποιους δηλαδή; Αυτούς που μέχρι χτες τους λέγανε κλέφτες και δολοφόνους. Τώρα έλα στη οικοδομή να δεις πόσα απίδια βάζει κώλος σου και τι θα το κάνεις το μικρόφωνο.) Δεν σας πείθει αυτό; Τότε να σας πως ότι δεν θα ξαναδουλέψει ποτέ στη ζωή του αν το αφεντικό του κάτσει κα διαδώσει ότι δεν είναι υπάκουος δούλος. Έτσι λοιπόν δεν θα γίνει ποτέ το πνευματικό έργο μου με την δική μου συναίνεση βορά των αιμοσταγών ειδήσεων. Γιατί δεν θέλω, αλλά και γιατί δεν πουλάει κι δεν πληρώνεται. Εκτός και αν γίνω τόσο ενοχλητικός που εφεύρουν πάλι τον κίνδυνο που απειλεί τα παιδιά τους από τους μακρυμάλληδες ναρκομανές, τα φρικιά αναρχικούς που θέλουν να κλέψουν την παρθενιά και τη ψήφο της γυναίκας τους. Αυτό ιδιαίτερα το τελευταίο τους πονάει περισσότερο, την ψήφο εννοώ. Πάντως πέρα από την πλάκα, αν είναι μία αξιόλογη δουλειά έστω κι αν αργήσει θα φανεί κάποτε, θα εκτιμηθεί. Υπάρχει κόσμος που ακούει. Λίγος θα μου πεις. Μα γι αυτό δεν δίνω και τη συνέντευξη αυτή; Είναι αλήθεια ότι δέχτηκα πιέσεις και σε τηλεοπτικές εκπομπές να πάω κυρακατινίστικες και σε ράδιο ροζ και τραγούδια μου σε υποτιθέμενους καλλιτέχνες που ξεπουλάνε τη σκούφια τους τρωγοπίνοντας με τους εκάστοτε λακέδες της εξουσίας να δώσω για να τα βάλουν στους δίσκους τους. (Μέχρι και πεντάλεπτο βιντεοκλίπ μου πρότειναν να κάνουν το ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ) Και το πλήρωσα βέβαια για αυτή μου την άρνηση. Με συγχωρείτε αλλά κύριοι αυτό είναι επιλογή μιας ζωής και δεν είναι δυνατόν να ξεπουλήσω τώρα τα ιδανικά μου. Πώς θα κοιτάξω στα μάτια το τετράχρονο γιο μου αύριο. Τα παιδιά που έρχονται στις συναυλίες. Πως θα πάω στις συναυλίες συμπαράστασης αύριο αν δεν έχω καθαρή τη συνείδησή μου; Ξέρω ότι αυτό τον καιρό περνάω πολύ άσχημα με τα οικονομικά μου και ξέρω πως τώρα θα μπορούσα να έχω δικό μου σπίτι κι όχι να είμαι στο ενοίκιο κι ακόμα ξέρω πως για την χειρουργική επέμβαση που χρειάζεται το παιδί μου θα μου ζητήσουν οι ξεφτίλες φακελάκι αλλά εγώ δεν είμαι αυτός που ονειρεύτηκα έναν πιο δίκιο κόσμο; Με πιέζουν ακόμα και οι φίλοι. Ρε, το κορίτσι μου και δυο δεκάρες στη τσέπη. ’ντε και χωρίς δεκάρες, αρκεί καμιά φορά να μου λέει ότι με αγαπά κι όλα θα πάνε καλά.

10. Τι συγκροτήματα σου αρέσει να ακούς τον τελευταίο καιρό; Σου αρέσει να ανακαλύπτεις νέους καλλιτέχνες που ως πριν αγνοούσες την ύπαρξή τους;

