top of page

Ο Ίσκιος του Ήλιου - 1979

Η πρώτη συλλογή του Γ.Τσίγκου

"Πίσω από τον ήλιο γεννήθηκε ο ίσκιος της σκέψης μου, ξέμακρα από τη σάρκα"

Oι ήρωες πού έβαψαν τον ούρανο και τηv γη μόνο με αίμα.

Κόντευε να χαράξη, τα σκυλιά ούρλιαζαν από αρκετή ώρα. Έτσι καταλάβαινα πως τούτο το φώς που περνούσε από τήν χαραμάδα του τοίχου ήτανε νιόφερτο και τραβολογούσε μαζί του την καινούργια μέρα στους άνθρώπους.
Ήμουν κολλημένη στον υγρό τοίχο και φοβισμένη προσπαθούσα να αισθανθώ την υγρασία του.
Στην μέση του δωμάτιου υπήρχε μια μεγάλη άσπρη κολώνα. Μερικές φορές νόμιζα ότι θά έπεφτε πάνω μου και θα μου τσάκιζε τα κόκκαλα.
Κάνει πολύ κρύο έτσι που τά χείλια μου ανεβοκατεβαίνουν με μισοπνιγμένες άνάσες.
Πίσω από την πόρτα ξανάρχιζε να ακούγεται ο γνώριμος ρυθμός από τις μπότες του σκοπού.
Σκούπησα στο πρόσωπο μου κάτι ξεραμένα αίματα με το σκισμένο φορέμά μου βάνοντάς το στα λιθάρια νά γίνει υγρό.
Για μια στιγμή στάθηκα και ήρθαν στα αυτιά μου θόρυβοι από πατημασιές που ολοένα δυνάμωναν έξω στον διάδρομο.
Ο σκοπός έξω από την πόρτα έπαψε νά γυροφέρνει. Αργότερα άνοιξε η πόρτα του διπλανού κελλιού και συνέχισαν οι μπότες να κροταλίζουν στον ίδιο ρυθμό πάνω στο πλακόστρωτο.
Κόλλησα το αυτί μου στον τοίχο. Δεν άργησα να καταλάβω. Αυστηρές φωνές και υστερότερα κραυγές πόνου που σπάραζαν στον αέρα για να ζυγώσουν στο αυτί μου.
Ακούστηκε κάμποσες φορές ένας βούρδουλας να κτυπά πάνω σε ανθρώπινα σώματα.
Κύματα θανάτου φώλιαζαν στις βάσεις του τοίχου. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάση. Δέν ξέρω αν ήταν για κείνον τον δύστυχο ή γιατί ο φόβος άπλωνε το χέρι του πάνω μου.
Τα βήματα συνέχισαν προς το κελλί μου. Θα ήθελα να βάλω τις φωνές μα μια φωνή μέσα μου έθαβε την δική μου. Τά χείλη μου βάλθηκαν σε ένα παράξενο τρέμουλο και το πρόσωπο μου πάγωσε. Η αναπνοή  μου βάρηνε και χώθηκε στα σπλάχνα τρομαγμένη σαν το πρωτόβγαλτο κλωσσοπούλι.
Ένα κλειδί χώθηκε μονομιάς στην κλειδαρότρυπα της σιδερένιας πόρτας. "Αν αρχίσουν πάλι τα ίδια Θεέ μου, θα πεθάνω,δεν αντέχω άλλο πια..." συλλογίστηκα στην λίγη ώρα που μου απόμενε μέχρι να ακούσω τα πρώτα τριξίματα της πόρτας.
Tο βάρος στο στήθος μεγάλωσε. Πήρα δύναμη και σύρθηκα στο ύψος της κολώνας. Την αγκάλιασα παθιασμένα και προσπάθησα να στηθώ στα πόδια δεν πρέπει να με δούνε σ'αυτά τα χάλια. Πρέπει να φανώ δυνατή.
Ξαφνικά ένα ανθρώπινο σώμα κατρακύλησε σαν τσουβάλι στα πόδια μου. Ύστερα ήρθαν κάμποσοι γεροδεμένοι άντρες μέσα με γένια μιας βδομάδας στα άγρια μούτρα τους.
Τα λαίμαργα μάτια τους καρφώθηκαν και άρχισαν να ξεσκεπάζουν τα γυμνά μέρη του κορμιού μου. Tο ένοιωσα καθώς οι δρασκελιές των ματιών έμοιαζαν με κείνες που η ύαινα ρίχνει στο θύμα της.
Τα θολά μάτια μου μαγνητίστηκαν στο βλέμμα κάποιου που χθες θέλησε να αρπάξη κάτι πολύτιμο από πάνω μου.
