ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ
Τετραγωνισμένα φύλλα, φύλλα πουλημένης έκφρασης.
Το τραγωνισμένα φύλλα είναι ένα ρέκβιεμ για τη χαμένη εφηβεία των ονείρων και της επανάστασης που δεν ήρθε ποτέ. Από τη μια ένας αβάσταχτος ορθολογισμός, τετράγωνος, λογιστικός, τεχνοκρατικός ίδιος και απαράλαχτος σαν τις πλάκες μπροστά από τη βουλή και μέσα ξεράσματα ποτάσας να κάθονται στα έδρανα ζητώντας κατοικία στη καρδιά μας για να μας ταΐζουν ζάχαρες λύτρωσης.
Από την άλλη μια γενιά που ξεχύθηκε στους δρόμους στα μέσα της δεκατετίας του '80 που ήξερε να κρατά υψωμένες τις μαυροκόκκινες σημαίες των ονείρων μας. Εμείς, τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα και τα μωβ φουλάρια της μοναξιάς που κατεβήκαμε στους δρόμους αυθόρμητα ενάντια στο φασισμό του κράτους. Συγκρουστήκαμε με τις επιχειρήσεις αρετής, με τα ΜΑΤ και ΜΕΑ. Ερωτεύομασταν τίς νύχτες γιατί μας έκλεψαν τον ήλιο οι σιδερόφραχτοι τρομονόμοι. Ζεσταινόμασταν απο τις φωτιές στα οδοφράγματα. Οχι δεν κλαίγαμε απο τα δακρυγόνα και τις αύρες που τσαλαπατούσαν, με συνεργό τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις ελπίδες μας για την εξέγερση. Κλαίγαμε μέσα μας για όλους τους χαμένους φίλους μας (ακόμα και ανήλικους) που δολοφόνησαν οι μπάτσοι, τις εξευτελιστικές παράνομες συλλήψεις, τους εξευτελιστικούς βίαιους διασυρμούς γιατί θελήσαμε να διαφέρουμε, θελήσαμε έναν καλύτερο κόσμο με ποιότητα και ανθρωπιά, γιατί δεν θελήσαμε να γίνουμε συνένοχοι με τη σιωπηρή πλειοψηφιά των βολεμένων φοβισμένων ανθρωπάκων.
Οι δεκάδες αυτοκτονιές φαντάρων, τα κολαστήρια των ψυχιατρικών ιδρυμάτων(Λέρος), οι βιασμοί στις φυλακές, τα καταπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα, τα σχολεία φυλακές, τα στέκια που φτιάχναμε και τα κλείνανε με βία οι προστάτες των εμπόρων, οι καταλήψεις των εγκατελειμένων σπιτιών για να στεγάσουμε τα ονειρά μας, τα ναρκωτικά που πουλάνε μπάτσοι και κράτος μας συσπείρωναν στις συναυλίες όπου η μουσική μας γίνονταν κραυγή, ουρλιαχτό καταγγελίας.Τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά, τα σκουλαρίκια που ήθελαν να ζήσουν κι όχι να επιβιώσουν, ήθελαν να είναι διαφορετικοί και τους έλεγαν αλήτες γιατί ήθελαν να αλλάξουν τη πορεία στο αίμα τους. Κουβάλαγα σε πρόχειρες ηχογραφίσεις τα τραγούδια μου και τα μοίραζα μαζί με τα βιβλία μου σε φίλους.Το καλοκαίρι του 1990 δούλεψα στην οικοδομή και μάζεψα κάποια χρήματα με σκοπό να τυπώσω μερικά βινύλια έτσι μόνο για φίλους. Έψαχνα καιρό για μουσικούς να με βοηθήσουν κι ήταν πραγματικά δύσκολο να βρω συνεργάτες που να πιστεύουν αυτά που είχαν στη ψυχή τους τα τραγούδια μου. Τυχαία άκουσα μια πρόχειρη ηχογράφιση στο σπίτι του φίλου Νίκου από ένα μαθητικό συγκρότημα και του ζήτησα να μου γνωρίσει τα παιδιά. Έτσι βρέθηκα να κάνω πρόβες με τους Γιάννη, Μάνο, Οδυσέα, Νίκο και τον Μανώλη στα πλήκτρα. Ήξερα ότι ήταν δύσκολο να τους εξηγήσω τι τράβηξα, ποιός ήμουν, τι ήθελα, από που ερχόμουν αλλά ήξερα όμως ότι μας ένωνε η μουσική μας. Ένιωθα ότι ερχόμουνα από ένα άλλο κόσμο. Έβλεπα με ρομαντισμό το βιολογικό θάνατο και φοβόμουνα τρομερά το θάνατο της ψυχής. Μισούσα τη μοναξιά και ερωτευόμουν την αληθινή μοναξιά. Μετά απο τρείς πρόβες και δώδεκα ώρες στο στούντιο ηχογραφήσαμε τα πρώτα τρία ταγούδια μας. Ο Κώστας τότε με σύστησε στο Θοδωρή και το Γρηγόρη κι έτσι βρεθήκαμε απρόσμενα να κυκλοφορούμε απο μια μικρή εταιρεία. Πρότεινα στα παιδιά, στους μουσικούς, να βάλουμε ένα όνομα για το συγκρότημα. Είπα να το λέμε ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ απο το ομώνυμο τραγούδι. Τα παιδιά τότε είχαν τό δικό τους συγκρότημα που το αγαπούσαν και θα ξαναγυρνούσαν πάλι εκεί. Το είχαν βάλει άλλωστε και σαν προϋπόθεση για να με βοηθήσουν στην ηχογράφηση. Εγώ έλπιζα κρυφά ότι θα γίνουμε ομάδα κι ένα συγκρότημα όπως αυτά που είχα αγαπήσει στη δισκοθήκη μου. Τα παιδιά επέμεναν λέγοντας ότι αφού δεν θα συνεχίσουμε και έχω πληρώσει όλα τα έξοδα να μπει μόνο το ονομά μου όπως και στα βιβλία μου. Τελικά μπήκαν και τα δυο κι έτσι βαφτίστηκε το συγκρότημα. ’λλωστε φανταζόμουν ότι με την εκπλήρωση αυτού του μουσικού ονείρου θα μοίραζα αυτά τα δισκάκια σε φίλους μου και δεν θα υπήρχε περαιτέρω συνέχεια.