Μου αρέσει ιδιαίτερα να ανακαλύπτω νέους φίλους που δεν ήξερα την ύπαρξή τους και να με βοηθάνε να τους γνωρίσω βαθύτερα γιατί έτσι έχω την ελπίδα πως θα γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Τον τελευταίο καιρό αλληλογραφώ κυρίως μέσω internet με διάφορα παιδιά από Αγγλίa, Ολλανδία, Δανία, Κύπρο και μου στέλνουν διάφορα demo. Είναι βέβαια άγνωστα ονόματα και διαφόρων μουσικών ειδών. Είναι φωνές που δεν ζούνε στη δική μας ταλαιπωρημένη γωνιά και δεν ενημερώνονται έστω ούτε όπως εμείς για τα συμβάντα στο κόσμο, ούτε καν ξέρουν τι γίνεται στο διπλανό σπίτι. Κάθε μέρα Αφγανιστάν έχουμε στις εργατικές συνοικίες. Όλο εργατικά ατυχήματα, όλο βιάζονται συνειδήσεις και καταπατούνται δικαιώματα. Αυτά δεν θα τα μάθουνε ποτέ ακόμα και τότε (θεέ μου) που θα τα βομβαρδίζουν. Αλίμονο πάντα υπήρχαν καλοί μουσικοί και τώρα ακόμα περισσότεροι. Καλά τραγούδια πάντα είχαμε και θα έχουμε. Όμως τι να τα κάνεις που σαν μπαλόνια θα ξεφουσκώσουν και τίποτα δεν θα μείνει στη ψυχή σου; Θα τριγυρνά άδεια αυτή σαν ζητιάνα στους δρόμους και δεν θα υπάρχει τίποτα να την στηρίξει. Μετά θα λες ότι φταίει το σύστημα κι η έλλειψη κατανόησης κι άλλες αηδίες ενώ καλά το ξέρεις ότι είναι στο χέρι σου αλλά εσύ δεν λες να ξεκουνήσεις. Παραμένεις πιστός στα νάζια σου σαν τις γκομενίτσες και τους μισογύνηδες γκόμενους. Μετά ξεφουσκώνεις την επαναστατικότητά σου σαν τα μπαλόνια τραγουδάκια που ακούς και καταλήγεις παντρεμένη με ένα γουρούνι χοντροκοιλαρά που σου εξασφαλίζει τα προς το ζειν και ταΐζει την υπέρτατη εσώτερη ανασφάλειά σου. Γουρούνι είσαι, με γουρούνι ταιριάζεις (αν και δεν μου φταίνε σε τίποτα τα έρημα τα ζωάκια). Γιατί μέσα σε μια στείρα μήτρα δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος. «Πως μπορείς και μαστουριάζεις όταν σου περιφράξαν τη καρδιά;». Τι τραγούδια αγάπης να ακούσεις μέσα στα αγκάθινα συρματοπλέγματα μιας ζωής φυλακής; Γι αυτό σου λέω, τα δικά μου τραγούδια είναι πάνω από όλα ερωτικά.

11. Η σχέση σου με το internet ποιά είναι; Σαν συγκρότημα έχετε την ηλεκτρονική σας σελίδα που πάντοτε μάλιστα είναι ανανεωμένη... Τον ηλεκτρονικό μουσικό τύπο τον παρακολουθείς καθόλου;

Η σχέση μου είναι θα έλεγα ότι είναι πλατωνική. Κάνω κλασικές κινήσεις. Παίρνω δηλαδή την αλληλογραφία μου, απαντώ στα πολλά μηνύματα που έχουμε κι είναι ευκαιρία εδώ να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που επικοινωνούν μαζί μας και τα καλά τους λόγια και τις υποδείξεις τους τις λαμβάνω πάντοτε υπόψη μου. Ναι διαβάζω τον ηλεκτρονικό τύπο για τις συναυλίες κι ότι άλλο μου προκαλεί ενδιαφέρον από την ελληνική κι διεθνή σκηνή. Πάντως δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα μιας κι ο χρόνος είναι περιορισμένος και σίγουρα υπάρχουν πολλά πιο ενδιαφέροντα πράγματα μακριά από την οθόνη ενός άψυχου υπολογιστή. Φαντάσου τη ζωή σαν μια φιλήδονη ερωμένη που ποθεί να της κάνει έρωτα κι εσύ να μαλακίζεσαι με το ποντίκι. Πέραν από αυτά είναι ο Αχιλλέας και ο Αδριανός που έχουν την επιμέλεια της σελίδα μας και σε αυτούς ανήκουν τα εύσημα. Για όσους ενδιαφέρονται να επικινωνίσουν μαζί μας είμαστε στη διεύθυνση tsigos.20m.com και email tsigos@flashmail.com.