Προσπάθησα να ξεχωρίσω, κοιτάζοντας στο βαθύ σκοτάδι που κρυβόταν το βλέμμα του, την σκέψη του. Tο μόνο που διακρινόταν είτανε κάτι βαθιές χαραματιές στο πρόσωπο του από κάποια μάχη. Tοv ενοχλούσαν φοβερά και με κοιτούσε καθαρά πια με μίσος. Δεν άργησε να εκδηλωθή καθώς ο βούρδουλας ξέσπασε σαν κεραυνός στην ησυχία. Αυλάκωσε τον αέρα και γαντζώθηκε στην σάρκα. Ούτε ένας βόγγος. Δάγκωσα τα χείλη μέχρι να ματώσουν και έπνιξα τον πόνο φέρνοντάς τον σε αντιπερισπασμό. 'Ηθελα να φανώ δυνατή. Στον μολυσμένο αέρα, ακουγότανε ακόμα το σφύριγμα από το πέρασμα του βούρδουλα. Ύστερα ησυχία καθώς η άγρια φύση πλαταίνει την γαλήνη της για να ακουστεί η βροντή.
Η πόρτα έκλεισε με κρότο και ένα τρέμουλο βουερό ξεχύθηκε στο κελλί προσπαθώντας να διαλύση την σιωπή. Κάποτε σταμάτησε. Κοίταξα το σώμα που ήταν μπρούμητα στο γιομάτο υγρασία πάτωμα έτσι που θαρρεiς ότι ήθελε να το φιλήση. Τα ξερά χείλη και η ματωμένη σάρκα ούρλιαζαν στην ησυχία του κελλιού σαν να ζητούσαν να τιμωρήσουν κάποιον.
Σύρθηκα κοντά του. Με μουδιασμένη δύναμη το στήριξα στην κολώνα. Τά κατάξανθα μαλλιά του με κάμποσες κηλίδες αίμα του έδιναν μια ξεχωριστή ομορφιά. Ένα αγόρι με απλά ρούχα, που στο διάβα κάποιου βούρδουλα κομματιάστηκαν μαζί με την σάρκα.
Το κορμί του ήταν υγρό, γιομάτο χαρακιές. Έκοψα ένα κομμάτι από το φόρεμά μου, το' βρεξα στην υγρασία του τοίχου και του έπλυνα τις πληγές. Βαριανάσαινε. Προσπάθησα να σταθώ όρθια, μα λύγισα καταγής. Για μια στιγμή ένοιωσα να σμίγη το σώμα μου με το δικό του. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Φτερούγισαν όμως και προσπάθησαν να λευτερωθούν από τους γιγάντιους τοίχους. Έμεινα αναίσθητη ως το βράδυ. Το γλυκόφως του φεγγαριού απλώθηκε με πόθο πάνω στο λεύτερο ανυπεράσπιστο κορμί μου και το φωτογράφησε σαν σκιά στην αντικρυνή γωνιά. Εκεί στεκόταν ένας ψηλός Θεός που με κοίταζε με τρυφερότητα και συμπόνοια, με κείνα τα γαλανά μάτια του.
Ο φόβος κυριάρχησε μέσα μου. Γιομάτη τρόμο κόλλησα στον τοίχο. Με τόνα χέρι ακουμπούσα σε κάποια προεξοχή, και με το άλλο προσπαθούσα να κρύψω την γύμνια μου. Και όμως το βλέμμα τούτου του ανθρώπου με έκανε να γυμνώνομαι πιότερο. Το λείο σώμα του με τις τραχές αυλακιές έμοιαζε με παλαιστού μετά τον αγώνα. Τα δυο γεροδεμένα χέρια του απλώθηκαν διστακτικά πάνω μου και άγγιξαν τον φόβο μου. Το ρίγος που είχα μέσα μου διαπέρασε το σώμα και από τα πόδια διαλύθηκε στο χώμα. Το ένοιωσε και κείνος. Μου έδωσε το πανωφόρι του και με έκανε να γαληνέψω. Τα χείλη έμεναν βουβά. Κάτι ήθελα να πω μα, ένας κόμπος στον λαιμό έπνιγε τα λόγια μου.
Θα ήθελα να τον ρωτήσω τόσα πράγματα, όπως τι εποχή έχουμε, τι κάνη ο έξω κόσμος; πως τον λένε; γιατί είναι δω; γιατί εlμαι γω; Καμμιά απάντηση. Έδεσα το πανωφόρι του με το φόρεμά μου, έτσι που να φαινόταν στο φως, που διαπερνούσε την χαραμάδα του τοίχου, η καλλίγραμμη σιλουέτα του στήθου μου. Τον πλησίασα. Κοιτούσε από το μικρό παραθύρι, στα ψηλά του κελλιού, την σκλαβωμένη Αθήνα. Σιγοτραγουδούσε για την λευτεριά. Σαν να κατάλαβε το ερωτηματικό ύφος μου και μου τα εiπε όλα. Εγώ, τον πίστεψα. Τον πίστεψα γιατί τα έλεγε με πάθος, με θάρρος και ελπίδα για την πικρή σκλαβιά. Τον πίστεψα γιατί μου έλειπαν όλα τούτα.  Moυ μίλησε για την λευτεριά, για τον αδελφό του, την μάνα του.