Θυμάμαι με συγκίνηση την συγκλονιστική εμπειρία της χάραξης του δίσκου, το πρώτο δείγμα, την εκτύπωση του εξώφυλλου με τα σκίτσα του φίλου Αντώνη και τις φωτογραφίες απο πίσω των παιδιών. Δάκρυσα απο ευτυχία. Σκέφτηκα ότι ήμουν ακόμα ζωντανός, την είχα γλυτώσει ακόμα μια φορά. Κι αυτό το χρώσταγα σ΄αυτά τα παιδιά. Θυμάμαι όταν τους πήγα τα πρώτα αντίτυπα και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Έμαθα μετά ότι πήγαν και μέθυσαν για να το γιορτάσουν. Τότε σκέφτηκα ακόμα ότι ίσως να μη τους ξαναδώ!
ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 είχαμε και την "ελεύθερη" ραδιοφωνία όπου με χαρά μας μαθαίναμε ότι τα τραγούδια μας ξεχώρισαν. Περάσαμε απο τη ραδιοπειρατεία που΄χε μεράκι στην απέναντι όχθη που είναι τα ράδιοσουπερ-μάρκετ. Παρ' όλα αυτά το ελληνόφωνο ροκ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Εννοώ ότι ο κόσμος δεν ακολουθούσε όπως τώρα τους νεόκοπους μοδάτους τραγουδιστές που θέλουν να λένε ότι παίζουν αυτή τη μουσική. Τότε κυριαρχούσε η "σοσιαλιστική" κοκαϊνομανής επανάσταση του σκυλάδικου κι όσοι δεν την ήθελαν ήταν εχθροί της πατρίδας, της θρησκείας και θα 'ρθουν να βιάσουν και να σκοτώσουν τα παιδιά μας αυτοί οι αλήτες, οι μακρυμάλληδες, οι πάνκηδες.
Υπήρξαν βέβαια πιονέροι καλλιτέχνες που άνοιξαν το δρόμο και τότε κανείς δε πίστευε ότι θα τους χάναμε τόσο νωρίς. Ετσι λοιπόν όταν κυκλφόρησε το 1992 την άνοιξη ο δίσκος μας "ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ" το αφιερώσαμε σ' αυτούς. Αλλά ακόμα και στους εργάτες, τους φοιτητές, μαθητές που πάλευαν και δεν γούσταραν να φάνε τη παραμύθα γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι τα καλύτερα ναρκωτικά τα πούλαγαν οι μπάτσοι, το κράτος.
Είχε περάσει ένας χρόνος και τώρα είχαμε κοινές εμπειρίες απο συναυλίες ακόμα και σε χωριά για να παίξουμε μπροστά σε αγαπημένους φίλους.Ταξιδέψαμε και πολλές φορές δεν είχαμε ούτε τα εισητήρια να γυρίσουμε πίσω. Κοιμηθήκαμε σε παγκάκια, σε αμμουδιές, σε φιλικά σπίτια και μας βόηθησαν παιδιά απο το υστέρημά τους. Μας φιλοξένησαν πολλά φανζίν περιοδικά στίς σελίδες τους που κυκλοφορούσαν παιδιά με αφιλοκερδείς σκοπούς και μας στήριζαν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τώρα ξέραμε ότι δεν είμασταν μόνοι. Μπήκαμε έτσι αυθόρμητα πάλι να ηχογραφίσουμε ένα υλικό από νέα και παλιά τραγούδια που πιστεύαμε ότι έπρεπε να μοιραστούμε με όλο το κόσμο. Στη παρέα μας προστέθηκε η Τζούντι στο φλάουτο κι ο Αντώνης που μας χάρισε τη μουσική για ένα τραγούδι. Πάντα ερασιτέχνες με απέχθεια για το στιγνό επαγγελματισμό της μουσικής βιομηχανίας ηχογραφήσαμε κι αυτό το δίσκο με σχεδόν δικά μας έξοδα.
Το τραγούδι "ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ" γράφτηκε σαν απάντηση σ΄όσους δεν κατάλαβαν και μας παρότρυναν να κάνουμε καψουροτράγουδα για να πουλήσουμε. Το τραγούδι μου μωρό μου απο μένα για σένα αλλά πως μπορείς και ερωτεύεσαι όταν σου έχουν κλέψει τη ζωή; Το "ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗΣ" είναι ένας αυτοσαρκασμός και μια καταγγελία για τους γνωστούς ροκοπατέρες που τόσο εύκολα ξεπουλήθηκαν ληστεύοντας τους πόθους και τις ελπίδες των παιδιών. "ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ" για μια αδιάφορη κοινωνία που τρώει μπροστά στην τηλεόραση καταναλώντας αιμοσταγείς ειδήσεις και περιμένει από μηχανής θεούς να τη λυτρώσουν. Το "ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ" για όσους έχασαν την ελπίδα και ζούνε κάτω απο την Ακρόπολη στη σκιά του σκουπιδότοπου ονείρων. Το "ΡΕΚΒΙΕΜ" για τους ανήλικους φίλους που χάθηκαν νωρίς άρρωστοι και μόνοι και κρίθηκαν εκ του ασφαλούς απο ένα κόσμο γλοιώδη και βολεμένο. Το "ΠΟΛΕΜΟΣ" για όσους μας σπρώχνουν να μπούμε στις κρεατομηχανές για τα συμφέροντα του συστήματος, του κεφαλαίου, του φασισμού. Όσοι αρνήθηκαν να κλωνοποιηθούν απο τα καλούπια της εξουσίας θα έχουν πάντα ένα "ΚΟΡΜΙ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ" στο προσκεφάλι τους όταν η "ΑΣΠΡΗ ΣΚΟΝΗ" θα μπαίνει στα σωθικά τους σαν τη πιο θανάσιμη μοναξιά.