12. Και για το τέλος αν σου ζητούσα να σκαλίσεις τη συλλογή σου από δίσκους και να μου προτείνεις έναν από τους αγαπημένους σου, ποιος θα ήταν αυτός κα γιατί;

Είναι στιγμές που θέλω να παραδοθώ στα μπιτ της ηλεκτρονικής μουσικής, όταν κυρίως οδηγάω το σαραβαλάκι μου και άλλες φορές που θέλω να ακούσω τις εκρήξεις των Sabbath, Sex Pistols, Zeppelin, Stones που έχουν επηρεάσει όλο τον κόσμο. Όταν τα πίνω με φιλαράκια και πιάνουμε το κουβεντολόι μου αρέσει να ακούω Τζάζ και Μπλούζ. Με δυσκολεύεις ξέρεις στην ερώτησή σου μια και όλοι οι δίσκοι μου είναι αγορασμένοι με αίμα κι είναι όλοι τους αγαπημένοι από τα παιδικά μου χρόνια. Κάθε «χράτς» στο βινύλιο για μένα είναι μια ιστορία με ένα φλερτ, ένα φιλί, έναν αποχωρισμό, ένα ξενύχτι για τον έρωτα κ.λ.π. Αλλά εδώ που τα λέμε τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από μια συμφωνική ορχήστρα από φυσικά όργανα να χαϊδεύουν ηδονικά τα αυτιά σου, ειδικά τα πρωινά μετά από ένα εξαίρετο ξενύχτι με φίλους κι ο έρωτας Διόνυσος να είναι θεός και βασιλιάς μέσα στις παραισθήσεις σου. Τις έχουμε τελικά ανάγκη μέσα στα όνειρά μας; Τόσο αδύναμοι είμαστε εμείς οι σκληροί κι αδίστακτοι ονειροπόλοι; Δεν ξέρω, ας μιλήσει καλύτερα με τα τραγούδια της, για τις απαγορευμένες ουσίες, η Ρόζα Εσκενάζυ και μαζί της όλοι οι Δάσκαλοι ρεμπέτες. Αλήθεια; Όλοι αυτοί στη ψάθα δεν πέθαναν;

23.10.2000

Συνέντευξη του Γ.Τσίγκου στο περιοδικό ΙΝ ROCK
Τις ερωτήσεις έκανε ο Δημήτρης Ταμουρίδης

Τις ερωτήσεις έκανε ο Δημήτρης Ταμουρίδης

1.ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΑΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΙ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΙΝΗΣΗ.