Τον έπιασαν γιατί ήθελε να είναι λεύτερος και θα τον σκότωναν ακόμα γι' αυτό. Μια φλόγα γιγάντωνε και φούντωνε μέσα του που σκόρπισε για να μείνη συντροφικιά, άσβηστη στην παγωνιά του κελλιού σαν μήνυμα αισιοδοξίας. Δεν ήξερα τι ήτανε όλα τούτα μά, τώρα κατάλαβα και μου αρκούσε.
Toυ μίλησα για τον πατέρα μου. Ένας παράλυτος με την μισή ζωή του ταγμένη στον χάροντα μα, την άλλη την θυσίασε για τη λευτεριά του. Λευτερώθηκε καθώς του έκαναν σε τούτη την κολώνα θρύψαλα το κεφάλι.
Και γιόμισε αiμα που σιγοτραγουδούσε στις φλέβες. Δεν ακουγόταν πια μα αρκούσαν τα χείλη του νεκρού πατέρα που ανοιγόκλειναν ακόμα. 'Εγώ μπροστά σε όλα τούτα δεν έκανα απολύτως τίποτα. Δεν είχα τη δύναμη, το θάρρος και σαν δειλή κούρνιασα μοιράζοντας υποσχέσεις και όρκους με λόγια για εκδίκηση. Μα όσο και παράξενος να ήτανε ο λόγος αυτός, για αυτόν και μόνο ζούσα.
Ίσως ταίριαζε πια με του αγοριού. Πλαγιασμένοι στην κολώνα μας βρήκε η χαραυγή. Ξύπνησα από τα ουρλιαχτά τών σκυλιών. Μια μυρωδιά έβγαινε από το έδαφος. Σου έκοβε την αναπνοή. Δεν άργησα να καταλάβω. Ανθρώπινα πτώματα θαμμένα κάτω από τα πόδια μου για πάντα να λιπαίνουν το χώμα. Ένοιωσα αηδία και φρίκη.
’κουσα πάλι το κροτάλισμα στο πλακόστρωτο. Κάθε πρωινό οι αρβύλες που κτυπούνε με τον ίδιο ατάραχο ρυθμό. Ύστερα τσ βήματα γίνονται πιο πολλά. Γοργά ακούγονται αυστηρές φωνές και ύστερα ο βούρδουλας σκληρός, αδυσώπητος να στριγ- γλίζη. Σε λίγο πλησιάζουν εδώ. Πρέπει να φανώ γενναία. Με πιάνει τρόμος. Ξεχνώ τους όρκους και τις υποσχέσεις στον πατέρα μου. Αφήνω το φόβο να με σφίξη στην αγκαλιά του. Σα να ήθελα να του ξεφύγω φώναξα έξαλλα.
- Μη φτάνει, έλεος, έλεος, δεν αντέχω πια. Και σωριάστηκα στην πόρτα.
- Τρελλάθηκες; μου φώναξε ο σύντροφος μου. Προσπάθησε να φανής δυνατή.
Ησύχασα μέσα στους λιγμούς μου μα περίμενα τα πρώτα τριξίματα στην πόρτα.
Συγχρόνως ακούστηκαν από μακριά πυροβολισμοί και φωνές να σπαράζουν στον αέρα σαν να πολεμούν σε μια άνιση μάχη με τον Θεό.
"ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ". Στιγμές, στιγμές χανόταν μέσα στις ρόδες των τανκς μα δεν αργούσε να γιγαντώση πάλι. Σκαρφάλωσε στο παραθύρι και τα χείλη του τρεμόπαιζαν και τραγουδούσαν. Μου είπε τι ξεχώριζε ανάμεσα στις φλόγες και τους καπνούς. Βάδιζαν μπροστά λεβέντες παλληκάρια με το γαρούφαλλο και το τουφέκι στα χέρια με μια λέξη μοναχά λευτεριά για να νοιώσης αυτούς που έβαψαν την γη και τον ουρανό με αίμα.
Ακούστηκε στην κλειδαρότρυπα το κλειδί και μπήκαν με τον βούρδουλα γιομάτον στο αiμα. Τότε τον είδα να ξεχύνεται καταπάνω τους σα λεύτερος φρέσκος αέρας πού δρόσισε το κορμί μου. Πριν τους φτάση το όπλο ξέρασε φωτιά και κείνος σωριάστηκε με τα άλλα πτώματα.
Τότε μου είπε με ακόμη άσβηστη την φλόγα.
- Λευτερωθήκαμε, ακούς, λευτερωθήκαμε.
Και ξεψύχησε.