Αυτή δεν έλειψε μέσα μου από τότε που είμουν παιδί και τώρα που τέλειωσε κι αυτός ο δίσκος ήξερα ότι τα παιδιά, οι μουσικοί θα έφευγαν άλλοι για το στρατό, άλλοι για να σπουδάσουν κι άλλοι γιατί κουράστηκαν και ξέρεις είναι πολύ δύσκολο να ακολουθείς ένα ιδεολογικό δρόμο αν δεν έχεις πραγματική ανάγκη μέσα σου, δεν το πιστεύεις με το είναι σου. Γιατί αυτή η υπόγεια ανεξάρτητη μουσική σκηνή δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού που λες και να μη χαζοονειρεύεσαι τις νύχτες!
Αλίμονο σε όποιον δεν έχει ένα φωτεινό παιδικό όνειρο μέσα του να εκδικείται το σκοτάδι. Χίλια ευχαριστώ και καλή αντάμωση.
Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ
Το 1994 κυκλοφόρησε μια συλλογή απο συγκροτήματα με το γενικό τίτλο "Το Μαγικό Βοτάνι" και οι ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ συμμετείχαν με το τραγούδι ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ. Είχαν όμως έρθει ήδη στη παρέα μας στο μπάσο ο Γιάννης, στη δεύτερη κιθάρα ο Ανδρέας και στα τύμπανα ο Δημήτρης. Την επόμενη χρονιά, το 1995 κυκλοφορήσαμε το δίσκο "Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ" και η μόνη αλλαγή στη σύνθεση ήταν ότι στα τύμπανα ήρθε ο Δημήτρης Κ. Εκείνη τη εποχή υπήρξε η λεγόμενη "άνθηση" του ελληνόφωνου ροκ και οι απαιτήσεις απο τον εαυτό μας ήταν αυξημένες αν θέλαμε να συνεχίσουμε για να παλαίψουμε για τις ιδέες μας και να επιβιώσουμε μέσα στο όνειρό μας.
Συζητήσαμε με τα παιδιά της εταιρείας και είδαμε ότι μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά το δίσκο καθώς ήταν ανάγκη μας μια δημιουργία αξιώσεων στη παραγωγή. Νιώσαμε από τις κουβέντες και μεταξύ μας ότι τα τραγούδια είχαν και πάλι την αυθόρμητη δύναμη που πήγαζε από τη καρδιά μας και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που πλαισίωναν τη μεγάλη ανεξάρτητη φωνή της μουσικής μας. Εμάς αλλά κι όλων των συγκροτημάτων που δημιουργούσαν με ανάγκη συνείδησης ενάντια στη πολιτική αποβλάκωσης και αποπροσανατολισμού των νέων ανθρώπων. Το ροκ δεν ήταν τσιχλόφουσκα εκτόνωσης κι αν τώρα το έσπρωχναν οι έμποροι των μέσων μαζικής ενημέρωσης και οι δημοσιογραφίσκοι με τα κροκοδείλια δάκρια ήταν μόνο και μόνο γιατί σαν αλεπούδες που είναι όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια διαπλάθωντας τις ευαίσθητες ψυχές χιλιάδων νέων ανθρώπων που διψάγαν τώρα πιότερο για αυτή τη μουσική κάτω απο το βιολί της "μόδας".
Στο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΙ ΔΡΑΚΟΙ γίνεται αναφορά στα εύθραυστα αισθήματα, τις χάρτινες φιλίες, τα χάρτινα όνειρα που σαν εφιάλτες απειλούν τη ψυχή και ζητούν γη και δώρα αν δεν έχεις το σθένος να βγεις απο το τάφο σου. Στο ΘΕΛΩ μιλήσαμε για τις εκπομπές της τηλεόρασης που εμπορεύονται τη δυστυχία εξαθλιωμένων ανθρώπων προσφέροντας τον εθισμό βρώπικων ονείρων. Στο ΤΡΥΠΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ έρχεται μια ερωτική σχέση που γυρίζει σε άρρωστους δρόμους κρατώντας μαχαίρι και θερίζει αγάπες που δεν μπορούν να αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ καλούμε όλους τους παλιούς και νέους φίλους μας να συμπορευτούν μαζί γιατί είναι μακρύ και δύσκολο καθώς οι παγίδες απο δολοφόνους ονείρων και μάγισσες που πουλούν αγάπες φυλακές παραμονεύουν όσους η μοναξιά τους παγώνει. Η πενταλογία της ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ξεκινά με τη γέννηση ενός ανθρώπου που έρχεται γυμνός στο κόσμο απο γονείς μετανάστες, πρόσφυγες και η ρατσιστική κοινωνία από μωρό, από το σχολείο τον εθίζει να κυνηγά ορίζοντες με καρφωμένες σύριγγες στο αίμα του, εκεί που κοιλούν τα παιδικά ονειρά του. Ιδανικά βδέλες από μοντέλα και νταβατζήδες που υπόσχονται μια γιάπικη ζωή σπρώχνοντας στη πορνεία κάθε πόθο νέων ανθρώπων. Τα αστυνομικά δελτία διαλαλούν τη πραμάτεια τους κι εμείς οι καλύτεροι αγοραστές μέσα στη νεκρική ανασφαλειά μας. Νεοάνθρωποι κατασκευάζονται ατο βωμό της παγκοσμιοποίησης με τις επιταγές του πλανητάρχη. Ανθρωποειδή βγαλμένα από το ίδιο καλούπι με άδειες ψυχές στρατεύονται άβουλα κάτω από τις διαταγές του μεγάλου αδελφού. Κι οι λίγοι που θα θελήσουν να ξυπνήσουν οδηγούνται στη τρέλλα της μοναξιάς. Κλείνονται μέσα τους κι ακούνε κραυγές, ουρλιαχτά απο αδικοχαμένους φίλους, όνειρα, νιώθοντας το θάνατο νάρχεται σαν μακάβριο τραίνο. Ομως στο τέλος έρχεται η ελπίδα μέσα απο το τραγούδι ΧΑΟΤΙΚΗ ΠΟΛΗ. Εδώ γεννιέται μια νέα γενιά που παίρνει τη ζωή στα χέρια της. Βγαίνει στους δρόμους χορεύοντας, καταγγέλοντας, καταστρέφοντας το παλιό γερασμένο σάπιο κόσμο. Κι αυτό το κάνει αντιπαραθέτοντας την αλήθεια ενάντια στις σιδερόφραχτες στρατιές των νεοναζιστών. Ξύπνα άνθρωπε μας λένε, είμαστε εδώ και θα πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας. Τώρα μπορούμε να πολεμήσουμε τη ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ. Ένα κέλυφος από αυγό φιδιού που μας εκλεισαν μέσα τα ηθικά πρέπει της κοινωνίας, ο ίδιος μας ο εαυτός, φοβούμενος τον έρωτα και την αγάπη. Την αληθινή αγάπη που μπορείς να γευτείς πίνοντας το ΜΟΥΣΙΚΟ ΝΕΡΟ της ζωής που εσύ κατακτάς κι όχι μιας ψεύτικης που σου χαρίζουν.