   Η ιστορία αρχίζει απο το 1995 που κυκλοφόρησε το lp « Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ» σε περιορισμένα αντίτυπα και εξαφανίστηκε (Oκτώβρης 2000 επανακυκλοφόρησε σε cd). Σας θυμίζω οτι αυτός ο δίσκος μας είχε φέρει στο δημοψήφισμα του περιοδικού σας στη θέση Νο 5 για τα καλύτερα συγκροτήματα της χρονιάς. Περιέχει το ομώνυμο τραγούδι σε μια απαγγελία  από αυτές που με χαρακτηρίζουν και περίμενα να αγκαλιαστεί ιδιαίτερα από τον κόσμο. Ομως πως να γίνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που θάφτηκε απο περιοδικά και ραδιόφωνα αλλά και από την έλλειψη του στα δισκοπωλεία. Αισθάνθηκα μια τεράστια μοναξιά για να τα βάλω με τη βρωμιά του κυκλώματος των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι από την αλλη φάνηκε έντονη η διαφωνία μου σε ιδεολογικό επίπεδο με τους τότε συνεργάτες μου. Αποφάσισα να τα παρατήσω. Εκεί επάνω ήρθε η πρόταση απο το Μάνο Ξυδού που δούλευε τότε στην ΕΜΙ. Εξέθεσα τις απόψεις μου και οι συζητήσεις κράτησαν οκτώ μήνες μέχρι να διαπιστώσω τις καλές προθέσεις και είδα ότι είχαν λόγο. Ζήτησα διακριτικότητα,όχι διαφημίσεις,όχι φανφάρες,να σεβαστούν την ιδιαιτερότητα του λόγου και της μουσικής μου. Εκανα τραγούδια όπως τα ήθελα εγώ με τις συνθήκες που ήθελα και ξεκαθάρισα στους δημοσιοσχεσίτες ότι δε πάω σε τηλεοπτικές εκπομπές που δε γουστάρω και ραδιόφωνα που δεν θα μπορώ να μιλάω ελεύθερα. Το cd «ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ» κυκλοφόρησε το 1997 κι εγώ ήλπιζα σε μια νέα αρχή όπου θα μπορούσα παράλληλα να παρουσιάσω τις προηγούμενες δουλειές μας στο πλατύ κοινό και συνάμα να περάσουμε μηνύματα αλληλεγγύης και συσπείρωσης στον κόσμο για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας. Να καταγγείλουμε δημοφιλή συγκροτήματα μεγάλης κυκλοφορίας για την αδιαφορία τους σε εκδηλώσεις συμπαράστασης σε φυλακισμένους, καταδιωκόμενους αντιστασιαστές, σε αντιρατσιστικές συναυλίες που εμείς δώσαμε και δίνουμε δυναμικό παρόν. Γύρω από αυτά τα χρυσά συγκροτήματα έχει στηθεί ένα παζάρι εκατομμυρίων με μάνατζερ τυχοδιώχτες,σκουλήκια πουλημένα ραδιοπαραγωγούς που καλά κρατουν τον χορό του υποτιθέμενου θεάματος της διασκέδασης. Εδωσαν ένα γερό άλλοθι στο κατεστημένο να πανηγυρίζει για αρπαχτές και το σύστημα ξεπέταξε σε μια νύχτα ενα σωρό συγκροτήματα προσπαθώντας να κάνουν μόδα την αγάπη μας για τη μουσική και τους στίχους κρεμαστάρια της αλεπούς. Εμείς αρνηθήκαμε με τη σταση ζωής μας να παίξουμε το παιχνίδι αυτό. «Ο καβαλλάρης του ουρανού» ξεχώρισε παρόλη την αντιπαθειά τους και μαζί έφερε στην επιφάνεια το μήνυμα του «Τετραγωνισμένα φυλλα».
   Το «Ταngo βατράχων» παρόλο που το ειχα έτοιμο 3 χρόνια περίμενα να βρώ τους τόσο αξιόλογους φίλους και συνεργάτες που έχω τώρα. Η κατανόηση και η φιλία τους μας έδεσαν και αμέσως μπήκαμε να γράψουμε αυθόρμητα το δίσκο θέλοντας να δώσουμε και μια ιδέα στον κόσμο για το πόσο όμορφα περνάγαμε στις πρόβες. Να έχει κάτι από τις ζωντανές εμφανίσεις μας.Ο μόνος οδηγός η καρδιά μας και δεν μας πρόδωσε. Αν είναι καλά τα τραγούδια είπαμε θα φτάσουν στις καρδιές των φίλων μας και θα κάνουν το όμορφο ταξίδι τους. Η ηχογράφηση έγινε το Νοέμβρη του 1999 και η κυκλοφορία για ανεξήγητους λόγους (μάλλον γιατί όλοι ειίμαστε ίσοι, μόνο που μερικοί είναι πιο ίσοι από μας) έγινε τον Ιούνιο του 2000. Το συμβόλαιο είχε λήξει από την εταιρεία,ο Μάνος Ξυδούς είχε αποχωρίσει και παρόλα αυτά η εταιρεία προχώρησε στην έκδοσή του. Περίμενε κανείς ότι θα υποστηρίξει την κυκλοφορία της αλλά οι χονδρέμποροι κρεάτων-τέχνης δεν καταλαβαίνουν από συμφωνίες μεταξύ ανδρών που έχουν αρχίδια στα παντελόνια τους κι έτσι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια του ηθικούς άγραφους νόμους που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα ζώα.
   Ετσι διαχώρισα τη θέση μου. Είναι που δεν έπαιξα το εμπορικό παιχνιδάκι τους, που αρνήθηκα να δώσω τραγούδια μου σε γνωστά ονόματα παρόλες τις πιέσεις;
  Είναι γιατί όλα δεν πουλιούνται κι είναι που όλα δεν μπορούν να τα αγοράσουν;
  Είναι που επιμένουμε να κάνουμε το «ακούω φωνές» video clip και κάποιους ενοχλεί;
  Η απάντηση είναι ότι παραμένω εραστής της τέχνης μου, φίλος των φίλων μου που με έχουν εμπιστευθεί τόσα χρόνια και θα συνεχίσω, μπορώ να συνεχίσω και χωρίς εταιρείες παίζοντας μόνο για φίλους. Ομως κανείς δε θα μου βουλώσει το στόμα,αυτή τη φωνή δεν μπορεί να την αγγίξει καμμιά εταιρεία πολυεθνική η δήθεν ανεξάρτητη.
 Ο κόσμος θα αγαπίσει τη δουλειά μας και θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρει και τα του δημιουργού την αγάπη του... Είστε πολύ μικροί για να σπρώξετε τα ονειρά μας σε καλλιτεχνικό θάνατο, είστε κύριοι μικρόψυχοι.