Φώναζαν τα Όνειρα - 1980

Φώναζαν όλα τα αλυσοδεμένα των ανθρώπων

Ανεμοσφύρημα παγωνιάς

Αγριεύει τ`αγέρι , λοξοπετά στις φυλλοσιές των δέντρων και γιομίζουν οι ακροθαλασσιές διάφανες πυρκαγιές που χαράζουν δρόμους στα σπλάχνα του κόσμου.
Αφουγκράσου το μύνημα αδέλφι μου.
Βότσαλα αραδιασμένα τα σπίτια. Ξέφρενα, δαρμένα δάση και η ψυχή σου να σφυρά τραγούδια για παγωνιές , ξέφραγκες καρδιές και μονοπάτια ευτυχίας.
Όλα τούτα μπερδεμένα σ` ένα λιποτάκτη μήνα του φθινοπωριού που γαντζώθηκε στον χρόνο.
Έφερε το δάκρυ κι είναι καλοκαίρι.
Σφίγγεις τα μπράτσα και ξεκινάς με χαραγμένη την μοναξιά κάτω από τις κόρες των ματιών που στροβιλίζονται σαν δυό κορμιά παραδομένα στον έρωτα.
Σε πρόδωσε; Τούτο είναι; Πες μου.
Τι σκιάζεσαι , το καράβι κίνησε. Ελπίζεις όσο θωρείς τ`άσπρο του πανί ν`αρμενίζει διάφανο στον ήλιο. Παρακάτω ροδίζει με νιόπλαστα τα σημάδια της αλλαξοπιστίας, πατηκωμένα πάνω στα δικά σου αχνάρια , της αγάπης σου.
Μα την πίστη μου τα βλέπω, δεν μπόρεσε να τα σβήσει. Αίμα της καρδιάς μου , η πένα μου , σένα αγνάντεψε. Κλαίς; Σώπα.
Ακου το λιοπύρι διαπέρασε το χρώμα της θάλασσας και βάθυνε στα σπλάχνα της. Σκούπα τα δάκρυα. Κάποιος σκάλισε την άμμο που γράψαμε τ`όνομά της.
Βούτηξε στη θάλασσα και ξάπλωσε στα βότσαλα.
Γαλήνεψε.
Πάμε κοντά του. Δυο ονόματα χαραγμένα βιαστικά. Το `να είναι δικό σου. Δε σαλεύει διόλου. Έπαψε να αναπνέει. Είναι νεκρός.
Η χούφτα του έχει δύο πετράδια , του τα έδωσε η θάλασσα. Το `να γράφει τ`όνομά σου.
Δυο δάκρυα στα μάγουλα.
Αδέλφι μου το `να είναι δικό μας.