Κι όλα αυτά το 1995. Τότε μου λέγανε διάφοροι καλοθελητές τι τα γράφεις αυτά, ποιός νοιάζεται, ο κόσμος θέλει όμορφα λόγια να του χαιδεύουν τα αυτιά σαν σειρήνες κι ας τους κομματιάζουν οι σειρήνες των μπατσικών τις καρδιές. Όλα εχουν ισοπεδωθεί στίς ανθρώπινες αξίες κι έχουν πάρει τη θέση τους οι ρουφιάνοι, τα χρηματιστήρια, οι ματωμένοι επαγγελματίες πολιτικοί. Ανίκανοι φαντάζουμε να αντισταθούμε βολεμένοι στη ζεστασιά του εφήμερου, μέσα στο φόβο μας, στη μιζέρια μας. Μίζεροι άνθρωποι, μίζερα όνειρα. (Ακόμα ελπίζω ότι θα έρθει μια νέα γενιά που θα πάρει εκδίκηση όσο κι αν αυτό σας φαντάζει υπερβολικά ρομαντικό κι αφελές. ’λλωστε αν δεν ήμουν ποιά ανάγκη να δημιουργώ;)
Nιώθοντας για άλλη μια φορά μόνος μετά κι απο έντονες διαφωνίες με κάποιους από τους τότε συνεργάτες μου αποφάσισα να τα παρατήσω. Εκεί επάνω ήρθε η πρόταση από... Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.
ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ
Αποφάσισα να τα παρατήσω λοιπόν. Εκεί επάνω ήρθε η πρόταση από το Μάνο Ξυδού για την ΕΜΙ. Εξέθεσα τις απόψεις μου και οι συζητήσεις κράτησαν οκτώ μήνες μέχρι να διαπιστώσω τις καλές προθέσεις και είδα ότι είχαν λόγο. Ζήτησα διακριτικότητα, όχι διαφημίσεις, όχι φανφάρες, να σεβαστούν την ιδιαιτερότητα του λόγου και της μουσικής μου. Έκανα τραγούδια με τις συνθήκες που ήθελα και ξεκαθάρισα στους δημοσιοσχεσίτες ότι δε πάω σε τηλεοπτικές εκπομπές που δε γουστάρω και ραδιόφωνα που δεν θα μπορώ να μιλάω ελεύθερα.
Το cd "ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ" κυκλοφόρησε το 1997 κι εγώ ήλπιζα σε μια νέα αρχή όπου θα μπορούσα παράλληλα να παρουσιάσω τις προηγούμενες δουλειές μας στο πλατύ κοινό και συνάμα να περάσουμε μηνύματα αλληλεγγύης και συσπείρωσης στο κόσμο για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας.. "Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" ένα τραγούδι συμβολικό για τις χαμένες φυλές , παραδόσεις των ινδιάνων που τους κλέψανε τη ζωή οι βάρβαροι τυχοδιώχτες Αμερικάνοι. (σας λέει κάτι αυτό στο σήμερα;) Ενα τραγούδι γεμάτο ινδιάνικα ονόματα, ο καβαλάρης του ουρανού που παρόλη την αντιπάθειά των Μ.Μ.Ε. ξεχώρισε στις καρδιές των νέων φίλων μας και τώρα ρωτούσαν να μάθουν ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε. Η απάντηση δινόταν από άσχετους δημοσιογραφίσκους και υπάλληλους εταιρειών κι έλεγε ότι είμαστε ένα καινούργιο συγκρότημα που ονομάζεται (ακούστε) "ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ". Ένα ταξίδι περιγράφει μέσα στίς ανεξερεύνητες χαμένες ατλαντίδες της ψυχής μου η μπαλάντα ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΓΩ στέλνοντας ένα μήνυμα στον ίδιο μου τον εαυτό να παραμείνει ταπεινός και σινάμα περήφανος σαν τον αετό σε μια εποχή που θέλει οι έρποντες να ξεχωρίζουν. Πολλές φορές ύμνησα τη ΜΟΝΑΞΙΑ και σ΄αυτό το δίσκο δεν θα μπορούσε να μην έχει ξεχωριστή θέση, αυτή η αδελφή, η μάνα, η ερωμένη που γίνεται τα βράδια εταίρα και κλέβει ψυχές σαν μια τεράστια νυχτερίδα χορεύοντας σαν τη Σαλώμη πάνω στις πληγές μας. Κι όταν έρχεται η απελπισία και δεν ξέρω που να κρατηθώ έρχονται οι ΟΝΕΙΡΑΕΤΟΙ των παιδικών χρόνων μου και με παίρνουν ψηλά, μακριά απο καχύποπτους "φίλους" βγάζοντας με από το βυθό του βούρκου ενός ανέλπιδου κόσμου. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι για όσους ψάχνουν μεσίες, γκουρού για να την ανακαλύψουν. Κι όμως η αλήθεια τόσο απλά είναι μέσα σου, είσαι εσύ, αρκεί νά 'σαι ο εαυτός σου. Υπήρξαν ατέλειωτα βράδια μεσα ΣΤΟ ΜΠΑΡ με τη ίδια αυτή συντροφιά, αυτή της γριά μάγισσας που μεταμορφώνεται δολοφονικά σαν ερωμένη και ζητά αίμα να τη κεράσεις καθώς σέρνει το χορό μέσα στους καπνούς και τους εφιάλτες. Το μόνο που φοβάται είναι ένας γλυκός έρωτας γιατί έχει τη δύναμη να λύσει τα μάγια λέγοντας σ' αγαπώ. Και τότε μπορώ να σου ορκιστώ ότι ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΛΗΡΩΘΩ θά΄μαι για πάντα σκιά σου και θα κάνω ότι μου ζητήσεις σαν φίλος πιστός που είναι τόσο ερωτευμένος μαζί σου, σε θέλει τόσο κι όμως εσύ δίνεις τον ερωτά σου σ' ότι σε πληγώνει. Ενα ΔΑΚΡΥ θα κυλά στη θυμησή σου γλυκέ μου ουρανέ και θα μπαίνει μέσα μου σαν πίνω το γλυκό κρασί της λησμονιάς που με κερνάς, (θυμάσαι;) εκεί στην αμμουδιά που νεράιδες έγραψαν το όνομά σου και μαρμαρωμένοι πρίγκηπες εραστές σου στείλαν το μήνυμα σου πως δε με θές ΑΓΑΠΗ πιά κοντά σου. Στου ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ τα πολύχρωμα λαμπιόνια σε αναζητώ, στα γελαστά πρόσωπα των παιδιών, στο νούμερο του ξυλοπόδαρου όρκου αγάπης παντοτινής, σε λάγνες χορεύτριες υποσχέσεις και θα υποκρίνομαι τη ευτυχία σαν μπορώ ακόμα ένα βράδι να έχω ένα δανεικό κερδισμένο φιλί σου. Στο ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ λέω για ένα φίλο μου ασχημομούρη που όλοι τον ζηλεύουν και τον κηνυγούν. Έχει το ξόρκι, τη συνταγή για τη πραγματική αγάπη λένε και δεν τη δίνει σε κανέναν. Όμως η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ένα τέτοιο φίλο μέσα μας και μπορούμε να τον βρούμε πίσω από τα ανάγλυφα φιλιά εκεί που η αγάπη θέλει μπέσα. Κάποια στιγμή η ζωή σου γίνεται ταινία επιστημονικής φαντασίας, κόμικ κι έχεις να κάνεις με αστρομπατσονόμους που σε κηνυγούν σε μια κούρσα θανάτου. Φτάνεις στο γκρεμό, πίσω δεν υπάρχει επιστροφή και σύ τώρα πρέπει να διαλέξεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Μια φωνή μέσα σου ουρλιάζει ΣΠΑΣΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ. Πηδάς στο απόλυτο κενό για μια έστω στιγμή ελευθερίας. Αν δε το κάνεις τότε να ξέρεις ότι μπορεί να είναι η τελευταία σου ευκαιρία και τότε φίλε θα καταλάβεις ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ μακριά από την αγάπη που πρέπει να μάθεις να δίνεις και παίρνεις.
Τελειώνοντας κι αυτό το δίσκο ανακαλύπτουμε ότι γράψαμε ερωτικά τραγούδια, για την αγάπη μέσα σε μια ελεύθερη ζωή. ’λλωστε αυτή δε ψάχνουμε όλοι μας;
TANGO ΒΑΤΡΑΧΩΝ
Με μια βαλίτσα από παραμύθια της ζωής ξεκίνησα κι αυτό το ταξίδι στη χώρα της ονειροφαντασίας κι όλο πίσω γυρνώ με τον φόβο πως σαν φτάσω εκεί δεν θα `χω τίποτα άλλο να ελπίζω.
Καλοκαιράκι του `99 ήταν που βρέθηκα με τα παιδιά στην αμμουδιά της Ραφήνας με καλό κρασί , κιθάρες , ένα κλαρινέτο κι ένα γλυκό κορίτσι που μεθυσμένο από ζωή χόρευε ανατολίτικους ρυθμούς ξυπόλυτο στη δύση του κόκκινου ήλιου. Το λυκοφώς των ηλιαχτίδων φωτογράφισε γύρω από το γυμνό κορμί του την Αύρα την Θεά του Έρωτα. Ήταν η ευλογημένη στιγμή που μας διάλεξε για φίλους και συντρόφους.
Είπα κάποτε στον Κώστα αυτή τη στιγμή θα την κάνουμε τραγούδι. Εκείνος χαμογέλασε. Το κορίτσι χάθηκε τα Χριστούγεννα του `99. Οι άλλοι το έλεγαν ’ρτεμις , μόνο εμείς την είπαμε Ανεμώνα. Την ιστορία της Αρζεντίνας την έγραψα όταν ήμουν 16 χρονών στα καράβια το 1978. Από τότε την απαντώ σε κάθε γειτονιά σε μια πατρίδα που τρώει τα παιδιά της. Το 1984 του Όργουελ με σημάδεψε για πάντα κι έτσι κυνηγώ φαντάσματα που αλυσοδένουν τα όνειρα των ανθρώπων σαν μαριονέτες. Με την ελπίδα να σπάσω τις δικές μου πρώτα και να δω τον Πινόκιο των ονείρων μου να ταξιδεύει σ` ένα καλύτερο κόσμο με ανθρωπιά και φαντασία. Ο Μαυρίκος μου είπε "ακούς φωνές!".