2. ΤΕΛΙΚΑ ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ «ΤΡΩΝΕ» ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥΣ; ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ (ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΩΝ ΕΞΟΔΩΝ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΗΝ ΠΡΩΘΗΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ;

  Δεν ξέρω για άλλους καλλιτέχνες(εμετό μου προκαλεί αυτή η λέξη έτσι που την έχουν ξεφτιλίσει τα σκυλιά) αλλά όσο αφορά εμένα τα πειστήρια υπάρχουν στην ΑΕΠΙ και τα έξοδα που έχουν κάνει είναι μηδαμινά. Τo rock n roll που παίζουμε είναι αλήτικο, δεν μπαίνει στα σαλόνια, είναι στο δρόμο και κονταροχτυπιέται κάθε μέρα, κάθε στιγμή στα γιαπιά, στα σχολεία,στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλωστε πρέπει να ξέρετε ότι οι εταιρείες έχουν τόση σχέση με τη μουσική μας όσο η Ελένη  Μενεγάκη που ήθελε να καλέσει στη εκπομπή της τον Παύλο Σιδηρόπουλο... Εύχομαι κανείς να μη τους θυμάται μετά απο χρόνια . Οσο για μένα ελπίζω να είμαι πάντα ο ρομαντικός επαναστάτης σε κάποια δισκοθήκη των παιδιών σας και τότε να προσέχετε....

3.  Η ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ROCK ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΝΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟ ΠΥΡΗΝΑ ΟΠΑΔΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΣΧΗΜΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ; ΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΌ; (ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ)

  Οπαδός.Είναι πρόστυχη αυτή η λέξη. Τα παιδιά που μας βοηθάνε στις συναυλίες, που δουλεύουν εθελοντικά για τη σελίδα των ΜΑΥΡΩΝ ΚΥΚΛΩΝ   στο internet, που φτιάχνουν βιντεοκασέτες απο διάφορες ζωντανές εμφανίσεις μας και τις μεταδίδουν αφιλοκερδώς μεταξύ τους ειναι ΦΊΛΟΙ και μόνο σαν ΦΙΛΟΥΣ μπορούμε να τους δεχτούμε.
  Βλέπεις ο θεός της ροκ μας λυπήθηκε κι έτσι δεν παιζόμαστε σε σούπερ μαρκετ, ούτε στα ελληνάδικα. Κυκλοφοράμε από καρδιά σε καρδιά, από ψυχή σε ψυχή .

4. ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ROCK ΣΚΗΝΗ;

  Αυτό μας μάρανε τώρα. Δηλαδή παράγουμε τυρί και ροκιές; Κάποτε θα ξεδιαλυνει το πράγμα κι όσοι επένδυσαν στη μόδα και εμπορεύτηκαν την ανάγκη μας θα πάνε στη γωνιά τους και τότε θα δούμε ποιός κάνει ροκ. Εγώ που ξεκίνησα το ταξίδι δημιουργίας απο το 1979 με το πρώτο μου βιβλίο υπάρχω ακόμα και δεν έχω ανάγκη καμμία μόδα κι όσο βέβαια υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι. Από την άλλη έχουμε ενα σωρό συγκροτήματα με κλαψομούνικα τραγούδια μιας δικιάς τους «αγάπης» εφευρεμένης στα καλούπια  μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας και απευθύνεται σε καλοταισμένα γουρουνάκια που θέλουν δήθεν πνευματική τροφή σε κονσέρβες αισθημάτων για να μπορούν να συντηρούν την καλωδιωμένη καρδιά τους με τον υπολογιστή του μεγάλου αδελφού.
  Τραγουδιέται δε τόσο αυτή η «αγάπη» γιατί δεν υπάρχει . Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εφεύραν τον θεό, τον έχουν κόψει στα μέτρα τους και εμπορεύονται τη αγάπη του κατά πως τους βολεύει.
  Οταν τελειώσει κι αυτό το παραμύθι να σε δώ ρε μάγκα μου ροκά χωρίς βρακί να μην ξέρεις τι να την κάνεις την ηλεκτρική κιθάρα. Θα σε πονέσει λίγο το απότομο πέσιμο απο τον παράδεισο της βόλεψής και θα σπάσεις καημένε τα φτεράκια σου και τότε δεν θάρθει να σε βοηθήσει καμμιά χαζομουνίτσα που σε είχε για είδωλο. Οσο για μένα μπορώ να κοιμάμαι ακόμα στα παγκάκια και να παίζω τη μουσική που αγαπώ.

5. ΕΧΟΝΤΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΗ ΣΚΗΝΗ «ΑΠΟ ΜΕΣΑ» ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ.

  Αυτός ο χώρος έχει πολύ βρωμιά και θέλει γερό στομάχι. Η βλακεία περισεύει. Βέβαια τώρα όλο και πιο πολλά παιδια μελετάνε, βγαίνουν από ωδεία αλλά χάνονται στο βομβαρδισμό της σκατοενημέρωσης κι εχουν μπλέξει στον κυκεώνα της. Βγαίνουν σωρηδόν συγκροτήματα, υπερπαραγωγή για το βωμό της μόδας. Ελπίζουν στη δόξα,στα λεφτά,στις χαζογκόμενες. Κανένα μήνυμα όμως ,κανένας τσαμπουκάς σ΄ αυτό το μακελειό. Πού είναι τα χημεία,τα πολυτεχνεία, τα οδοφράγματα, οι καταγγελίες για τα άστεγα όνειρα μιας χαμένης ευτυχίας που δολοφονείται από την καθημερινή επιβίωση. Κι από την άλλη κάποια σχήματα που υπογείως λειτουργούν προσπαθουν να δώσουν μια άλλη διάσταση. Κυρίως έχουμε καλό στίχο στο hip hop και σε κάποια παιδιά που δεν φοράνε παρωπίδες και ψάχνονται μέσα στην εναλλακτική σκηνή . Αυτοί όμως είναι σταγόνα στον ωκεανό. Γιατί στη στείρα μήτρα αυτής της κωλοκοινωνιας των ευκαιριών τζόγαδόρικου πολιτισμού δεν ανθίζει τίποτα. Οταν και πάλι υπάρξει ένα πολιτιστικό-κοινωνικό κίνημα τότε σίγουρα πάνω στο πάλεμo θα μπορούμε να μιλήσουμε για εξέλιξη. Μήπως όμως φταίμε κι εμείς που σαν άλλοι Δον Κιχώτες κηνυγάμε ανεμόμυλους;

6. Ο ΔΙΣΚΟΣ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ROCK «ΥΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ» ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ ΚΙΘΑΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ NEO METAL (PANTERA,MACHINE HEAD). ΠΟΣΟ ΔΕΚΤΙΚΟΣ ΕΙΣΑΙ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ROCK;

  Φυσικά επηρρεάζομαι.Αυτή η μουσική κυλάει στο αίμα μου. Είναι τρόπος ζωής για μένα κι αν θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος πρέπει να αφουγκράζομαι και τελικά να γίνομαι δέκτης των νέων τάσεων. Η υπερταχύτατη αλλαγή κυρίως στη βάση της τεχνολογίας στη μουσική δεν με αφήνει ασυγκίνητο. Ενθουσιάστηκα με το που πρωτοάκουσα απο το 1993 και μετά κυρίως συγκροτήματα σαν τους Rage against the machine, Red hot chilli pepers,peαrl jam κλπ. Παρόλο που δεν υπάρχει παρθενογέννεση δώσανε μια άλλη διάσταση στη μουσική  βάζοντας και στιχουργικά το μαχαίρι στο κόκκαλο. Σε μια κοινωνία που συγκινείται απο το χριματηστήριο,τη ρουφιανιά, τις αιμοσταγείς ειδήσεις στη τηλεόραση, αυτοί και πολλοί άλλοι μουσικοί είναι μια όαση ελπίδας. Οσο για τις «εκφράσεις του ροκ» , η μουσική μας είναι μια μεγάλη καρδιά και τις χωράει όλες.

7. ΘΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ (ΔΕΙΓΜΑΤΑ ,ΛΟΥΠΕΣ) ΓΙΑ ΝΑΚΑΝΕΙΣ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗ ΣΟΥ;

  Λυπάμαι εγώ και οι συνεργάτες μου που δεν είχαμε στο στούντιο την υποστήριξη της εταιρείας αλλά και τον απαιτούμενο χρόνο να πειραματιστούμε περισσότερο. Δυστυχώς οι αυτοσχέδιοι μάγοι με τις τρικλοποδιές τους μας στέρησαν κι αυτή τη χαρά . Ξέρεις όμως το Tango βατράχων είναι ένας δίσκος με πολύ συναίσθημα κι αυτό ήταν που θέλαμε να δώσουμε σ' ένα σκληρό κόσμο πεζό κι ανέραστο. Μας οδήγησε η καρδιά μας στην υπέρβαση και στη υπερβολή και τώρα αναρωτιέμαι αν δεν γινόταν έτσι αν θα υπήρχε ανάγκη να κάνω τέχνη. Την «εκφρατικότερη» σύνθεση όπως  λες την κάνει πάνω απο όλα η ψυχή και η καρδιά του δημιουργού.

8. Η ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΣΑΓΕΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΩΣ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ. ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΠΟΥ ΘΑ ΕΣΤΙΑΖΕΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ;

  Απάντησα σε προηγούμενες ερωτήσεις για το ρόλο του ραδιοφώνου. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασαν πολλοί ραδιοφωνατζήδες είναι το «ΛΟΙΠΟΝ». Τι να καταλάβουν απο στίχους. Τυχοδιώχτες και τυχάρπαστοι λυμαίνονται τα ερτζιανά και σέβονται μόνο ότι φοβούνται και γεμίζει την τσέπη τους. Το μυαλό και την καρδιά τους την έχουν ανάμεσα στα πόδια τους.
  Οι εξαιρέσεις υπάρχουν και είναι μια ευκαιρία να ευχαριστήσω όλες αυτές τις ανεξάρτητες φωνές που μας συμπαραστέκονται σ΄όλη την Ελλάδα. Είναι ψυχούλες.

9. ΤΟ «ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ (ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΚΑ) BLUES. ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

  Θα σου ξαναθυμίσω την «ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ» γιατί φοβάμαι πως κι αυτό το τραγούδι θα θαφτεί. Ισως είναι από τα πιο βιωματικά μου τραγούδια μαζί με το «ονειροφαντασία» μιας και η ιστορία που αναφέρεται είναι πραγματική. Με είχε ληστέψει στην Αργεντινή ένας ταξιτζής το 1978 όταν είχα μπαρκάρει στα καράβια σε ηλικία 16 χρονών για να μπορέσω να βοηθήσω μια φτωχή μάνα με τρία παιδιά και χωρίς σύντροφο απο το 1964. Κ ι αυτή είναι η μάνα μου.

10. ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΣΟΥ;

  Τα τέσσερα βιβλία που έχω εκδόσει είναι με δικά μου έξοδα. Το κόστος μιας έκδοσης είναι αβάσταχτο τώρα μάλιστα που προσπαθώ να μεγάλωσω τον τρίχρονο γιό μου με το μεροκαματό μου και μόνο. Η μόνη βοήθεια είναι απο τα παιδιά που έρχονται στις συναυλίες κι αν αυτοί θέλουν θα γίνει. Τα κείμενα υπάρχουν. Η ανάγκη υπάρχει;

11. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;

  Με τους Ανδριανό,Μαυρίκο,Κώστα πάνω από όλα είμαστε φίλοι και μετά γουστάρουμε να παίζουμε τη μουσική μας κι αυτό σκεφτόμαστε να το κάνουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Περνάμε καλά κι αυτό έχει σημασία. Αν περνάτε και σεις καλά μαζί μας μπορείτε να μας το δείξετε σε κάποια συναυλία που θα κάνουμε στη πόλη σας ή στη γειτονειά σας. Τέλος ερωτευθείτε τη πραγματική ζωή με φαντασία σ' αυτό το νεκροκρέβατο ενός σάπιου κόσμου. Να προσέχετε τους κριτικούς ζωής και τέχνης που όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι αυτοί κοιτούν το (πορτοφόλι σας) δάχτυλο. Καλή αντάμωση.

bottom of page