TANGO ΒΑΤΡΑΧΩΝ 2000

ΠΟΠ & ΡΟΚ

Νοέμβριος 2000 - Τεύχος Νο 257

Τον θυμόμουν ρομαντικό τον Γιώργο Τσίγκο και ρομαντικά επιμένει στο νέο του δίσκο, ικανός να δώσει στους στίχους «Ρόδινα μικρά χελιδόνια υφαίνουν μεταξένια δάκρυα / Βυζαίνουν απ’ το στήθος σου κι ο ουρανός ματώνει / Σαν χάδι στου οργασμού την άκρια» την εκφραστικότητα που τους διαχωρίζει από το δήθεν ποιητικό μελό, αν και δεν καταπίνεται με τίποτα αυτό το «ελέω θεώ»....
Τον θυμόμουν όμως και σχετικά συγκρατημένο τραγουδιστή- και εδώ ένσταση: ο Γιώργος Τσίγκος υπερβάλει από την αρχή ως το τέλος στις ερμηνείες του, φτάνοντας ώρες ώρες να ηχεί κραυγαλέος. Πέφτει σε όλες τις παγίδες που ο συγγενής του υφολογικά Γιάννης Αγγελάκας μπορεί και αποφεύγει, καθώς έχει επίγνωση του ότι οι φωνητικοί περιορισμοί δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τη βία κι εν τέλει την ακαλαισθησία της ακρότητας, αλλά από τον αυστηρότερο έλεγχο των εκφράσεων και των εντάσεων της ερμηνείας, δηλαδή από την περαιτέρω καλλιέργεια του ύφους του.
Καθώς όμως το Tango Βατράχων οδεύει προς την εμπειρικοκοινωνιολογική του κατάληξη, διαπιστώνει ότι ο Γιώργος Τσίγκος δεν έχει άλλη επιλογή από το να υπερβάλλει. Βλέπετε, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να ποικίλει ο ήχος και το στυλ του, ως τραγουδοποιός παραμένει αθεράπευτα ροκάς, δηλαδή κλειστός κι ανεπαρκής.
5 Α.Ζ.

​

Αθηνόραμα

29 Σεπτεμβρίου-5 Οκτωβρίου ’00 - Περίοδος Β Νο 20

Τελικά δεν μπορείς να τα έχεις όλα: Δύο βήματα μπρος στη βαθύτερη αισθητική κατανόηση και τη δραστικότερη άσκηση της ροκ πράξης, τρία βήματα πίσω στη σύνθεση, τη μελωδία και την ερμηνευτική πρακτική.
**ΑΖ

​

Metal Hammer & Heavy Metal

9/2000 - Τεύχος Νo 189

Ο Γιώργος Τσίγκος και οι Μαύροι Κύκλοι έφτασαν αισίως στην Πέμπτη δισκογραφική τους δουλειά, μέσα σε μια δεκαετία ύπαρξης. Το «Tango Βατράχων» είναι ίσως η πιο ώριμη και ψαγμένη κυκλοφορία τους. Ακούγοντας κάποιο τραγούδι τους καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτοί. Εδώ και χρόνια έχουν δημιουργήσει τον προσωπικό τους ήχο και τον ακολουθούν συνεχώς, άσχετα αν προσθέτουν πάντα πινελιές νεωτεριστικών στοιχείων σε κάθε album τους. Με πολύ μοντέρνο ήχο, έχουν χωριστεί και πάλι στα δύο, γράφοντας δυνατά τραγούδια με έντονα metal στοιχεία, από τη μια μεριά, και με πολλά ρομαντικά κομμάτια, από την άλλη, που φανερώνουν την ευαίσθητη πλευρά τους. Οι Μαύροι Κύκλοι ξέρουν την ιστορία του rock και φυσικά την αναπαράγουν φιλτραρισμένη μέσα από τη μουσική τους. Ένα άλμπουμ που θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε.
7 Τ.Γ.Π.