Πάνω σ` ένα πλοίο από την Κρήτη στον Πειραιά πίνοντας γλυκό κρασί ομολόγησα στον Αδριανό "Ακούω φωνές". Μου απάντησε "θα το κάνουμε τραγούδι , έχω ήδη τη μουσική".
Με μια "μικρή θλιμμένη αγάπη" μέσα μου από παιδί πήρα αυτά τα τραγούδια και τα κέρασα σε ένα καφενεδάκι των Αγίων Αναργύρων στον Μάνο. Εκείνος είπε "όλοι ψάχνουμε την αγάπη. Μοιάζει σαν να χορεύουμε ένα tango βατράχων". Κι έτσι βαφτίστηκε η καινούρια μας δισκογραφική δουλειά.
Β.Ο.Μ.Β.Α.
Ο Γιώργος Τσίγκος και οι Μαύροι Κύκλοι μετά από οκτώ χρόνια δισκογραφικής απουσίας επανέρχονται με τον έκτο τους δίσκο που έχει τον τίτλο «Β.Ο.Μ.Β.Α».
Δώδεκα τραγούδια με κοινωνικό-πολιτικό στίχο και την εκρηκτικά μελωδική ηλεκτρική μουσική που αγαπάνε να παίζουνε περίπου είκοσι χρόνια τώρα.
Στους ακόμα πιο δύσκολους καιρούς που περνάμε το να τολμάς να δημοσιεύεις τα παιδικά όνειρά σου στα πεζοδρόμια ενός ανελέητου, ανέραστου, νεκρόφιλου ηθικών αξιών χρηματιστηριακό κόσμο ισοδυναμεί με ωρολογιακή βόμβα ερωτευμένης καρδιάς που την τρώνε οι λύκοι της στείρας λογικής.
Μια ΒΟΜΒΑ αυθόρμητου έρωτα, μια έκρηξη συναισθημάτων, πολύχρωμα, υπόκωφα εκρηκτική σαρώνει τις γκρίζες κρύες καρδιές της μητρόπολης, ανατινάζει την υλιστική αντίληψη της πληρωμένης αγάπης που ζει στον εκβιασμό της επιβίωσης.
Στο γυάλινο ενυδρείο που φυλακίσαμε τις ελπίδες μας η παραμυθένια ονειροφαντασία μας περιγελά απ των «Ονείρων τη Βεράντα» καθώς καμώνουμε τους ήρωες παραδομένοι στη συνήθεια της καθημερινότητας.
«Φωνάζω εσένα» θεέ έρωτα να με λυτρώσεις σαν η μοίρα μου γεννά σκύλες χάριβδες κι εγώ φοβάμαι να ελευθερωθώ στην ευλογία σου και οικτρά σε καταδικάζω στη μοναξιά.
«Τι σε Βασανίζει» ρωτούν οι φίλοι κι αν δεν έχεις πιει από τους χυμούς της δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που γεννά ερωτήσεις δίχως απαντήσεις κι απαντήσεις δίχως ερωτήσεις.
Είναι το εύκολο θαρρείς να κοιτάς από την πιο ψηλή κορφή του κόσμου, αλαζονικός βασιλιάς ταξιδευτής των πιο απραγματοποίητων επιθυμιών, καραβοκύρης του αδύνατου, του υπέρτατου κι είναι ακόμα πιο εύκολο να πεθάνεις μέσα σου, από τον σκληρό θάνατο της απόγνωσης πέφτοντας απλά από ένα σκαλοπάτι, εκεί στο «Κατώφλι» της απαξίωσης, της λησμονιάς.
Κι αν όλα χάθηκαν εδώ είναι μια γενιά που δεν το έβαλε κάτω κι από έρωτα θα γονατίσει τον αστυνομοσιδερόφραχτο ήλιο της κρατογραφειοκρατίας κι αν δε την σέβεσαι γρήγορα θα την φοβάσαι, γιατί είναι τα «Ερωτευμένα παιδιά», το μέλλον.
Κι αν η ζωή που ονειρευτήκαμε πολλά μας πρόδωσε, σαν πόρνη ξεπουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα, κι αν κουραστήκαμε να χαροπαλεύουμε πάνω στο μαχαίρι του ισχυρού ποτέ δεν έπαψε μέσα μας το παιδί, με σημαία του το πιο μεγάλο μαςόνειρο, να ουρλιάζει ματώνοντας το λαιμό του «Ξύπνα Γύρνα» αρνούμενο την γλυκιά βόλεψη του εφήμερου «Κοιτάω» μέσα μου αλλά δεν μπορώ να δω την αλήθεια, λες, την αλήθεια που είναι γύρω μας στα απλά καθημερινά πράγματα, στα απλά καθημερινά χαμόγελα των βαθιά εσώτερα μοναχικών ανθρώπων κι όχι αυτήν που σου μάθανε να βλέπεις. Κι εύχεσαι να μπορούσες να φωλιάσεις μέσα στη μεγάλη αγκαλιά, στις φτερούγες που ΄χουν τα «’στεγα Πουλιά», οι αλήτες με τη μεγάλη καρδιά που χωράνε όλες τις λύπες του κόσμου, τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν τα παραμύθια, τα δολοφονημένα από την σκληρή πραγματικότητα των μεγάλων.