Οδηγίες Πίσω - 1992

Κυκλοφορεί Β` Έκδοση

Τον έβλεπα μέσα από σπαθιές καλοκαιρινών ανέμων. Είχε ντυθεί ασκητής και γύρναγε τις μπούκλες των μαλλιών του γύρω από τ`αυτιά. Τον άκουγα να μουρμουρίζει , να δαγκώνει τα χείλη του και να πιέζεται να ξεσυφίξει μια αναπνοούλα ελπίδας.
Ταβέρνα σκοτάδι , παλιά συμμαθήτρια "πως μας την φτιάξαν έτσι τη ζωή;"
Η ξεφτίλα. Τον εαυτούλη μας κοιτάμε ρε. Το πρόσωπο στην κοινωνία...
Δουλειά... Να δανείζεις στ`αφεντικό σου που χώρισε με τη γυναίκα του.
Πάνω κάτω με μια εφημερίδα. Συστάσεις. Γιατί δεν έχεις συστάσεις; Στην ουρά.
Να κοιμάσαι στα παγκάκια να προλάβεις αύριο να είσαι πρώτος.
- Ελάτε αύριο...
- Έχω ανάγκη.
- Τι να σας κάνω.
Να βλέπεις κοριτσάκια ανήλικα να λιώνουν στα εργοστάσια , να κλαίνε κρυφά στους καμπινέδες περιμένοντας το πληκάρι για γάμο να κάνουν σπίτι δικό τους. Να βλέπεις έγκυες να δουλεύουν κι από πάνω ο άντρας να ορκίζεται ότι το παιδί θα`χει καλύτερη τύχη.

Η Μεγάλη Τέλεια Αγάπη - 2001

Κι ενώ όλοι μιλούν για την αγάπη (κι εννοούν βέβαια τη βαριά νταλκαδοκαψούρα) σε μια πεζή κι ανέραστη εποχή που θέλει να αυτοπυρπολούνται οι ρομαντικοί εραστές, σε μια εποχή σκληρή, υπερρεαλιστική, της αρπαχτής, της πουτανιάς, της σκυλοροκάδικης εθνικής τσιφτετελοξεφτίλας ο Γιώργος Τσίγκος έρχεται με το νέο, πέμπτο του βιβλίο να μας θυμίσει ότι η υπάρχει ακόμα η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ κι όποιος δεν τη σέβεται (τον εαυτό του) να τη φοβάται.

Ιδιόμορφη, απρόσμενη γραφή μας ταξιδεύει με την ίδια χάρη στο παρελθόν όσο και στο μέλλον της ονειροφαντασίας που έχει βασίλειο μέσα στις καρδιές όσων από μας κρύβεται ένα παιδί, μια παιδική Αγνή Αγάπη. Θέλει πολύ μεγάλη καρδιά να μάθεις να πολεμάς για κείνη. Πρέπει να την πιστεύεις πάνω από τον μίζερο εγωισμό σου, να ξέρεις να δίνεσαι αλτρουιστικά, άδολα και να ΄σαι έτοιμος να πουλήσεις πολύ ακριβά το τομάρι σου για να την υπερασπιστείς μέσα στη μεγάλη αρένα της σύγχρονης αδηφάγας κοινωνίας που πετά αδίστακτα κάθε καρδιά, κάθε ψυχή ερωτευμένη στον καιάδα των εκάστοτε φασιστικών big brother. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι εδώ και η εξέγερση είναι αναπόφευκτη. Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ είναι εδώ και για όποιον την πιστεύει θα του δώσει την αιώνια εφηβική νεότητα, την αθανασία, τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΑΠΗ.