​

Δίφωνο

Απρίλιος 2001 - Τεύχος 67

Είναι σχεδόν συγκινητική, θα έλεγε κανείς, η επιμονή του Γιώργου Τσίγκου στο ελληνοπρεπές ηλεκτρικό ρόκ. Τούτος εδώ είναι αισίως ο πέμπτος του δίσκος και λίγο έχουν αλλάξει σε σχέση με το προ δεκαετίας ντεμπούτο του, Τετραγωνισμένα Φύλλα . Αυτό δεν οφείλεται, προφανώς, στο τριμελές σχήμα των Μαύρων Κύκλων που τον συνο δεύει και εδώ, καθώς η συνθεσή τους έχει αλλάξει μέσα στο χρόνο. Σίγουρα δεν οφείλεται ούτε στην παραγωγή και την εκτελεστική δεινότητα των μουσικών, αφού η πρώτη είναι καλύτερη απο κάθε άλλη φορά, η δε δεύτερη κρίνεται ικανοποιητική και σίγουρα δεν αδικεί τίς συνθέσεις. Τέλος δεν οφείλεται στον ιδιο τον τραγο υδοποιό, που ούτε ως στιχουργός υστερεί στη κονιστρα του ελληνόφωνου ρόκ (τουνα ντίον, ο Γιώργος Τσίγκος έχει συγγράψει, ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερα βιβλία) ούτε ως ερμηνευτής στερείται θεατρικότητας και εκφραστικότητας.Τότε τι είναι αυτό που εμποδίζει το Tango Βατράχων να απευθυνθεί στους ακρατές του άμεσα, να μας πείσει ότι μας αφορά, να μιλήσει λίγο και για τη δική μας ζωή; Αναζητήστε την ευθύνη στη μουσική φόρμα αυτή καθ' εαυτήν, την οποία ο εν λόγω δίσκος υπηρετεί με συγκηνητική, όπως αναφέραμε, προσήλωση και συνέπεια που δεν σου επιτρέπει να τον προσπεράσεις, πόσο μάλλον να τον διαγράψεις. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι οι μετα-πουλικακικές εμμονές και τα μεταλλίζοντα σόλο στη κιθάρα σίγουρα δεν πάνε τη μουσική πιό μπροστά. Είπαμε όμως: αυτό δεν είναι το ζητούμενο για το ν Γιώργο Τσίγκο (έστω κι αν στο Ο Μύθος της Ανεμώνας επιχειρεί να ανανεώσει δραστικά το ηχητικό του οπλοστάσιο, επιστρατεύοντας τις περιρρέουσες ατμόσφα ιρες των συνθετητών), που στα 39 του χρόνια ξέρει πολύ καλά πως ούτε μπορεί, ούτε θέλει να αλλάξει. Μακάρι να βρίσκει πάντοτε παρτενέρ για τα παλιομοδίτικα τανγκό του.

​

7 Μέρες TV

19-8-00

Το συγκρότημα Γιώργος Τσίγκος και οι Μαύροι Κύκλοι δημιουργήθηκε το 1990. Ο Τσίγκος έχει εκδώσει ήδη τέσσερα βιβλία. Όπως λέει, "με μια βαλίτσα από τα παραμύθια της ζωής ξεκίνησε το ταξίδι στη χώρα της ονειροφαντασίας" και γράφει τους στίχους για τα τανγκό τραγούδια αντλώντας έμπνευση από ταξίδια, παραμύθια και αγάπες.

​

Αυγή

Δεκέμβριος 2000

...πώς να εξηγήσεις π.χ. αυτή την τόσο "αινιγματική υπόθεση" που λέμε ελληνικό ροκ; Ας δούμε ενδεικτικά την περίπτωση Γιώργος Τσίγκος Και Οι Μαύροι Κύκλοι. Το πέμπτο τους album "Tango Βατράχων" (Minos EMI-5 στα 10) είναι εξαιρετικά αμφίρροπο, αφού από τη μία έχουμε πολύ αυθορμητισμό και ειλικρίνεια, υπερβολική αμεσότητα, εντονότατη συναισθηματική φόρτιση, αυθεντικότητα ψυχικών διαθέσεων και γενικότερα αυτό που θα χαρακτηρίζαμε "ένας γνήσιος και τίμιος άνθρωπος" και από την άλλην ένα απίστευτα "παλαιολιθικό" μουσικό ύφος - είχα καιρό να ακούσω κιθάρες που όχι μόνο να θέλουν να φαίνονται αλλά και να ακούγονται σαν να έχουν ηχογραφηθεί στα μέσα της δεκαετίας του '70! -και μια σχεδόν παιδική στιχουργική αφέλεια από τον Τσίγκο (ο οποίος έχει επίσης εκδόσει μέχρι τώρα και τέσσερα βιβλία). Βάλτε τα τώρα εσείς αυτά στη ζυγαριά και πέστε μου προς τα γέρνει...