Με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε μια τρελή πτήση, σε μια βουτιά θανάτου, σε οδηγεί η ακριβοπληρωμένη μπάσταρδη τσούλα που σου μάθανε να λες "αγάπη", τώρα «Τρέχα Φίλε Πέτα» γιατί η πραγματική αγάπη ζητάει πολλά.
Κι έγινε η ζωή μια «Τηλεθνοπορνοστάρ» που μακιγιάρεται και κάνει τα γούστα στην κάθε εξουσία φτάνει αυτή να μην λέγεται αλήθεια, αγάπη και να τολμά, να απαιτεί με όλη της τη ψυχή ένα καλύτερο κόσμο, να απαιτεί κραδαίνοντας τη φωσφορίζουσα κατακόκκινη καρδιά της σαν μοναδικό όπλο ζητώντας το ύψιστο δικαίωμα να κατακτήσει "να αγαπήσει και να αγαπηθεί" σαν ελεύθερος άνθρωπος.
ΥΓ. Είχαμε τη μεγάλη πολύτιμη βοήθεια των φίλων μας, Εσάς που με την αγάπη σας κοντά είκοσι χρόνια τώρα μας τιμήσατε και σε σας μόνο χρωστάμε ότι υπάρχουμε ακόμα και δημιουργούμε. Σας αφιερώνουμε το δίσκο κι ευχόμαστε να τα πούμε από κοντά. Ελπίζουμε και σε αυτή την προσπάθειά μας να μας στηρίξετε.
ΑΝ
ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝ...
Ξεκινώντας την παρουσίαση του δίσκου, θα ήθελα να κάνω σαφές σε όλους τους φίλους, πως πίσω από το έργο μας αυτό, δε βρίσκεται καμιά μεγάλη εταιρεία ή κάποιος μάνατζερ.
Είναι μόνο η μπάντα και οι αδερφικοί φίλοι που βοήθησαν σε όλα.
Σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες, προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον μέσα σε μια σκληρή εποχή όπου κυρίως δοκιμάζεται η ανθρωπιά απέναντι στον κανιβαλισμό. Όλα είναι μέσα μας κι αναζητούν διέξοδο δημιουργίας, να επικοινωνήσουν με τον συνάνθρωπο, να μοιραστούν τον πόνο, την αγωνία αλλά και την ύψιστη τιμή ζωής του έρωτα. Της Αγάπης με πάθος. Γιατί άλλωστε αξίζει να ζεις;
Την αφορμή λοιπόν για έναν ακόμα δίσκο την είχαμε και την ευκαιρία, μας την έδωσε ο Μαυρίκος.
Όμως είχαμε την υποστήριξη από ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά και τον κόπο μας. Είναι τα αδέλφια Βαφειάδη από το studio 133. Ο ’γγελος και ο Αλέξανδρος οι οποίοι είχανε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσουν.
Όταν ολοκληρώσαμε τις συνθέσεις με τον Κωστή αναζητήσαμε τον ηχολήπτη. Θέλαμε εκείνον ο οποίος θα γνώριζε το έργο μας, θα το εκτιμούσε και θα μπορούσε να κατανοήσει τα δύσβατα μονοπάτια της νέας απόπειρας μας.
Παράλληλα αναζητούσαμε κιθαρίστα.
Προτείναμε στον Αδριανό Παπαμάρκου. Με ενθουσιασμό καλοδεχτήκαμε την επάνοδο ενός πολύ καλού φίλου.
Ξεκινήσαμε ηχογραφώντας τα τύμπανα. Πριν την ολοκλήρωση τους οι οικογενειακές του
υποχρεώσεις τον οδήγησαν στην Θεσσαλονίκη.
Έτσι προτείναμε στον Μιχάλη Σκαράκη. Την απίστευτη κατάθεση από καρδιάς του Μιχάλη που εργάστηκε ανιδιοτελώς, έβαλε ψυχή μεγάλη, ακούραστη κι ένιωθε να συμπάσχει, σαν να είχε την ανάγκη να είναι μέλος και μέρος του έργου.
Στην θέση του κιθαρίστα είχαμε την τύχη να έρθει στην σωστή ώρα και στιγμή ο Γιώργος Αποστολόπουλος.
Ανέλαβε ακούραστα, με ενθουσιασμό και επαγγελματισμό την ενορχήστρωση του έργου.
Ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις με τους Ρομίνα και Τόμυ. Δυο νέοι άνθρωποι, αλλά με συνείδηση κι επαγγελματισμό. Αλλά κι αγάπη στο δημιουργό και την αγωνία του.
Είχανε περάσει δυο χρόνια κιόλας.
Τώρα στις μίξεις να δούμε το αποτέλεσμα.
Την πρώτη πλευρά του βινυλίου ανοίγει ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Σ` ΑΓΑΠΩ.
Ξεσηκωτικό, ριφάτο και ρεφρενάτο κομμάτι, που σε βάζει σε συναυλιακή διάθεση. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται σε αυτό το ταξίδι της αγάπης που πριν ξεκινήσει τελειώνει.
Δεύτερο έρχεται το ομώνυμο κομμάτι, «ΑΝ...».
Ο χρόνος κι η Αγάπη γιατρεύει κάθε ρατσιστικό φόβο στην καρδιά σαν εκείνη μάθει να συγχωρά τον εαυτό της. Αν είσαι ένα ουράνιο τόξο κι η θλίψη σαν μαύρη πεταλούδα έκλεψε τα χρώματά σου μη δειλιάσεις, μην πονάς, μην κατηγοράς τον διαφορετικό στον συνάνθρωπο σου αλλά κράτησε ψηλά τα ιδανικά σου. Μουσικά παίρνουμε γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Το μοναδικό τραγούδι όπου οι στίχοι κόλλησαν άψογα σε μουσική που προϋπήρχε.
Τρίτο είναι η ΠΙΚΡΑ.