Το μεγάλο ερώτημα-μαχαίρι της διχόνοιας, της αμφιβολίας το κρατούν από της γέννησης του κόσμου πάνω από τα κεφάλια μας οι κανίβαλοι των συναισθημάτων μας και κόβουν κατά τα μέτρα τους και τα συμφέροντά τους τα αγνά ερωτικά ονειρατά μας γι αυτόν τον κόσμο. Διαλαλούν με τους νόμους τους ότι Δεν Υπάρχει η ΤΕΛΕΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΑΠΗ.

Ο συγγραφέας, με την ευαίσθητη παραμυθένια χιουμοριστική άποψή του (πολλές φορές μαύρη), καταθέτει τις απόψεις του. Είναι ευχάριστο το ανάγνωσμα, από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου, κρατώντας μας σε αγωνία για την ίδια τη ζωή των παραμυθένιων του ηρώων. Κι όλη τους η μαγεία είναι ότι μας μοιάζουν. Είναι κομμάτια του πιο εσώτερου εγώ μας, του καλύτερου εαυτού μας που πολλές φορές γίνεται δήμιος κι εφιάλτης των πιο τρυφερών παιδικών ονείρων μας.

Το βιβλίο έχει διακόσιες δέκα σελίδες μεστής, συχνά ποιητικής γραφής κι είναι ευχάριστο ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερό σου να διαβάζεις. Η ευχάριστη όμως έκπληξη έρχεται γενναιόδωρα στον αναγνώστη και φίλο της εκάστοτε δημιουργίας του Γιώργου Τσίγκου καθώς θα ανακαλύψει ότι υπάρχει ένα βιβλίο ακόμα μέσα στο βιβλίο.

Κι αυτό τελικά ίσως μας πείσει ότι είναι δύναμη η μοναδική Αλήθεια μέσα μας. Να φαντάζεσαι δηλαδή και να πλάθεις τις δικές σου εικόνες. Να παλεύεις σε κοινούς αγώνες με τους συνανθρώπους κάτω από τη μεγάλη σημαία της Αλληλεγγύης για να μπορέσεις κατακτήσεις τη δική σου Ζωή, τη δική σου ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ. Αυτή που σου αξίζει κι όχι αυτή που σου σερβίρουν οι διαφημιστές πολιτικάντηδες για να σε κάνουν να βουλιάζεις ολοένα στα fast food των έτοιμων απαντήσεων τύπου Σκουπιδοτηλεόρασης.

Οι χιλιάδες ρουφιανοτηλεκάμερες δεν μπορούν να σώσουν την ψυχή μας κι είναι η σωτηρία της η μεγαλύτερη Ανάγκη στο σήμερα. Όποιος έχει την πραγματική ανάγκη θα λάβει τη χάρη της ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ. Οι υπόλοιποι κοιμηθείτε ήσυχα. Ένας βιασμός είναι σαν τους άλλους και σαν επεισόδιο σαπουνόπερας θα περάσει.

'Aλλωστε σκεφτείτε κι αυτό. Ένα βιβλίο είναι κι αυτό δεν έβλαψε κανέναν (ξέρετε πολλούς στο ελληνόφωνο ροκ που πληρώνουν για να εκδώσουν βιβλία από τη τσέπη τους;). Η μεγάλη όμως ανάγκη μιας νέας γενιάς που το λέει η καρδούλα της και πεινάει αιώνες για την ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ;

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ φιλοξενείται στα φιλόστοργα ράφια των παρακάτω βιβλιοπωλείων και δίνεται έναντι του ποσού των επτά ευρώ και τριαντατεσσάρων λεπτών (7,34) ενώ μπορείτε να το παραγγείλετε και από τη σελίδα μας.

  • UNDERGROUND, Καραολή & Δημητρίου 56, Πειραιάς. Τηλ. 010.42.22.211

  • ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, Βαλτετσίου 53, Αθήνα , Τηλ. 010.38.02.040

  • ΣΟΛΑΡΙΣ, Μπόταση 6, Αθήνα. Τηλ. 010.38.41.065

bottom of page