​

Δίφωνο

Χειμώνας 00-01 - Τεύχος 61

Πολύ καιρό προβληματίζομαι με την έκφραση όλων αυτών των νεαρών ή λιγότερο νεαρών που συνήθως μουσικά κυ μαίνονται από το λεγόμενο ελληνικό ραπ μέχρι το επίσης λεγόμενο ροκ ή τη ροκ μπαλάντα. Η εφηβεία, η «ανυπα κοή», η σχεδόν... ορμονική οργή κι ο θυμός που εμπεριέ χουν τα λόγια στα τραγούδια τους συνάδει συνήθως με την ηλικία της σκέψης τους. Δεν μπορώ ωστόσο να παραλείψω το γεγονός πως όλα αυτά τα παιδιά, με εύστοχο ή όχι στίχο, μιλούν για την πραγματική ζωή. Και στα δικά τους τραγούδια υπάρχει ο έρωτας αλλά με άλλον τρόπο: σημερινός, κατακερματισμένος. Στα δικά τους τραγούδια ωστόσο υπάρχει και ό, τι λείπει σχεδόν συλλήβδην από το υπόλοιπο τραγούδι: μια κοινωνική ματιά θαρραλέα και μια έκφραση έξω από τα δόντια. Είναι μια γενιά ιστορικά αδικημένη. Οι δικοί τους νεκροί χάθηκαν από υπερβολική δόση, βρήκαν τον έρωτα γεμάτο θανατηφόρους ιούς, με γάλωσαν με την κουλτούρα της τηλεόρασης, γαλουχήθηκαν από έναν κοινωνικό περίγυρο... ετοιμοπαράδοτο στον πιο πρόστυχο υλισμό που υπήρξε ποτέ. Ακούω και ξανακούω το Tango Bστράxωv που εξέ δωσε πρόσφατα ο Γιώργος Τσίγκος με το συγκρότημα Μαύροι Κύκλοι Ο κ. Τσίγκος ηλικιακά φλερτάρει πια με τα 40, άρα δεν δικαιούται.. ορμονικών άλλοθι Πρόλαβε ζωή λιγότερο φθαρμένη. Γι' αυτό κι ο λό- γος του είναι λίγο μπερδεμένος: πότε καθαρός ποιητής (Aρζεντίνα), πότε παραμυθάς του 2000 (0 μύθος της αvεμώvας), πότε επιτηδευ μένα σκληρός στιχοπλόκος (Tango τωv βατράxωv). Γοητευτική ποικι λία, που δείχνει ένα ισχυρό ταλέντο στη διά του λόγου έκφραση. Αν κάτι θα του καταλόγιζα, είναι κάποια κατάλοιπα... μεταπολίτευσης. Και στη σκέψη και στη διατύπωση («Χίλια xρόνια μακριά από δω / εκεί που βασίλευε ο φόβος και το άδικο / εξεγέρθηκαv τα ερωτευμέvα παιδιά / υψώvοvτας στον ήλιο ξύλιvα σπαθιά» από το Χίλια Χρόνια) . Όπως και να έχει, θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε μ' έναν πολύ ενδια φέροντα καλλιτέχνη. Δεν μπορώ να μην σταθώ σε στίχους όπως: «Σαν έρχεται η ώρα που οι δροσοσταλίδες μακιγιάζ φορούv / πεταλούδες μαύρες ξεδιψούv / πίνοντας έρωτες που δεv μπορούv v' αγαπηθούv» ή «Eίναι η θλίψη ερωτευμένη μικρή κοπέλα / είνια η ευτυχία φυγή μο vαξιάς και τρέλα / είναι μια καραμέλα μόvο για δύο / κι ό, τι περισ σεύει περιτύλιγμα αστέγωv στο κρύο» ή την κατάμαυρη αλήθεια που περιγράφει το κομμάτι Ακούω φωvές: «Μια γαμημένη φωνή μου τρώει το κεφάλι. / Τηλεοπτικοί αστέρες με vαρκώvουv πάλι. / Σαv μασκοφό ροι σαλτάρουv οι διαφημιστές. / Τα όvειρά μου τρελοί εκδικητές. / Ακούω φωvές σου λέω, ακούω φωvές. / Το μυαλό μου γεvvά ουρλια χτά σιωπές. / Ακούω φωvές σου λέω, ακούω φωvές. / Σπέρvω φό βους, θερίζω εvοχές». Ακούστε τον Γιώργο Τσίγκο. τα τραγούδια του πατούν πραγματικά στο σήμερα. Δεν ζητάει ν' αλλάξει τον κόσμο με το ρομαντισμό της -νοσηρής διάρκειας- εφηβείας των ροκάδων του '70. Επιχειρεί να υπάρξει μέσα στον κόσμο σκεπτόμενος. Αν δεν ήταν όλα τόσο φθαρμένα, θα μπορούσαμε να τον πούμε κι ένα είδος επαναστά τη. Προσωπικά, εντάσσοντάς τον (αυθαίρετα ενδεχομένως) μέσα σ' ένα «κύμα» νέων καλλιτεχνών που προσπαθούν -όχι πάντα επιτυ χημένα- να βρουν τους δικούς τους ήρωες, να φτιάξουν τους δικούς τους μύθους, να θρηνήσουν τις δικές τους αγάπες, να ξεφύγουν από τα καρτούν-πρότυπα που τους διώκουν , σκέφτομαι μήπως κυοφορεί ται μια νέα μεταπολίτευση. Καλλιτεχνική αυτήν τη φορά.+ Στέλλα Βλαχογιάννη

​