Χορευτική διάθεση μέσα στο σαββατιάτικο club. Μόνο που μερικοί όπου κι αν πάνε δε διασκεδάζουν. Ίσως να υπάρχει λόγος. Μήπως κι εσύ νιώθεις έτσι ανάμεσα σε χιλιάδες ντεσιμπέλ καταναγκαστικής, ψυχότροπης μουσικής; Πάντως οι πρώτοι ακουστές προέβλεψαν ότι αυτό το κομμάτι θα είναι το ξεχωριστό του δίσκου και τους οφείλω μια αναφορά. Γιατί ρώτησα; Κι η απάντησή τους ήταν είναι ένα ιδιαίτερο και ανατρεπτικό κομμάτι, έκπληξη!
Τέταρτο ο ΤΡΑΝΟΣ ΘΕΟΣ.
Πάμε ένα ταξίδι σε 5 ηπείρους, με αναφορές σε προσωπικότητες και ιστορικά γεγονότα. Όμως υπάρχει μια φωτιά μέσα μας που δεν λέει να σβήσει και θα καίει τα σωθικά μας μέχρι να κατακάψει κάθε ίχνος του φασισμού σε κάθε γωνία της γης.
Το τελευταίο κομμάτι της α΄πλευράς είναι το ΚΡΙΝΑΣΤΕΡΙΩΝ ΤΟ ΦΩΣ.
Ερωτική, εκρηκτική μπαλάντα. Μας ταξιδεύει στα 3 πελάγη της καρδιάς μας. Ποιος δεν έχει ζήσει ή φανταστεί απίστευτες καλοκαιρινές διακοπές στα νησιά του Αιγαίου, στις Κυκλάδες, στο Ιόνιο; Είναι ένα αφιέρωμα στα παιδικά, εφηβικά χρόνια μας όπου με έναν υπνόσακο, την μηχανή μας γυρνούσαμε τον κόσμο κάτω από τα αστέρια, αλμυρίκια, τα ξωκλήσια, τα φιλιά, τις φωτιές, τις κιθάρες στην αμμουδιά... σε μια πατρίδα που δεν μας θέλει, που τρώει τα παιδιά της και τα όνειρά μας.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το 12 λεπτών και 54 δευτερολέπτων κομμάτι ΣΤΙΓΜΕΣ. Νομίζεις πως όλα γίνονται για το χρήμα; Κάνεις λάθος. Όλα γίνονται για να πάρουν το χρόνο σου. Ότι πιο πολύτιμο έχεις σε αυτή τη ζωή...για να παρατείνουν τη δική τους.
Για την συνέχεια, το γνωστό πια «Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΠΕΡΝΤΕΣ» το οποίο είδατε και ακούσατε σε video clip. Είχα την χαρά να συνεργαστώ με έναν εξαιρετικό φίλο, τον Θάνο Κουτελιέρη. Ένα βράδυ πίνοντας μπύρες στο δωμάτιο του το συνθέσαμε.
Το επόμενο στη σειρά είναι το ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ. Οι πανκ επιρροές μας βοηθούν να μιλήσουμε με έναν άλλο τρόπο για τον φασισμό. Είναι καλή η τεχνολογία αλλά υπάρχει και η κακή χρήση.
Το δίσκο κλείνει ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Είναι η αλήθεια μου.
Σαν είδαμε πως έχουμε μαζέψει καλό υλικό για δίσκο αποφασίσαμε πως έπρεπε να το μοιραστούμε μαζί σας. Αποφασίσαμε να το κάνουμε σε βινύλιο. Ένα δώρο που αξίζουν οι μοναδικοί φίλοι μας. Το cd ένθετο είναι ένα δώρο που αξίζουν οι μοναδικοί φίλοι μας. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον ΦΡΑΝΚ από panx romana που μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του από το δικό τους δίσκο κι αυτό μας βοήθησε να τον κρατάμε τώρα στα χέρια μας.
Ευχαριστούμε από καρδιάς για:
Το εξαιρετικό αποτέλεσμα στο mastering το οποίο οφείλουμε στον Νάσο Νομικό.
Την επιμέλεια του εξωφύλλου, το artwork και την εκλεκτή συνεργασία την Παναγιώτα Παρασκευά.
Εκείνον που δεν πρόκειται να ξεχρεώσουμε Ποτέ είναι τον ποιητή Νικόλα Βαλεοντή με την μεγάλη καρδιά. Κι αυτό γιατί είναι ανεκτίμητη η φιλία του και η προσφορά του. Δεν ανταλλάσσεται με τα πλούτη του σύμπαντος.
Ο αριθμός των βινυλίων και των ένθετων cd είναι περιορισμένος. Θα επιθυμούσαμε να πάνε στα χέρια όσων ειλικρινά έχουν την ιστορία της μπάντας χαραγμένη στην καρδιά τους όπως κι όλοι αυτοί καλά το ξέρουνε πως τους έχουμε κι εμείς 28 χρόνια τώρα βάλει μέσα στη δική μας.
Καλή ακρόαση και καλή αντάμωση αδέρφια!
ΥΓ 1. (το κείμενο γράφτηκε με την βοήθεια του Κώστα Μπουραζάνη)
ΥΓ 2. Ακούγοντας για πρώτη φορά στο σύνολό του το έργο μετά τις μίξεις αναπολούσα ψύχραιμα κι απλά πως πέρασαν 56 χρόνια από τη ζωή μου, με 7 δίσκους, βιβλία συναυλίες κλπ. Τι να περιμένω έλεγα πια; Δεν είμαι πιτσιρικάς να πιστεύω σε θαύματα. Μέχρι που έφτασε η ώρα να ακούσω το πρώτο ρεφρέν του ΤΡΑΝΟΣ ΘΕΟΣ...έβαλα τα κλάματα τώρα στα γεράματα. Μου έχει συμβεί τέτοια συγκίνηση από τον πρώτο δίσκο, το πρώτο βιβλίο, στη γέννηση του παιδιού μου.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!